Ένιωθε μόνη. Ένιωθε το ταβάνι να λιώνει, σα να 'θελε να την κατασπαράξει, να την κάνει χίλια κομμάτια. Η ψυχή της –ποια ψυχή; Αυτό το μαύρο πράγμα, έτοιμο να ξεβράσει μια λάβα συναισθημάτων και χαμένων αναμνήσεων; Όλα μαύρα, σαν το αγαπημένο της χρώμα.
Όμως είναι δυνατή, είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που θα γνωρίσεις ποτέ. Μπορεί να κάνει τα πάντα, μπορεί να πετάξει και να πέσει απ' το πιο ψηλό βουνό. Και δεν θα πάθει τίποτα. Μόλις πέσει, θα μαζέψει τα φτερά της, θα φροντίσει τις πληγές της, κι έπειτα από λίγο καιρό –πολύ λίγο- θα ξαναπετάξει. Ώσπου να ξαναπέσει. Μα θα το 'χει επιλέξει η ίδια. Γιατί, τι είναι η ζωή αν δεν πετάξεις κι αν δεν πέσεις κι αν δεν ξανά σηκωθείς και σταθείς στα πόδια σου;
Μπορείς να τα αντιμετωπίσεις όλα με την πίστη σου, την πίστη στον εαυτό σου κι ίσως στους άγνωστους θεούς σου, αν αυτό σ' ευχαριστεί.
Μα εκείνη δεν πιστεύει σ' αυτά. Εκείνη ζει με παραμύθια και ταξιδεύει στα όνειρα, μα παλεύει με την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα, που αν το σκεφτείς πιο καλά είναι απλώς μια παλέτα με χρώματα, και η ζωή είναι το λευκό χαρτί που κάποιος σου χάρισε.
Ξεκινάς με απαλά, χαρούμενα χρώματα - αν είσαι τυχερός – και συνεχίζεις μ' όλο και πιο έντονα. Ώσπου κάποτε τα χρώματα μπλέκονται το ένα με το άλλο σε έναν χορό εμπειριών και σκέψεων, το χαρτί γίνεται μαύρο... Σε τι βάση να χρωματίσεις ποια; Πώς να ξεδιαλύνεις το τοπίο;
Κι όμως, το μαγικό μ' αυτό το χαρτί είναι ότι μπορεί και ξεβάφει. Με μια-δυο-ίσως και παραπάνω κινήσεις καμιά φορά- μπορείς να το κάνεις πάλι λευκό. Μια νέα αρχή. Ξανά και ξανά και ξανά. Αλλά να μην ξεχνάς, πριν το ξεβάψεις στάσου μια στιγμή κι αναλογίσου το που έφθασες, το πώς και το γιατί, και πάρε το μάθημα. Έτσι δυναμώνεις, έτσι θα γίνεις άτρωτος.
Έτσι έγινε κι εκείνη άτρωτη. Και τώρα η μαύρη ψυχή θα ξεβράσει τη λάβα κι ίσως κάψει και λίγο απ' το χαρτί, μα εκείνη πάλι λευκό θα το κάνει και θα ξανά ζωγραφίσει.
Πιάσε την παλέτα και μην τη φοβηθείς.
σχόλια