Σε μία συζήτηση τις προάλλες -ή μάλλον καλύτερα- μαλώνοντας τις προάλλες, η κοπέλα μου, γνωρίζοντας ότι είμαι ιστιοπλόος, μου είπε σε έντονο ύφος, "έχεις τέτοια εξοικείωση με το χάος που είσαι ικανός -πώς να το πω- είσαι ικανός να βουλιάζει το σκάφος σου κι εσύ να κάθεσαι να μετράς ένα-ένα πόσα μέτρα απομένουν πάνω από την επιφάνεια, όσο αυτό εξαφανίζεται κάτω από τα δικά σου πόδια... εγώ θέλω τάξη, ασφάλεια, θέλω πρόγραμμα, πώς το λένε;"
Λοιπόν όντως, μέχρι πρότινος κάτι τέτοιο μερικοί το λέγαν "μνημόνιο" ενώ για κάποιους άλλους ίσως να ονομάζεται "πρόγραμμα" ή ένα "νέο συμβόλαιο" πλέον. Μπορεί οι μεν και οι δε στην ουσία να εννοούν το ίδιο πράγμα, δεν έχει σημασία. Είτε το πει κανείς "μνημόνιο", είτε "πρόγραμμα", είτε "συμβόλαιο", υπονοώντας με το τελευταίο μία νέα κοινωνική συνθήκη, ένα "new deal" όπως ο Ρούσβελτ, σε κάθε περίπτωση, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έχει μιας μορφής εξάρτηση από αυτό από το οποίο εξαρτάται. Ταυτολογία; Όχι ακριβώς. Όχι επειδή οφείλουμε και χρειάζεται να εξοφλήσουμε τους πιστωτές μας. Ούτε όμως επειδή χρειάζεται στο άμεσο μέλλον να δανειστούμε και άλλα χρήματα επιπλέον. Η εξάρτησή μας δεν είναι άλλη από την εξάρτηση που έχουν μεταξύ τους όλοι οι κρίκοι μιας αλυσίδας, και υπάρχουν δυνατοί όσο και αδύναμοι βέβαια, και είναι όλοι ίσοι, αυτό είναι αλήθεια.
Την προηγούμενη εβδομάδα άκουσα πολλές φορές τη φράση "αχαρτογράφητα νερά" σε περιγραφές κυρίως ενός ενδεχόμενου σκηνικού κατά το οποίο η Ελλάδα έρχεται σε σύγκρουση με την Ευρώπη. Μπορεί ήδη να πλέουμε σε τέτοια, "αχαρτογράφητα" νερά, ωστόσο εγώ θα μιλήσω αποκλειστικά βάσει του δικού μου και μόνο χάρτη. Σάστισα, ειδικά απ' την Τετάρτη και μετά. Η ομοβροντία δηλώσεων και ο καταιγισμός των γεγονότων, το πυροβολικό διακηρύξεων να σφυροκοπά και οι ριπές, από τουφέκια, από πιστόλια, συριγμοί στον αέρα, κρότοι, βόμβοι, βόλια, σκάγια, φωνές, κραυγές... έως και γέλια ή και βεγγαλικά, το Δελφινάριο, το Βατερλό, η έξοδος του Μεσολογγίου, η έξοδος από το ευρώ και η έξοδος από την κρίση.
Πριν με προλάβουν κάποιοι, ας ξεκαθαρίσω το εξής. Δεν πιστεύω ότι υπήρξε ποτέ κίνδυνος να μας πετάξουν εκτός ευρωζώνης. Από την άλλη βέβαια, δεν πιστεύω ότι συμφέρει σε όλους να σωθούμε επί της ουσίας. Άλλωστε, για την ανταγωνιστικότερη -σε σχέση με τους εταίρους της- Γερμανία το κακό-σκληρό ευρώ σημαίνει καλό-μαλακό και υποτιμημένο μάρκο. Το "fly-to-quality" βοηθά τις ισχυρές οικονομίες να κάνουν refinance το δικό τους χρέος με ευνοϊκότερους όρους. Όσα λεφτά κι αν υπολογίζονται λογιστικά σε ενδεχόμενη χασούρα, το domino που θα ακολουθούσε μιας πιθανούς έλλειψης ρευστότητας θα υποσκίαζε τα πάντα. Το κυριότερο, και κάπου εδώ περιττεύουν οι αναλύσεις: κανείς δεν το θέλει, ούτε αυτοί, ούτε εμείς... και στο κάτω-κάτω γι αυτό ψηφίσαμε κιόλας.
