Έτος 2015. Καλοκαίρι, Αθήνα. Άνθρωποι προσκολλημένοι στους υπολογιστές, κάποιοι στις τηλεοράσεις παρακολουθούν αποσβολωμένοι τις εξελίξεις, άλλοι έχουν πάει για καφέ, με έναν έντονο προβληματισμό και κεντρικό θέμα συζήτησης "τι θα απογίνει η Ελλάδα". Από χθες κάποιοι έχουν στήσει ουρές στα ΑΤΜ, άλλοι έχουν κλειστεί στο σπίτι τους φοβούμενοι για το τι θα συμβεί.Φτώχεια, μιζέρια, κινδυνολογίες παντού. Όχι, αυτή δεν είναι η Αθήνα που είχα στο μυαλό μου.
Αλλά ο ρομαντισμός έχει πεθάνει. Έχουν πεθάνει τα όνειρα, οι ελπίδες, η χαρά, το κίνητρο της επιβίωσης. Η Αθήνα του σήμερα έχει αλλάξει σίγουρα, ζει έναν πόλεμο γεμάτο έγνοιες, μιζέρια, φόβους και απαξίωση. Δεν υπάρχει η αγάπη για μάθηση και αλληλεγγύη, μόνο η ανάγκη του να επιζήσουμε σε αυτή τη δύσκολη και κρίσιμη στιγμή της χώρας.
Το αύριο κανείς δεν το ξέρει. Το σήμερα όλοι. Το χθες μερικοί. Και θέλει ελπίδα και υπομονή του χθες, για να χαμογελάσεις σήμερα, περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο.
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως είναι ότι η χώρα χρειάζεται να "ζήσει" , όχι να επιζήσει, να "μάθει" και όχι να ενημερωθεί. Ο ρομαντισμός που τον εγκαταλείψαμε τόσο εύκολα μέσα στο άγχος και τον ρεαλισμό, πρέπει να βγει ξανά στην επιφάνεια: Γιατί χωρίς σκέψη και έρευνα, χωρίς έκφραση και τέχνη, ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος, η λογική θα μετατραπεί σε ένα μηχανικό σύστημα που παράλληλα θα μετατρέψει και τους ανθρώπους σε υπολογιστές. Δεν είμαστε υπολογιστές. Είμαστε εδώ, γιατί ζούμε την κάθε στιγμή στην ομορφιά της και την ασχήμια της, γιατί ανακαλύπτουμε τη φύση της ανατροπής, την μαγεία του ανεξερεύνητου, το χαμόγελο σε κάθε θλίψη.
Η γιατρειά στην Ελλάδα του σήμερα είναι ο ρομαντισμός, οι τέχνες, το χαμόγελο και η γνώση. Ό,τι και να συμβεί, μπορούμε και ξέρουμε να προχωράμε, με ελπίδα και χαμόγελο, γιατί ο άνθρωπος δεν σταματάει ποτέ μέχρι να αγγίξει το απροσδόκητο, και να το διασκορπίσει σε κάθε στενό. Πόσο διαφορετική θα ήταν η Αθήνα, με λίγη αγάπη παραπάνω. Με ένα χέρι βοηθείας στον άνθρωπο που ψάχνει στα σκουπίδια, παρά στην τσέπη του, περιμένοντας να σηκώσει ό,τι έχει και δεν έχει από τις τράπεζες επειδή φοβάται τι δεν θα έχει αύριο.
Το αύριο κανείς δεν το ξέρει. Το σήμερα όλοι. Το χθες μερικοί. Και θέλει ελπίδα και υπομονή του χθες, για να χαμογελάσεις σήμερα, περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο.
Περιμένω μια Αθήνα γεμάτη όνειρα, και χαμογελάω. Ίσως είμαι ρομαντική, ίσως πρέπει να κλαίω κι εγώ. Αλλά και πάλι, ίσως έχω κλάψει αρκετά.
