Μέρες τώρα κάθομαι κλεισμένος στο σπίτι. Δηλαδή, όχι ακριβώς κλεισμένος. Πηγαίνω στη δουλειά, συναναστρέφομαι τους συναδέλφους, λέω και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Και δουλεύω. Πολύ. Μετά, φεύγω από το γραφείο μου και πηγαίνω προς το σπίτι. Αργά αργά. Δεν βιάζομαι. Σκέφτομαι.
Μου αρέσει να αργώ να πηγαίνω σπίτι. Μου καθαρίζει το μυαλό το να οδηγώ αργά, προσεκτικά. Σκέφτομαι εμένα. Τα προβλήματά μου. Όχι, δεν έχω οικονομικά θέματα. Σοβαρά τουλάχιστον. Είμαι καλός στο να διαχειρίζομαι οικονομικά θέματα. Και πάσης φύσεως πρακτικά ζητήματα.
Άλλα με απασχολούν. Με απασχολεί το πώς έγινα εγώ. Πώς δημιουργήθηκε αυτός που είμαι τώρα. Έχω κάποιες υποψίες βέβαια. Σίγουρα η παιδική μου ηλικία έχει παίξει μεγάλο ρόλο... το πώς μεγάλωσα, τι έγινε. Τι δεν έγινε. Τι έκαναν οι γονείς μου. Τι δεν έκαναν. Τους κατανοώ, βέβαια. Έχω φτάσει σε αυτό το σημείο που μπορώ να καταλάβω τις πράξεις τους. Έχω κάνει διάφορα για να μπορέσω να τους καταλάβω και να φτάσω ίσως κάποτε σε ένα σημείο να τους συγχωρήσω. Ίσως το έχω καταφέρει. Ίσως πάλι όχι...
Κάποια στιγμή φτάνω στο σπίτι. Μπαίνω. Είναι άδειο. Κανείς δεν με περιμένει. Είναι ένα άδειο, αντρικό, εργένικο σπίτι. Τακτοποιημένο, όμως. Κοιτάζω τους λογαριασμούς μου. Όλα καλά. Τίποτα που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω. Θα χρειαστούν βέβαια κάποιες περικοπές από αλλού ή ίσως να καθυστερήσω κάποια δόση, αλλά αντιμετωπίζονται.
Μετά παραγγέλνω κάτι απ' έξω. Δεν έχω όρεξη να μαγειρέψω. Εν τω μεταξύ, χαζεύω λίγο στο ίντερνετ. Δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν μου αρέσει. Ίσως κάνω και λίγη δουλειά. Χτυπάει το κουδούνι. Είναι το ντελίβερι. Πληρώνω. Τρώω. Χαζεύοντας στο ίντερνετ. Ή κάποιο από τα βιβλία μου.
Έχω κάμποσα βιβλία. Μου αρέσει το διάβασμα, πάντα μου άρεσε. Ανοίγω κάποιο βιβλίο, πέφτω τυχαία στη σελίδα: "...Είμαι σίγουρη πως η ευτυχία είναι εκεί, πάντα αναμένουσα και διακριτική, όπως διακριτικά συμπεριφέρονται όλα τα σημαντικά· τα σημαντικά και ουσιώδη που δεν θέλουν να φωνάζουν και απροκάλυπτα να σου αποκαλύπτονται. Αντιθέτως, όπως η ποίηση και ο θείος κόσμος, δεν κρύβεται, δεν φανερώνεται, αλλά μας στέλνει με τρόπο λεπταίσθητο τα σημάδια της..." Η ευτυχία είναι εκεί; Πού;
Εγώ την αρνούμαι την ευτυχία. Η ευτυχία είναι κάτι που μάλλον μου έτυχε κάποτε. Αλλά αυτό που ακολούθησε σίγουρα δεν ήταν ευτυχία. Φοβούμενος μήπως συγκρουστώ κατά μέτωπον μαζί της, μήπως μοιραία, αντί να με χτυπήσει αυτοκίνητο, με χτυπήσει η ευτυχία, κάθομαι κλεισμένος στο σπίτι μου. Μόνος μου με το Εγώ μου. Κάνω την ενδοσκόπησή μου. Ασχολούμαι μόνο με εμένα και ό,τι με έχει πειράξει στη ζωή. Και είναι τόσα πολλά... Η ευτυχία για να έρθει, πρέπει να το θέλεις. Εγώ δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι τη θέλω. Εδώ που τα λέμε, δεν είμαι απολύτως σίγουρος για τίποτα. Σε όλα είμαι μέσα. Και δεν είμαι μέσα σε τίποτα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θέλω. Η απάντηση δεν έρχεται ποτέ. Ή μάλλον, έρχονται πολλές, αντικρουόμενες.