Στις 25 ο λαός ψήφισε και το μήνυμά του ήταν σαφές. Φύγε εσύ, έλα εσύ αλλά όχι ακριβώς μόνος. Το πιο φυσικό βέβαια, βάσει λογικής ή και βάσει του λαϊκού αιτήματος ακόμη, θα ήταν ως συντροφιά το πρώτο κόμμα να είχε κάτι άλλο από αυτό που πλέον έχει. Είναι προσωπική μου εκτίμηση, ωστόσο δύσκολα θα έβλεπε κανείς πώς άραγε θα στέκονταν μία κυβέρνηση του τύπου "πρώτη φορά αριστερά, πάλι... με ακροδεξιούς βέβαια κόκκους!" Η φράση είναι δανεισμένη από τον Θοδωρή Γεωργακόπουλο, τη βρίσκω πολύ επιτυχημένη και άλλωστε αυτό ακριβώς το μόρφωμα θα επιχειρήσω και εγώ αρχικά να εξιχνιάσω.
Το φλερτ μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων προηγήθηκε εδώ και καιρό, σε κάθε περίπτωση αρκετά πριν τον εν λόγω γάμο. Και είναι λογικό άλλωστε, από τη στιγμή που μη-πολιτικοί όροι, όπως "μνημόνιο" και "αντι-μνημόνιο", έρχονται να κυριαρχήσουν στην πολιτική ζωή, διαρρηγνύοντας τις καθιερωμένες γραμμές, καταστρατηγώντας τα όποια ιδεολογικά στεγανά υπάρχουν. Το ανεξέλεγκτο φλερτ μεταξύ των "αντι-μνημονιακών" δυνάμεων οδήγησε σε κάτι που πλέον αποτελεί νόμιμο γάμο. Ο γάμος αυτός τώρα ενδέχεται στο μέλλον να κυοφορήσει μία τερατο-γέννεση, κάτι δεξιότερο της ακροδεξιάς, αλλά γι αυτό θα μιλήσω αρκετά πιο κάτω. Προς το παρόν, το ερώτημα που τίθεται αφορά στο αν ήταν άραγε το μοναδικό στοιχείο αυτό, η "αντι-μνημονιακότητα", που έφερε τους δύο αντίρροπους πολιτικούς χώρους κοντά. Η απάντηση είναι: μα και βέβαια όχι! Έλξη ασκήθηκε εξίσου και λόγω έτερων γνωρισμάτων, αφενός μεν του λαϊκισμού -θα έλεγα εγώ- αλλά πολύ πέραν αυτού κυρίως λόγω μιας διαστροφικής πεποίθησης, πολύ δημοφιλούς στην Ελλάδα, κατά την οποία τοποθετούμε εαυτόν πιο κοντά στο ξανθό (Ρώσικο) γένος, άλλοτε λόγω κομμουνιστικών καταβολών και άλλοτε λόγω της ορθοδόξου, χριστιανικής, κοινής πίστεώς μας, παρά το οιοδήποτε συγγενές, συναφές, σύμμαχο Δυτικό στοιχείο. Προσωπικά έχω και μία ακόμη θεωρία, ότι μισούμε τους Δυτικούς διότι είναι πιο μοντέρνοι και πιο φιλελεύθεροι από εμάς και ότι κατά βάση αισθανόμαστε πιο οικεία με τον απολυταρχισμό του Στάλιν, με την ηγεμονικότητα του Πούτιν και με το συντηρητισμό εν γένει ενός άξεστου κατ' ουσίαν έθνους, που έζησε και που ζει για αιώνες υπό συνθήκη ανελεύθερης πολιτείας. Όλα τα παραπάνω πάντως αρκούν για να αιτιολογήσουν πώς ο κ. Τσίπρας αισθάνεται καλύτερα να έχει ως συνομιλητή τον κ. Καμμένο και όχι κάποιον άλλο. Η παρουσία δε σε ρόλο Υπουργού Εξωτερικών του κ. Κοτζιά, δηλαδή ενός "ευπατρίδη κομμουνιστή" -έτσι θα τον χαρακτήριζε ένας φασίστας- ή αλλιώς ενός "Μοσχο-λάγνου εθνικιστή" -έτσι θα τον χαρακτήριζα εγώ κι ας πέσω έξω- σε συνδυασμό με την ανάληψη του Υπουργείου Αμύνης από τον ίδιο τον κ. Καμμένο, προσδίδει στο κυβερνητικό μείγμα εκρηκτικές ύλες και εκρηκτικές με έναν τρόπο διαθέσεις.
