Καλοκαίρι. Πόση μαγεία πια κρύβεται σ'αυτή την εποχή; Πόσες ονειροπολήσεις έχουν γίνει κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι και πόσες ανείπωτες ευχές άραγε έχουν χαθεί στο άπειρο μαζί με τα αστέρια; Πόσες βραδινές φιλοσοφικές συζητήσεις, κάθε χρόνο την ίδια εποχή, αναζητούν τις δικές τους απαντήσεις σε κήπους, μπαλκόνια σπιτιών..και καταλήγουν να αναμειγνύονται με το ατμοσφαιρικό φως των κεριών και λίγες σταγόνες κρασιού;
Προσωπικά ακόμη δεν έχω καταλήξει στο τι με γοητεύει περισσότερο σ'αυτή την περίοδο του χρόνου. Για μένα το καλοκαίρι κρύβει την αισιοδοξία της Πρωτοχρονιάς. Όταν αρχίζει βάζεις στόχους, σχεδιάζεις πολλά (άσχετα αν καταλήγεις να κάνεις ελάχιστα) και πάντα πιστεύεις πως το φετινό θα είναι καλύτερο από το περσινό. Υπάρχει μια διάχυτη χαρά και μια παράλληλη προσμονή για κάτι απροσδιόριστο.
Το καλοκαίρι οργανώνεις διακοπές κι εκεί εναποθέτεις όλες σου τις ελπίδες. Λες πως θα πας στο νησί, θα σεργιανίσεις στα σοκάκια του, θα γνωρίσεις κόσμο, θα κολυμπήσεις σε νερά γεμάτα ομορφιά, θα πιεις ούζο στο πιο κρυμμένο ταβερνάκι με τα μαλλιά ακόμη βρεγμένα από τη θάλασσα, θα τσουγκρίσεις με τη διπλανή παρέα και τραγουδώντας όλοι μαζί το 'δίχτυ' θα γίνετε μια μεγάλη συντροφιά, θα δεις το πιο μαγευτικό ηλιοβασίλεμα σκαρφαλωμένος στο πιο ανυποψίαστο βραχάκι, θα πετάξεις όσες σκέψεις σε βαραίνουν και θα ζήσεις έντονα την κάθε στιγμή χωρίς να σε νοιάζει το μετά. Όλα αυτά χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Χωρίς προγράμματα και ρολόγια. Χωρίς ενοχές. Λες πως θα κάνεις βραδινό μπάνιο, θα γελάς ασταμάτητα με τους φίλους σου και αλήθεια, δε θα θέλεις τίποτα παραπάνω για να πεις πως είσαι ευτυχισμένος. Το καλοκαίρι δε χρειάζεσαι πολλά. Όσα λιγότερα έχεις τόσο πιο ξέγνοιαστα ζεις. Τα περιττά σε κουράζουν. Σου αρκεί το μαγιό σου, μια μπύρα και καλή παρέα για ν'αφεθείς ξυπόλητος σε ένα πάρτυ μέχρι το πρωί.
Το καλοκαίρι οι άνθρωποι αισθάνονται λίγο περισσότερο ελεύθεροι. Έρχονται πιο κοντά κι επαναπροσδιορίζουν τις σχέσεις τους. Όλοι κάτω από τον καυτό ήλιο φαίνονται γνώριμοι, παραμερίζουν τα πρέπει και παίρνουν βαθιά ανάσα για μεγάλη βουτιά στα θέλω...χωρίς σωσίβιο. Αφήνονται στα πάθη τους, παραδίνονται σε στιγμιαίες παρορμήσεις που φέρνουν τα κυκλαδίτικα μελτέμια και δημιουργούν όμορφες συμπτώσεις. Συμπτώσεις που συμβαίνουν μόνο δίπλα στο κύμα. Μάλλον ευδοκιμούν στην αλμύρα κι έτσι όλοι έχουν την ανάγκη να τις ζήσουν, τώρα που έχουν την ευκαιρία καθώς, βλέπεις, η ψυχρή καθημερινότητα του χειμώνα δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Άλλωστε, όπως λέει κι ένας φίλος 'το καλοκαίρι είναι η τιμωρία για όλους τους ανεκμετάλλευτους χειμώνες' και δεν έχει άδικο. Το καλοκαίρι θυσιάζεις τις δεύτερες σκέψεις, σταματάς να υπεραναλύεις καταστάσεις και συναισθήματα και παραδομένος πλήρως στη ραστώνη της θερινής ψευδαίσθησης, ζεις όπως θέλεις.
Κι όταν κάποια στιγμή όλο αυτό τελειώσει...λίγη άμμος ξεχασμένη σε μια τσάντα που δεν τίναξες καλά, ένα μαύρο βότσαλο κρυμμένο στις σελίδες του βιβλίου που διάβαζες και μια φωτογραφία στο συρτάρι σου, θα σου θυμίζουν εκείνες τις μέρες. Κοιτώντας τη θα βλέπεις χαμόγελα που κατάφεραν να εγκλωβιστούν σε ένα 'κλικ', αλλά κρατάνε άσβεστη τη μαγεία των διακοπών..τη γλυκιά μέθη εκείνων των ημερών όπου όλοι γίναμε έστω και για λίγο διαφορετικοί...
