Είναι υπέροχο να φτάνεις 37 και να ανακαλύπτεις πως η ζωή είναι "μαγεία". Τίποτα από αυτά που θεωρούσες "δεδομένα" δεν στηρίζουν το "οικοδόμημα" που έχεις χτίσει γύρω από την ύπαρξή σου. Όλα είναι ρευστά και οι κινήσεις σου πρέπει να προσαρμόζονται σε κάθε βήμα πάνω στο νήμα που σε έχουν βάλει για να προχωρήσεις... Υπέροχο.
Μόλις ανακάλυψα πως σε μία αγορά που εργάζομαι τα τελευταία 15 χρόνια της υπέροχης ύπαρξής μου... είμαι ένα μυρμήγκι που παλεύει να βρει την έξοδο του τούνελ...
Ναι, μιας που έφυγα από τις "εταιρείες" έγκαιρα για να κάνω τα δικά μου βήματα στον χώρο, παλεύω με κύματα, σχήματα, προσχήματα... ε... είμαι "εκτός αγοράς".
Η "αγορά" προτάσσει να είσαι μέσα ως πιστός της υπάλληλος, να μην κάνεις βήμα μοναχός σου γιατί αλλιώς...."τιμωρία"!
Γελάω, γελάω γιατί θέλω να πω πολλά και το ήθος μου δεν μου το επιτρέπει. Σε μία χώρα που χαροπαλεύει στο μέτριο, σε μία χώρα που το επίπεδο ζωής είναι κάτω του μετρίου, σε μια χώρα που ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να "ευγνωμονεί" που έχει ψωμί να φάει καταπατώντας κάθε του αξία σε ανθρώπινο επίπεδο, σε μία χώρα που ο ορισμός της "θέσης" είναι "εικονικός" και που ακόμα και οι "θέσεις" αφορούν "polybag" υπαλλήλους... πώς τολμάμε να αναζητάμε την ευτυχία, την ευημερία;
Η εμπειρία που χτίζεις, είναι πλέον προσωπικό δεδομένο... κράτα την για σένα και μόνο. Κανένας δεν θα την αναζητήσει και κανένας δεν θα την αξιολογήσει. Ζούμε στην εποχή του μετρίου... στην εποχή του φθηνού, και η φθήνια είναι σημάδι "πολιτισμικής κατάρρευσης" όπως έλεγε κι ο πατέρας μου!
Ας καταρρεύσουμε λοιπόν... μπας και ξυπνήσουμε.
Είμαστε πλέον μέσα στο "Matrix".
Καληνύχτα!