Μία τέτοια συμμαχία, προσυμφωνημένη στη λεπτομέρεια, επισημοποίησε ο κ. Τσίπρας και σχημάτισε κυβέρνηση, νωρίς-νωρίς τη Δευτέρα, λίγες ώρες αφότου έκλεισαν οι κάλπες. Πρώτη ημέρα η Τετάρτη και πριν ακόμη τα στελέχη τυπικά διοριστούν, ήδη οι δηλώσεις ήταν τόσες πολλές και τόσο ηχηρές, τόσο θορυβώδεις, που για μένα τουλάχιστον ήταν αδύνατο να τις παρακολουθήσω. Εκείνη τη στιγμή αμφέβαλα αλλά πλέον είμαι σίγουρος ότι κάποιος διέταξε "πυρ" και ιδού, ομοβροντία, και μετά το χάος, "πυρ κατά βούληση", φυγή ιδεών, πανσπερμία!
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι υπουργοί λειτούργησαν σύμφωνα με το καθιερωμένο τους ιδιότυπο, "on their natural mode", λαϊκίζοντας εξ αριστερώθεν. Δήθεν ελπίζω, φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις, επαναφορά στον κρατισμό, άναρθρες επαναπροσλήψεις, πίσω οι αιώνιοι φοιτητές στα πανεπιστήμια και κάτι άλλα τέτοια. Κάποιοι πάλι ίσως και να ζορίστηκαν λίγο, σαν να μουρμούριζαν στο στόμα τους τις λέξεις. Όντως, ο κ. Σταθάκης μου φάνηκε σαν να μην ήθελε να θίξει -ό,τι βεβαίως έθιξε τελικά- για τα περιφερειακά αεροδρόμια, αλλά και ο κ. Βαρουφάκης... εκείνος ο blogger που κι εγώ ο ίδιος εδώ και χρόνια παρακολουθώ με ενδιαφέρον, σαν να εφηύρε κάτι για να ξεβγεί της άβολης στιγμής με τις καθαρίστριες, κάτι είπε λέει για "λιτό βίο", μια ηθικολογία θρησκευτικού και όχι πολιτικού χαρακτήρα, πόσο μάλλον δε άνευ οικονομικής ουσίας, κατ' ουσίαν μια μπούρδα, μια μπαρούφα. Ο "Γιάννης", με ένα, δύο ή και τρία "νι" -με όσα θέλει ας το γράφει δε θα τον κρίνω γι αυτό και ούτε θα του το στερήσω- ένας μαθηματικός και για καλή τύχη οικονομολόγος, το κυριότερο, ένας ευφυής και παράλληλα θερμός οπαδός του ορθού λόγου και της θετικής σκέψης, δε είναι δυνατόν -σκέφτηκα- να ξεστομίζει κάτι τέτοιες "κατηχήσεις". Μπορεί όμως να ήταν και θέμα υψηλής προσδοκίας, ίσως κακώς από τη μεριά μου, μπορεί, θα δείξει...
