Memento mori is a latin phrase translated as "Remember your mortality", or "Remember you will die". It names a genre of artistic work which varies widely, but which all share the same purpose: to remind people of their own mortality. (πηγή wikipedia)
memento mori λοιπόν, ελληνιστί ''να χεις στο νου σου ότι είσαι θνητός ''...
Αυτή είναι μια από της αγαπημένες μου λατινικές εκφράσεις και ομολογώ πως δεν την είχα ακούσει μέχρι και πριν ένα χρόνο περίπου. Στην ουσία είναι μια υπενθύμιση της συνειδητοποίησης του πεπερασμένου της ζωής μας. Η μόνη βεβαιότητα σε αυτή τη ζωή είναι ότι κάποτε τελειώνει.
Αυτή η φράση λοιπόν μπορεί να ερμηνευθεί με δύο τρόπους. Έναν απαισιόδοξο, και έναν αισιόδοξο. Μπορεί κάποιος ακούγοντάς την να νιώσει τη ματαιότητα της ύπαρξής του. Το vanitas vanitatum omnia vanitas.. να σκεφτεί ''γιατί να ζήσω, τι νόημα έχει αφού θα φύγω κάποια στιγμή'' και να βουλιάξει σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο χωρίς πάτο.
Και υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή για την οποία αποφάσισα να γράψω αυτήν την ανάρτηση. Αυτή που σκέφτεσαι '' αφού είμαι πεπερασμένος, θνητός, αφού μου δόθηκε ο λίγος ή πολύς χρόνος και η ευκαιρία να ζήσω, και αφού ξέρω ότι δε θα ναι για πάντα ας δώσω σε αυτή τη ζωή ένα νόημα. Να τη ζήσω όσο πιο όμορφα γίνεται, σε όλο της το μεγαλείο, στην ολότητά της, στην ουσία της. Ας εστιάσω στα σημαντικά και στα ουσιώδη, και σε όσα έχουν πραγματική αξία''.
Ας πάρουμε την περίπτωση ενός εφήβου. Ο έφηβος ζει σα να μην είναι να πεθάνει ποτέ. Δεν υπάρχει γι αυτόν ο θάνατος. Δεν τον αφορά. Δεν τον αγγίζει. Μάλιστα συχνά τον ειρωνεύεται και τον χλευάζει πετώντας του το γάντι. ( οδηγάει γρήγορα, πειραματίζεται με ουσίες κα) Όταν είσαι πολύ νέος, είναι φυσικό να μην έχεις την συναίσθηση της θνητότητάς σου, να σπαταλιέσαι και να σπαταλάς ενέργεια και ζωή σε άχρηστα πράγματα, να θυμώνεις με ασήμαντες αφορμές και να διογκώνεις στο κεφάλι σου τα γεγονότα και τις καταστάσεις.
Μεγαλώνοντας λίγο, έρχεται η πρώτη σφαλιάρα-δίδαγμα, συνήθως με την απώλεια κάποιου κοντινού προσώπου. Εκεί βρίσκεται η πρώτη αφορμή να σκεφτείς το '' carpe diem'' ( μα τι μ έχει πιάσει σήμερα με τα λατινικά;) το '' μια είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία΄'', '' ό,τι φάμε , ό,τι πιούμε και ότι....'' και άλλα σοφά ρητά του υπέρσοφου λαού. (ε μην κάνουμε αναφορές μόνο στους Λατίνους)
Όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμα, οφείλεις πια, να διαπιστώσεις ότι πρέπει να σαι ευγνώμων για τη ζωή , ό,τι και αν αυτή περιλαμβάνει...μμμ νομίζω ότι αυτή είναι η μαγική λέξη '' ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ'', με κεφαλαία για να το τονίζουμε και όταν χάνουμε τον έλεγχο, το στόχο, το νόημα, να μας την υπενθυμίζουμε.
Σχεδόν θα λεγα ότι με θυμώνουν οι άνθρωποι που φτάσανε στου χάρου τη πόρτα, και όταν γλίτωσαν δεν έδειξαν να έμαθαν τίποτε από αυτό. Ρε αδερφέ, όταν έχεις πιει καφέ με τον Άγιο Πέτρο στο φουαγιέ του άλλου κόσμου, δε δικαιούσαι να σκας που σου γρατζούνισαν το αμάξι !!
Ευτυχώς βρέθηκαν στο δρόμο μου κάποιοι γενναίοι..κάποιοι που υπήρξαν ή είναι ακόμα παραδείγματα δύναμης και γενναιοδωρίας και με τη στάση τους παρέδωσαν μαθήματα ζωής..
Σήμερα όσο ποτέ είναι επίκαιρο το memento mori. Εκεί που μας έχει πάρει και μας έχει σηκώσει, ο αριβισμός, ο εγωισμός, η φιλοδοξία, η φιλοχρηματία, ο καταναλωτισμός, εκεί που χουμε χάσει το νόημα, που φοβόμαστε να αγαπάμε, που αρνούμαστε να συγχωρούμε, που μαλώνουμε, που τρωγόμαστε, που ψωνιζόμαστε, εκεί πρέπει να μας τραβάμε λίγο το αυτί, και να μας υπενθυμίζουμε προτού μας το υπενθυμίσει το πρώτο δυσάρεστο γεγονός, ότι είμαστε συνεπιβάτες στο ίδιο ταξίδι που αργά η γρήγορα θα τελειώσει.
Ας το κάνουμε πιο όμορφο,πιο γλυκό, πιο ταπεινό (μαθαίνοντας να αρκούμαστε), με αποδοχή στον άλλο, με αγάπη στον εαυτό, με φιλία, με πίστη, με πάθος, με ήθος,με αξία, με εκτίμηση, με ουσία, και με ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη, για ό,τι έχω, για ό,τι δεν έχω, για αυτό που είμαι, για αυτό που ζω, για το γεγονός ότι ζω.
Ευγνωμοσύνη, το μονοπάτι της ευτυχίας.....
