Υπάρχει μια λέξη που έχει διττή δυνατότητα. Η μνήμη, οι μνήμες, τα στιγμιότυπα που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι άλλοτε καρποφόρες και άλλοτε καταστροφικές. Μνήμες απο παιδιά, όταν ήμασταν έφηβοι, όταν ήμασταν ρέμπελοι και καλοπερασάκηδες. Περιστατικά που κλωθογυρίζουν στο νου μας και επηρεάζουν την κοινωνική μας ύπαρξη και συνύπαρξη.
Τα συμβάντα της ζωή μας κατά καιρούς που μας τυχαίνουν είναι απόδειξη της μοίρας πως είμαστε ενεργοί δρώντες και απλώς δοκιμάζονται αισθήματα θάρρους, υπομονής και ανεκτικότητας καθώς και τα αντίστοιχα αποθέματα τους. Πως το κορμί σου αξίζει την ψύχη και πώς η ψυχή σου είναι στρατεύσιμη ώστε να σε καθοδηγήσει στην ευτυχία. Πολλές φορές όμως η ψύχη μας μπολιάζετε περισσότερο από άσχημες μνήμες παρά από όμορφες, χαρωπές στιγμές με αγαπημένους κοντά μας. Οι αποχρώσεις της κάθε στιγμούλας φαίνεται εντελώς διαφορετική στα μάτια μου, στα μάτια σου, στα μάτια σας. Όλες όμως έχουν ένα κοινό. Οι μνήμες που τις έχουμε απο μωρά παιδιά καταλαμβάνουν πολύ χώρο στο μυαλό μας.
Υπάρχουν μνήμες που όσο χρόνο και να τους δώσεις εκείνες δύσκολα συμβαδίζουν και αποτέλεσμα είναι τελικά να σε εκτροχιάζουν απο την ισχνή πραγματικότητα σου. Υπάρχουν μνήμες που αρνούνται κατηγορηματικά να φύγουν απο το μυαλουδάκι σου και εξακολουθούν να μένουν εκεί ακλόνητες και αδρανείς και να σε βασανίζουν τόσο που γίνονται τελικά έμμονες ιδέες. Τότε είναι καταστροφικές και σχεδόν μη αναστρέψιμες. Τότε κατανοείς πως τις περισσότερες φορές στην ζωή σου έβλεπες το ποτήρι μισό άδειο, παραδίνεσαι πιο εύκολα και από μάχιμος, ώσπου ο πεσιμισμός σου σε κατακλύζει ολοκληρωτικά.
Υπάρχουν στιγμές που δεν χωρούν στο χρόνο όσο χρόνο και να τους δώσεις, στιγμές που η έκταση τους είναι τόσο μεγάλη σχεδόν σαν υπαρκτός επίγειος τόπος.
Από την αντίπερα όχθη υπάρχουν κι εκείνοι που έβλεπαν σχεδόν πάντα το ποτήρι μισό γεμάτο, δεν έχαναν ποτέ την αυτοπεποίθηση τους, έμεναν μέχρι τέλους να πολεμούν για κάτι που νόμιζαν (;) πως τους άξιζε. Κι είναι εκείνοι που και να φύγουν από τη ζωή θα έχουν μια γλυκιά γεύση γιατί προσπάθησαν, με αντίτιμο άλλοτε να φύγουν με το κεφάλι ψηλά και άλλοτε να γεμίζουν το σακίδιο τους με τη σπασμένη υπερηφάνεια τους.
Από όποια πλευρά κι αν τους προσέξεις η αρτιότητα τους πολλάκις συθέμελα θρυμματιζόταν και γινόταν χίλια κομμάτια όμως η δύναμη τους για να την επαναφέρουν όπως πριν ήταν πάντοτε μεγαλύτερη. Για εκείνους τους ανθρώπους είναι οι στιγμές εκείνες που δεν στριμώχνονται με τίποτα, δεν χωρούν πουθενά, και κατακλύζουν την οντότητα τους αφού οι στιγμές τους είναι που τροφοδοτούν το είναι τους. Υπάρχουν στιγμές που δεν χωρούν στο χρόνο όσο χρόνο και να τους δώσεις, στιγμές που η έκταση τους είναι τόσο μεγάλη σχεδόν σαν υπαρκτός επίγειος τόπος.
Εκείνες οι γαμημένες στιγμές φυλακίζουν τόσα χαμόγελα, τόσα δάκρυα που δεν κύλησαν, τόσα λόγια που ειπώθηκαν και αυτομάτως μετανιώσαμε, τόσες πίκρες, τόσες αυταπάτες που βιώσαμε, τόσες αδικίες και προδοσίες που ανεχθήκαμε κι άλλες τόσες που δεν αποδεχτήκαμε. Όταν λοιπόν όλος αυτός ο συμπιεσμένος χρόνος γίνεται χώρος έστω και σε πεδία νοερά, ο χώρος αυτός δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τη μνήμη. Και τότε η μοναδική ενέργεια που μπορείς να κάνεις είναι να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εαυτό σου, ως δώρο μακραίωνης προσπάθειας επιβίωσης και ως ανθρώπου που δεν έκανε πίσω ποτέ και σε τίποτα.
σχόλια