Αρχικά οι νέοι υπουργοί μου φάνηκαν αφελείς και αθώοι, μόλα ταύτα αρκούντως "επικίνδυνοι", σαν να μπήκαν χαρούμενα παιδάκια σε ένα πιλοτήριο εν ώρα πτήσης και αντίκρισαν πολλά φωτάκια που έφεγγαν ή αναβόσβηναν ενώ αυτά με ενθουσιασμό, γελώντας και παίζοντας, άρχισαν να πατούν κουμπιά στην τύχη. Η αίσθησή μου τότε ήταν πως δεν είχαν αντιλήφθεί ακόμη ότι η προεκλογική περίοδος είχε τελειώσει -νικηφόρα μάλιστα γι αυτούς- και πως πλέον τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, μ' έναν τρόπο μοιραία, όχι για το κόμμα αλλά για τη χώρα την ίδια. Στον αντίποδα κινήθηκαν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού στο πρώτο του υπουργικό συμβούλιο. Για μια στιγμή μου φάνηκε μετριοπαθής αλλά και αποφασιστικός μαζί, σίγουρος, "incumbent" θα έλεγε ένας Αμερικάνος. Σαν να επιχείρησε να συγκρατήσει ένα τσούρμο ενθουσιασμένων, απείθαρχων, ατάκτων, κάπως έτσι εμφανίστηκε ο ίδιος σχετικά συγκρατημένος. Αίφνης μου έγινε συμπαθής, αλίμονο, μόνο για λίγο. Ο λόγος του εφήμερου της συμπάθειάς μου δεν ήταν άλλος από το σοκ απέναντι σε δύο δηλώσεις -αυτές ξεχώρισα ανάμεσα σε τόσες άλλες- περί αλλαγής αμυντικού δόγματος αλλά και περί των φίλων μας δήθεν Ρώσων. Με έλουσε κρύος ιδρώτας, τρόμαξα και σε δευτερόλεπτα προσγειώθηκα σε ένα κόσμο όπου τίποτα δε συμβαίνει ακριβώς τυχαία. Η απολύτως κοινή γραμμή, που απέκτησαν όλοι τόσο συγχρονισμένα, κάτι τέτοιο άλλωστε καταδεικνύει. Ωστόσο, όσο παράδοξο και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι πειθάρχησε. Μήπως υπάρχει σχέδιο, για πρώτη φορά σχέδιο, και όχι μόνο αριστερά, πάλι;
Το σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά ο Έλληνας ψήφισε θεωρώντας δεδομένη την "κωλοτούμπα", ένας όρος κι αυτός που δίχως άλλο φορέθηκε πολύ τελευταία. Ο λαός θεώρησε ότι μ' έναν τρόπο του λένε ψέματα, ότι αυτό είναι καλύτερο από το να του λένε τις μισές αλήθειες, ότι είναι θεμιτό και εύλογο και -το κυριότερο- ότι είναι ακίνδυνο γιατί... είμαστε συνηθισμένοι άλλωστε, το έκαναν στο παρελθόν και άλλοι, η δε ομοιότητα αυτών με τον "Αλέξη", σκανδαλώδης! Κατά τον Θοδωρή ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από "εκλογικό τυμπανισμό" και σε αυτή τη βάση, αν υποθέσουμε ότι δεν θα γίνουν εγκαίρως αντιληπτοί οι λόγοι που ο κόσμος τον προτίμησε και που τον ψήφισε, τότε ίσως το κόμμα κινδυνέψει κάποια στιγμή να ξεφουσκώσει. Η υφιστάμενη αντιπολίτευση είναι ως προς τούτο χωρισμένη, με το μισό της μισής διακαώς να επιθυμεί την "αριστερή παρένθεση" και το άλλο μισό να προσδοκά την πίστωση χρόνου. Η δε άλλη μισή είναι αυτό ακριβώς, μισή δηλαδή, καθότι κι αυτή νιόφερτη και σχετικά τυμπανισμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τα φαινόμενα έρχεται όλους αυτούς αιφνίδια να διαψεύσει... τελικά, έλεγε μάλλον την αλήθεια.
Το διαστροφικά πρόστυχο και παράλληλα επίκαιρο ερώτημα στο σημείο αυτό είναι το εξής: Αν εγώ -που είμαι ένας ανόητος- σε ψήφησα πιστεύοντας πως έλεγες ψέματα, πως μπλόφαρες, επειδή μου άρεσε η ρητορική σου ή η φάτσα σου, δεν έχει σημασία, εσύ που αναγνωρίζεις κάτι τέτοιο, που αντιλαμβάνεσαι πόσο στα αλήθεια προσδοκώ να είσαι ο συνεχιστής, εσύ, και όχι ο βιαστής της ιστορίας, ποιον άραγε υπηρετείς εάν τελικά είσαι συνεπής και εφαρμόσεις τη δική σου αλήθεια; Θέλω να πω, αν ο κ. Τσίπρας έχει λαϊκή εντολή να κάνει "κωλοτούμπα", θα ήταν πιο έντιμος εάν την έκανε ή μήπως εάν κάτι τέτοιο ουδέποτε πράξει; Δεν έχω απάντηση, ας αναρωτηθεί ο ίδιος γι αυτό, προσωπικά πάντως δεν τον λυπάμαι καθόλου, και είναι τέτοιοι άλλωστε οι προβληματισμοί που έχει αναπόφευκτα κανείς εάν αποφασίσει έντονα να λαϊκίσει.