Θέλω να γοητευθώ από μια γυναίκα. Όμορφη. Καβλιάρα. Με ωραία μεγάλα βυζιά. Ωραίο κώλο. Δεν με νοιάζει να είναι τέλειος. Αρκεί να είναι καβλιάρικος. Δεν με νοιάζει να είναι μοντέλο. Αρκεί να είναι έξυπνη και γλυκιά. Το έξυπνη μετράει πολύ. Δεν μου αρέσουν οι γυναίκες με τις οποίες δεν μπορώ να μιλήσω. Να συνεννοηθώ. Να με μαγέψουν, αν είναι δυνατόν. Να γελάω με τα αστεία τους και αυτές με τα δικά μου. Να κάνουμε τρομερό σεξ. Να συγχρονίζονται τα κορμιά μας. Να σνιφάρω τη μυρωδιά της κάβλας τους. Αυτό, το σνιφάρισμα, πολύ μου αρέσει. Γενικά, μου αρέσει να τις γεύομαι, να τις οσφρίζομαι, να τις αγγίζω, να τις βλέπω, να ακούω το γέλιο τους, την εναλλαγή της φωνής τους.
Μου αρέσουν οι γυναίκες. Αλλά μάλλον εγκυκλοπαιδικά. Μάλλον δεν μου αρέσουν περισσότερο απ' ό,τι μου αρέσει ο εαυτός μου. Είναι ωραία όταν γνωρίζω μια καινούρια γυναίκα. Πέφτω με τα μούτρα. Να την κατακτήσω, να την βλέπω, να γαμιόμαστε όσο περισσότερο και καλύτερα μπορούμε. Με κάποιες είναι μέτρια. Με κάποιες άλλες πολύ καλά. Με κάποιες πάλι, είναι θεσπέσια. Με κάποιες νιώθω να καβλώνω τόσο έντονα....που με ξεπερνά. Δεν μπορώ να το ελέγξω.
Θέλω να είμαι μόνος μου. Αλλά δεν θέλω κι όλας. Μου αρέσει να κοιμάμαι με ένα ζεστό, απαλό σώμα δίπλα μου, να μου αγγίζει τις πατούσες όταν κοιμάμαι, να με παίρνει ανεπαίσθητα αγκαλιά στον ύπνο της. Να τη μυρίζω.
Αλλά...πώς να το πω... αυτή η εγγύτητα είναι αυτό που με τρώει κι όλας. Δεν την μπορώ. Γιατί αυτή η εγγύτητα μου θυμίζει πως έχω κι άλλες ανάγκες. Μη σεξουαλικές. Άλλες, πιο ανθρώπινες. Πιθανόν και συντροφικές. Αλλά..... αισθάνομαι τόσο ανεπαρκής. Κι αν τα κάνω σκατά; Κι αν με βαρεθεί πριν τη βαρεθώ εγώ και φύγει; Ή αν βαρεθώ εγώ και φύγω; Και αφήσω αυτό που έχω δημιουργήσει; Αυτή την ξεχωριστή οντότητα που λέγεται "σχέση με έναν άνθρωπο"; Αν αναγκαστώ να αφήσω τη συνήθειά μου;
Γι' αυτό κατέληξα. Θα μένω μόνος μου. Κλεισμένος στο σπίτι μου. Να παραγγέλνω τα ντελίβερι μου, ή να μαγειρεύω μόνος μου. Και προς Θεού, όχι μία γυναίκα. Πολλές. Να περνάνε και να μην με ακουμπάνε. Να περνάνε απλώς οι μυρωδιές τους φευγαλέα από τα ρουθούνια μου και μετά να μην τις θυμάμαι καν. Τις μυρωδιές τους. Μόνος μου.
Εγώ και τα Εγώ μου.
σχόλια