Με το που σε αντίκρισα, ευχαρίστως θα καθόμουνα να σε κοιτούσα περισσότερο αλλά δεν είχα αυτή την πολυτέλεια. Ένιωσα το στομάχι να σφίγγεται, o ήχος του soundtrack από το ''Shutter'' που άκουγα στο mp3''... I can't believe that you are real, you are good to me'' έσβηνε στα αύτια μου, τα πόδια επιταχύναν. Τα έχασα και καλώς ή κακώς, με έσωζα από μια περίεργη κατάσταση.
Τώρα που το σκέφτομαι και λίγο ποιο ψύχραιμα, εκείνη την στιγμή δεν είχα επιλογή, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ. Αυτό μπόρεσα αυτό και έκανα. Περπατούσα στο πεζοδρόμιο, βγήκες από ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά, δεν με είδες γιατί διάβαζες το διαφημιστικό. Τι και αν προσπαθούσες τότε με το γυμναστήριο, είσαι ακόμη τόσο λεπτός, κοντός και άσχημος! Όπως την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε. Πέρασε χρόνος ίσως και δυο από τότε που είχαμε γνωριστεί στην εφαρμογή , στον πρώτο μας καφέ με το που σε είδα σκέφτηκα ''μπλιάχ '' και γενικά από τις δύο φωτο που μου είχες στείλει .. μεγάλη διαφορά ''Κάτσε λέω μωρέ, πίες ένα καφέ, να κάνεις το ψυχικό''. Ο καφές έγινε μπύρα, μετά ήρθε η δεύτερη ...η τρίτη και πάει λέγοντας.
Είχε πολύ καιρό να έρθω στην παλιά μου γειτονιά, μέναμε 5 λεπτά με τα πόδια, τι σύμπτωση! Δεν είχαμε κάτι αμάν αμάν για πολύ καιρό (2-3 εβδομάδες το λές και ανύπαρκτο) άλλα στο φιλί, αν κολάγαμε δεν ξεκολάγαμε, τα δακτυλά μας γλυστρούσανε, δένανε.. εμείς δέναμε, σύμπτωση και αυτό! Μας πείραζε πολύ που τα μάτια διασταυρώνονταν, διαχίζαν τις κόρες και χτυπούσαν στόχο τον εγκέφαλο. Σύμπτωση και αυτό.. και εκείνο.. και όλα γαμώτο!
Στην ζωή, οι συμπτώσεις είναι ένα κομμάτι που δεν συμπεριλαμβάνετε στο σενάριο, παρόλα αυτά εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και μπορούμε να αυτοσχεδιάσουμε.
Τελευταία, με πιάνω να χαζεύω την φωτογραφία σου στo whatsapp κάτι που δεν έκανα καθόλου παλιά. Στο facebook όταν σε βρήκα πριν αρκετούς μήνες και με πολύ ψάξιμο (επίσης σου το παραδέχομαι ότι, ναι...ΟΚ! ξεπροβάλανε λιγάκι οι κοιλιακοί σου και σε βρίσκω για κάποιο σαδομαζοχιστικό λόγο, ακόμη σέξυ! μια άκυρη αναφορα) δεν με αποδέχτηκες.
Απολογήθηκα για το αίτημα φιλίας μου, αργότερα με μήνυμα. Βλέπεις δεν θέλω να είμαι ενοχλητικός αλλά με ''απαρνήθηκες'' γλυκιέ μου για ακόμα μια φορά, γιατί δίπλα σου καθότανε πλέον η κοπέλα σου. Πώς να δικαιολογήσεις το αίτημα μου! Ποιος είμαι; Από που με γνωρίζεις; Τι σου είμαι τελοσπάντων! ''Χωρίς δράματα'' μου είχες πεί όταν το διαλύσαμε. Έκανα μερικά επειδή σε ήθελα πολύ, τόσο δύσκολο σου ήταν να το καταλάβεις; Έφταιγες και δεν σε βόλευε η μειονεκτική θέση παλιοεγωιστή! Συνεπώς αφού δεν ήθελες δράματα εσύ, σταμάτησα να σου κάνω και εγώ ...για αυτό τα γράφω στο word.
Με πειράζει που δεν προχωρώ, όχι εξαιτίας σου αλλά γιατί το σύμπαν, δεν συνωμοτεί κάτι δυνατό για μένα.