Διαβάζω τα χείλη του κ. Κατρούγκαλου, νέου Υπουργού Δικαιοσύνης: "ΘΑ ΠΡΟΣΛΗΦΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ παρανόμως ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ!" Δεν το αμφισβητώ -ειλικρινά- αλλά και πάλι αναρωτιέμαι, στη μέση της πρότασης, άτονα και με μικρά, προς τι η ρεζέρβα, προς τι η καβάτζα; Και ενώ προσπαθώ να καταλάβω ποια ήταν ακριβώς η πρώτη εντολή, το πρόσταγμα πίσω από τις γραμμές, η ντιρεκτίβα, μετέρχομαι εξ αντανακλάσεως έτερων σκέψεων αποπροσανατολιστικών: "Αφού είμαστε κυβέρνηση... κ. Τσίπρα, γιατί το αστεράκι;" Το αστεράκι είναι άλλωστε για όλους εκείνους που μ' έναν τρόπο κρατούν μια πισινή ενώ εσύ στο εν τω μεταξύ τους πίστεψες και περπατάς μόνος σου -τι περπατάς, τρέχεις- ξυπόλυτος στ' αγκάθια. Θα μου πεις, αστεράκι μήπως δεν έβαζαν και οι προηγούμενοι; Μα φυσικά... Το αστεράκι είναι στη φύση -για να μην πω ότι είναι η ίδια η φύση- του Έλληνα. Δικηγορίστικη. Παράλληλα, είναι η πουστιά του Έλληνα στη φύση αλλά και η πουστιά της φύσης πίσω στον Έλληνα, γιατί συνήθως αυτός με τα αστεράκια συνήθως την πατάει. Γι αυτό και η Ελλάδα μονίμως την πατάει... γι αυτό βλέπουμε διαρκώς αστεράκια.
Ας είμαστε όμως δίκαιοι και ας ομολογήσουμε το εξής, ο κ. Τσίπρας βάζει τα λιγότερα από όλους. Τα δικά του όμως αστεράκια είναι μεγάλα, χοντρά, bold γραμμένα και ηχηρά. Τα τρως στη μάπα σαν σφαλιάρα και ζαλίζεσαι! Είναι βέλη σε μια φαρέτρα, μέρη και αξεσουάρ μιας φοβερά καλοκουρδισμένης, αποτελεσματικής και αξιόπιστης μηχανής, η οποία συντονίζεται και εξυπηρετεί το επικοινωνιακό δόγμα του τύπου "σοκ και δέος"! Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φωνάζει, κραυγάζει ότι ξεχωρίζει. Είναι σαν αυτό το καταπληκτικό με τη γραβάτα... άλλο και τούτο, κανείς δε φοράει γραβάτα! Πρόκειται περί μαξιμαλισμού, πρέπει να το φάμε στα μούτρα και να δούμε ξανά αστεράκια, ΞΕ-ΧΩ-ΡΙ-ΖΟΥΝ, και αν όχι στην ουσία τότε θα πρέπει έτσι να φαίνεται, ότι ΞΕ-ΧΩ-ΡΙ-ΖΟΥΝ, νέοι, νιόφερτοι, νεωτεριστές, εκκεντρικοί, μοντέρνοι και -το κυριότερο- τολμηροί και καινοτόμοι... αυτό με τη γραβάτα είναι όντως ένα εξαιρετικό επικοινωνιακό τρικάκι. Είναι σαν τα αυτοκίνητα που είπαν ότι θα πουλήσουν, κάτι θωρακισμένα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί γιατί είναι -λέει- ακριβά, πολυτελείας... και δεν πέρασε από το μυαλό κανενός δηλαδή ότι όλα αυτά, αν όχι θωρακισμένα, τότε τε-θωρακισμένα θα πρέπει πάγια να είναι. Μιλώντας για οχήματα, ο υπουργός οικονομικών -λέει- κυκλοφορεί με μηχανή μεγάλου κυβισμού εντός κύκλου πόλης. Φαντάζομαι ότι σε λίγο θα τρέχουμε όλοι ξωπίσω του, θα κόβουμε την κυκλοφορία αν χρειαστεί και θα παρακαλούμε μην τυχόν και βρέξει και ο "ξένοιαστος καβαλάρης" πέσει. Αλίμονο, με τη φόρα των "πρωτ-αριστερών" -σαν τους "πρωτόπλαστους" μάλλον ακούγεται αυτό- θα παρερμηνευθεί η λάσπη του δρόμου ως μετεωρολογικά προβοκάτσια. Όχι μόνο αυτός θα σπάσει τα πόδια του αλλά θα φταίμε κι εμείς οι υπόλοιποι όλοι...
