Μεγάλωσα. Και είδα ανθρώπους να μεγαλώνουν μαζί μου, και να αλλάζουν μαζί μου. Και κάποιες φορές όχι μαζί μου. Είδα στη ζωή τους την εξέλιξή τους, μα όχι στα μάτια τους.
Μεγάλωσα. Ωρίμασα. Ωριμότητα. Βαριά κουβέντα. Φέρει ένα κύρος πάνω της που ώρες ώρες το νιώθω δυσανάλογο με το κορμί μου. Την επιλέγω, όμως. Την επιλέγω όταν πρέπει. Δεν μου ταιριάζει πάντα.
Μεγάλωσα. Και είδα ανθρώπους να φεύγουν, να φεύγουν και να επιστρέφουν, να φεύγουν μακριά. Σκεφτόμουν. "Εγώ τους έδιωξα;". Μπορεί κι εγώ. Μπορεί κι αυτοί εμένα.
Μεγάλωσα. Και έμαθα να στεναχωριέμαι, να πονάω. Να σφίγγεται η καρδιά μα πάντα να ελπίζει. Να ελπίζει πως μέσα στο χάος της ζωής και της καθημερινότητας θα βρει το χαμένο νόημά της.
Μεγάλωσα. Δεν έκανα πολλά μέχρι σήμερα. Αν με ρωτήσεις, θα σου πω πως έκανα ελάχιστα απ' όσα μπορούσα να είχα κάνει. Κι όμως γιατί τα νιώθω αμέτρητα;
Μεγάλωσα. Ήρθε κι η απογοήτευση κι έγινε φίλη καλή. Έμαθα να με συντροφεύει σχεδόν σε κάθε μου βήμα, σε κάθε χαμόγελο. Πάντα εκεί, παραδίπλα, να μου θυμίζει ότι "δε πειράζει".
Μεγάλωσα. Κι έμαθα σιγά σιγά πού μπορώ να βρω την ευτυχία μου. Και πού να τη χάσω. Προσπαθώ να μην την αποζητάω πάντα. Αφήνω κάποιες φορές να έρθει αυτή σε μένα.
Μεγάλωσα. Κι αν έμαθα ένα πράγμα, είναι αυτό: Τα πάντα καθορίζονται από τις επιλογές μας. Βγες εκεί έξω, μίλα, γνώρισε, αγκάλιασε, ούρλιαξε όταν νιώθεις ότι πνίγεσαι, γέλα, κλάψε, αγάπα, αγάπα με όλη σου τη δύναμη μα μη ξεχνάς. Μόνο εσύ μπορείς να τα αλλάξεις όλα. Εσύ κι εγώ κι αυτός. Εμείς. Εμείς που μεγαλώσαμε και μάθαμε. Μάθαμε ότι η ζωή δεν είναι ρόδινη μα ούτε και σκοτεινή. Ούτε γκρι. Παίρνει το χρώμα που της δίνεις.
σχόλια