Συνέχισα να περπαταώ, σκέφτηκα να έρθω πίσω να σου μιλήσω, να με δεις, να τσεκάρω, αν καταφέρω να πιάσω κάποιο feeling, κάτι κάτι στον αέρα. Ας είναι και την αμηχανία σου, δεν είναι δυνατόν να μην αξίζω ούτε αυτήν! Όμως δεν είχα την δύναμη, όπως και την προηγούμενη φορά πριν κανα 8μηνο που έτυχε να σε δω πάλι τυχαία, σε μια άσχετη στάση λεωφορείου. Μεγαλούπολη! Λες και το σύμπαν το κάνει επίτηδες για να σε πλησιάσω και να σου μιλήσω;
Σκεφτόμουνα και ξανά σκεφτόμουνα και όσο απομακρυνόμουνα... με γούσταρες να πάρει, σε γούσταρα και εγώ. Ήξερα τα οικογενειακά σου, τα οικονομικά σου, τα φιλικά σου, το σεξουαλικό σου σημείο είναι η πλάτη σου, πάντα σ΄άρεσε να σου χάιδευω στην πλάτη... 2-3 εβδομάδες είχαμε πεί πολλά, μάλλον υπερβολικά πολλά και η υπερβολή τσαλακώνει, φθείρει και μερικές φορές σκοτώνει.
Τρόμαξες, όχι για εμένα αλλά με τον εαυτό σου, συνειδητοποίησες πόσο με γούσταρες, δεν σου είχε τύχει να ξαναγουστάρεις άντρα τόσο πολύ. Με νικήσανε όμως αυτά τα καταραμένα 6 χρόνια που ήσουνα με την πρώην σου, για αυτό επέστρεφεις σ' αυτήν, μου είχες πει. Τουλάχιστον ήσουν ειλικρινής μαζί μου, αμφιβάλω όμως αν ησουνα το ίδιο με εσένα. Θέλω να πιστεύω ότι, δείλιασες ...τα δυο σου μάτια μου το είχανε ήδη πει. Τότε ούτε να με συναντήσεις δεν μπορούσες, γι'΄αυτό τελειώσαν όλα από γραπτά, ψυχρά και άψυχα μηνύματα.
Επέστρεψα στο σπίτι. Η κολλητή δεν απαντάει το κινητό, θέλω να πω, να περιγράψω, να βγάλω τον θυμό. Κάθομαι και γράφω αυτό το κείμενο ...ξέρεις βούρκωναν τα μάτια μου, όσο απομακρυνόμουνα. Απόμακρύνθηκα αρκετά, κοίταξα δύο-τρεις φορές πίσω μου. Ήθελα να δω αν ακολουθείς την κατεύθυνση μου, θα έκανα στροφή προς τα πίσω να σε χαιρετούσα. Αλλά όχι! Σε έχασα.
Είσαι πραγματικά ευτυχισμένος ρε μαγκάκι; Γιατί εγώ ακόμα νοιάζομαι. Αν με ρώταγες θα σου έλεγα ότι, εγώ είμαι λίγο σκατά τελευταία. Ένιωθα άνετα να στα πω γιατί μαζί σου ανοιγόμουνα, γινόμουνα εγώ ή κάποιος άλλος που δεν είχα ξαναδεί. Όλοι αυτοί οι τύποι που βγαίνω ραντεβού είναι χειρότεροι από εσένα και γενικά, νιώθω κάπως χαμένος... Τώρα κομπλάρω και να σου πω ένα γεια. Συγνώμη ξεχάστηκα, εσύ δεν θές δράματα. Στο δικό σου παραμύθι ο όμορφος πρίγκιπας (αν και γουρουνόφατσα στην δική σου περίπτωση) πάντα θα παντρεύεται την πριγκίπισσα και όχι ένα πριγκιπόπουλο. Έτσι για να ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς....
Καλύτερα! Πολύ καλύτερα που δεν ακολούθησες την κατεύθυνση μου και ακόμη καλύτερα που κόμπλαρα και δεν σου μίλησα. Αν σε ξαναδώ θα φροντίσω να πράξω το ίδιο.
Στην ζωή, οι συμπτώσεις είναι ένα κομμάτι που δεν συμπεριλαμβάνεται στο σενάριο, παρόλα αυτά εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και μπορούμε να αυτοσχεδιάσουμε. Αρκεί μόνο να τις εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εσύ διάλεξες τον ρόλο της κότας. Δειλέ!
σχόλια