Ένας λαϊκιστής κινδυνεύει από δύο πράγματα. Από το να κάνει ό,τι προανήγγειλε και από το να μην κάνει ό,τι προανήγγειλε. Ο λαϊκισμός δεν έχει ουσία αλλά μόνο φαίνεσθαι. Είναι μια άλλη μορφή προπαγάνδας. Συγγενεύει άλλωστε με την προπαγάνδα και όπου προπαγάνδα και ανέχεια... ή μάλλον καλύτερα ας τα βάλω στη σειρά: όπου πόνος, φρίκη και ανέχεια, όπου απελπισία, ανυπέρβλητος, ανίκητος καημός και θλίψη, όπου μετρούμε θύματα και ψάχνουμε να βρούμε -και κυρίως να σταυρώσουμε- τους θύτες, όπου οι νόμοι περιττεύουν και περισσεύουν, όπου νομιμοποιείται η βία, όπου η δημοκρατία χαρακτηρίζεται "χούντα", όπου η τρομοκρατία ονομάζεται καταχρηστικά δικαιοσύνη και όπου -τέλος- η προπαγάνδα συναντά το λαϊκισμό... κάπου εκεί, ο φασίστας χορεύει. Αν λοιπόν ο υπουργός οικονομικών ανοίξει λίγο το γκάζι παραπάνω, γιατί αγχώθηκε ένα βροχερό πρωινό που άργησε στο ραντεβού του, αν πέσει και μείνει -χτύπα ξύλο- σέκος, και εκείνη τη στιγμή ο φίλος του φωνάζει δήθεν για προβοκάτσια και ασύμμετρες απειλές την ώρα που βασικό υπουργείο μείνει για μέρες ακέφαλο επειδή κάποιος "ηλίθιος" από μόνος του έσπασε το δικό του κεφάλι... τότε, σε μία τέτοια περίπτωση, ο φασίστας όχι μόνο θα χορεύει αλλά πολύ φοβάμαι ότι με δάφνες θα προελαύνει κιόλας. Μπροστά του -έχω να πω- θα βρει εμένα, μάλλον κι εσένα και όσους άλλους ακόμη ο καλός θεούλης της δημοκρατίας δεήσει. Όπως και να 'χει πάντως, αυτός είναι ο λόγος που δύσκολα εμπιστεύομαι νιόφερτες, λαϊκίστικες, αριστερίστικες κυβερνήσεις. Καταλήγω. Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει επειδή δεν της δίνεται πίστωση χρόνου ή περίοδος χάριτος. Η κυβέρνηση κινδυνεύει επειδή δε φοράει γραβάτα...
Όσο για μένα, δε ξέρω αν όντως είμαι όπως με περιγράφει η κοπέλα μου, ικανός να μετρώ ένα-ένα πόσα μέτρα απομένουν πάνω από την επιφάνεια, όσο το σκάφος μου βουλιάζει και εξαφανίζεται κάτω από τα δικά μου πόδια. Αν κινδυνεύω από κάτι, αυτό πάντως δεν είναι σίγουρα η ψυχραιμία μου να αντικρίζω κάθε μέρα που περνά το χάος. Επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: "μνημόνιο", "πρόγραμμα" ή "συμβόλαιο"; Το ίδιο πράγμα ουσιαστικά, ετεροχρονισμένα και από άλλη οπτική γωνία... ο καθένας ας ονομάσει την αλήθεια για τον εαυτό του.
ΥΓ: Κι όμως, κ. Πρωθυπουργέ... όπως και να 'χει, μια αλήθεια την είπες κι ας αυτοσαρκαζόσουν τότε. Ήταν πηγαίο και είχες χιούμορ. Όντως, όταν τα πράγματα στρώσουν και γίνουν πιο ομαλά, θα βάλεις κι εσύ γραβάτα. Εγώ τότε θα κοιμηθώ πιο ήσυχος ενώ εσύ θα τα έχεις καταφέρει λαμπρά και δε θα χρειάζεται πλέον να λαϊκίζεις τόσο. Ας το ελπίσουμε...
*Ο Αλέξης Δημητρακόπουλος είναι ιστιοπλόος, σύμβουλος επιχειρήσεων
σχόλια