Αν η προσπάθεια να προτείνεις λύσεις γίνει αυτοσκοπός, ίσως χαθεί ένα μέρος της αλήθειας.
Αυτό που αρμόζει τελικά στη "προσπάθεια" είναι τουλάχιστον να κατανοήσεις, όχι μόνο το δρόμο του εφικτού, αλλά κυρίως με ποιο τρόπο οι λύσεις μπορούν να αποτελέσουν το μέρος του προβλήματος.
Κατά πόσο δηλαδή από μονές τους, είναι στοιχειά της ύπαρξης του ίδιου του προβλήματος.
Ίσως διαβάζεται σαν παραδοξολογία.
Αλίμονο, γιατί να μην είναι άλλη μια στις τόσες που διαβάζουμε.
Το μέτωπο της χρεοκοπίας είναι για πολλούς η αναφορά της ύπαρξης τους. Αυτό προτάσσουν ακριβώς για να υπάρχουν. Τα παρασκήνια δεν τους αντέχουν, το προ της σκηνής έχει σημασία.
Μη δίνεις σημασία, δοκιμάζεις απλώς την ύπαρξη της σιωπής σου στη βιαιότητα όσων μπορείς να αντέξεις.
Βολεύονται να σε ακούν από δω μέσα. Όπως εγώ με ακούω.
Αντιλαμβάνονται αυτές τις κραυγές, σαν μια ολόκληρη σιωπή ανήμπορη να αντισταθεί σε πραγματικό χρόνο και χώρο.
Αυτή η σιωπή τους κάνει να νιώθουν ασφαλείς, ακριβώς όπως η κραυγή μας, πίσω από τη ματαιοδοξία της καναπεδάτης επανάστασης.
Γράφω με τα πόδια στο καλοριφέρ, στη "ζεστά του σφαγείου"μου, με το τζάκι αναμμένο και χορτάτος.
Ανεβάζω τραγουδάκια, αιμοδιψής στο "like σας" η καλύτερα στο "like μου".
Ανεβάζω φωτογραφίες από τους δρόμους και τα συνθήματα τους σαν να τα σκέφτηκα εγώ.
Αναρωτιέμαι μετά για παραδοξολογίες. Ακριβώς μέρος τους είμαι και μάλιστα ενεργό εκτός από "Έλληνας"(sic).
Απολειφάδι ενός επαναστατημένου social media "που δε ξέρει που πατά και που πηγαίνει".
Έχει κρύο εδώ πάνω και σήμερα, με μια λιακάδα να με το συμπάθιο. Να ζεστάνω έλεγα τη ψυχή μου.
Ίσως το πρόβλημα δεν είναι τελικά ο αυτοσκοπός που λέγαμε, ούτε οι λύσεις του.
Η κραυγή της σιωπής μου φταίει και μαζί της ότι με προσπέρνα λίγο πριν φρενάρω στον επόμενο τοίχο. Φανερώνομαι απλώς εκεί που δε με σπέρνουν.
σχόλια