Youholdthekey...
Από μικρά, μας μπουκώνουν.
Όχι, όχι. Δεν μιλάω για τον υπερβάλλοντα ζήλο της ελληνίδας μάνας.
Μας μπουκώνουν με το φόβο, με δήθεν ανάγκες, ηλίθια «πρέπει» και όνειρα που δεν είναι δικά μας.
Καλώς ήρθες κρίση! Άργησες όμως. Δεν πειράζει... Ίσως έπεσες σε απεργία του μετρό. Ή του μυαλού μας, που δεν στροφάρει πια. Ή της καρδιάς μας, που έχει μπει στο ρελαντί. Ίσως, πάλι, σε καθυστέρησαν στο γραφείο.
Ε, συμβαίνουν αυτά.
Έτσι είναι...
Να μένεις σε ένα μπουντρούμι, αλλά στην αστική σου πραγματικότητα να φαντάζει σαν βίλα - και να το πληρώνεις σαν τέτοια.
Να δουλεύεις σε ένα μπουντρούμι και να βλέπεις τον ήλιο μόνο πηγαίνοντας στη δουλειά.
Να βγαίνεις σε ένα μπουντρούμι και να αναζητάς τη χαμένη σου ελευθερία σε τσιγάρα και ποτά.
Να κινείσαι ανάμεσα σε ατέλειωτες ορδές τσιμέντου, κακόγουστων κτιρίων και ανθρώπων.
Να οδηγείς σαν να μεταφέρεις συνεχώς μια έγκυο που της έχουν σπάσει τα νερά, αγνοώντας κάθε κώδικα κυκλοφορίας και σεβασμό για κάποιον αόριστο λόγο που έχεις βαφτίσει πρόχειρα «βιάζομαι».
Να τα κάνεις όλα γρήγορα. Να πλένεσαι γρήγορα, να τρως γρήγορα, να ντύνεσαι γρήγορα, να ερωτεύεσαι γρήγορα και να χωρίζεις γρήγορα.
Να αναπνέεις όλα τα σκατά της πόλης και ταυτόχρονα να τα πατάς.
Να σου παίρνει 2 ώρες να διασχίσεις μια απόσταση που αν την περπατούσες θα έφτανες 1 ώρα πιο γρήγορα και θα έκανες και καλό στο κυκλοφορικό - το δικό σου και γενικά.
Να έχεις 2 αμάξια αλλά να μη χρησιμοποιείς κανένα.
Να κουκουλώνεις τη γύμνια σου πίσω από καινούρια ρούχα και gadgets, που σου χρειάζονται όσο χρειάζεται στον άπορο το λιποδιαλυτικό καλσόν, που διαφημίζουν χρόνια τώρα στο telemarketing.
Να «στριμώχνεις» τις απολαύσεις σου μέσα σε μικρές στιγμές, μικρούς ανθρώπους και μικρά μαγαζιά, αλλά να νιώθεις μεγάλος.
Να ζεις για το Σαββατοκύριακο, τις άδειες και τις αργίες.
Να περνάς 15 ώρες τη μέρα στο PC και να αναρωτιέσαι γιατί σε πονάει η μέση και το κεφάλι σου.
Να ευχαριστείς κάθε μέρα το σύμπαν που έχεις δουλειά και ας ξερνάς στο άκουσμά της (αν έχεις δουλειά) και να το ξαναευχαριστείς που είσαι φτωχός και ελεύθερος αλλά τουλάχιστον όχι μαλάκας (αν δεν έχεις δουλειά).
Να αλλάζουν οι εποχές αλλά εσύ να μην το ξέρεις, γιατί η πόλη δεν αλλάζει χρώματα, τα λουλούδια δεν μυρίζουν, τα φύλλα δεν τολμάνε να πέσουν και το μπλε της θάλασσας δεν αλλάζει ανταύγειες...
Να βάζεις profile pics καλοκαιρινά ενσταντανέ από τις προπέρσινες διακοπές στην Αμοργό, για να ατενίζεις πιο συχνά τη θάλασσα που τόσο αγαπάς.
Να πέφτει τυχαία το μάτι σου σε μια ζαρντινιέρα με λουλούδια και να τα κοιτάς με δέος, σαν ναυαγός που βλέπει πλοίο να πλησιάζει.
Να γεύεσαι αυτό το στρογγυλό κόκκινο οπωροκηπευτικό που έστειλε η γιαγιά σου από το χωριό και η απαίδευτη αίσθησή σου που ονομάζεται γεύση να μην το αναγνωρίζει ως ντομάτα με τόσο πλαστικό που έχει συνηθίσει να καταναλώνει.
Να ψάχνεις ένα κομμάτι ουρανού ανάμεσα στις πολυκατοικίες μπας και βρεις το φεγγάρι, γιατί κάπου στο internet διάβασες ότι έχει πανσέληνο.
Να ζεις ασήμαντα και να ξεχνάς τα σημαντικά...
Να γκρινιάζεις συνέχεια, αλλά να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.
Να κάνεις ό,τι κάνουν όλοι γιατί έτσι είναι.
Έτσι... ήταν.
Όσο μας μπούκωσαν, μας μπούκωσαν. Καιρός να μεγαλώσουμε.
Να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις και να κάνουμε μεγάλες αλλαγές.
Γιατί μπορούμε. Γιατί το οφείλουμε στον εαυτό μας.
Γιατί είμαστε οι επιλογές μας. Και μπορούν να είναι διαφορετικές.
Πρέπει να είναι διαφορετικές.
Φεύγω για να βρω το κομμάτι ουρανού που μου αναλογεί.
Για να φτιάξω τα δικά μου
σχόλια