Γερμανία 2016
23 ετών, τέλος η φοιτητική ζωή. Λές στον εαυτό σου σοβάρεψου, ώρα για την πρώτη σου δουλειά. Αυτό το μεταβατικό στάδιο, με τρελαίνει. ΑΠΟ το περνάω όλοκληρο το καλοκαίρι καλά με φίλους, κάνοντας μια δουλίτσα του ποδαριού για να βγάλεις ένα χαρτζιλίκι ΣΤΟ δουλεύω όλη μέρα, σε μια ξένη χώρα και ζώ για τα Σαββατοκύριακα.
Δουλειά 9 μέ όσο πάει, σπίτι, ύπνος και μετά πάλι το ίδιο. Μην γκρινιάζεις λές στον εαυτό σου. Βγάζεις κάποια χρήματα και μαζεύεις εμπειρίες. Φτιάχνεις ένα καλό CV και θα μπορέσεις μετά να κάνεις πράγματα στην ζωή σου. Σαββατοκύριακο, έξοδος με αλκόολ, ναρκωτικά και άτομα που σε κάνουν και νιώθεις ακόμα πιο πολύ μόνος σου. Μέτα πάλι το ίδιο, ξανά και ξανά.
Ξυπναω κάθε πρωί, μόνος στο κρεβάτι σε μια χώρα που κάθε μέρα την νιώθω πιο ξένη αντί για πιο οικεία. Τί να κάνεις; Να γυρίσεις Ελλάδα και να μην μπορείς να βρείς δουλειά ή να δουλευείς για 2,5ε/ώρα; Για αυτό προσπαθούσα τόσο καιρό; Και αναρωτιέσαι γιατί να είναι έτσι και αν φταίνε οι πολιτικοί που σου στέρησαν/έκλεψαν τα όνειρα σου ή εσύ που είσαι κακομαθημένος.
Μόνη σου παρηγοριά; Skype με την κοπέλα σου και με τους φίλους σου, που είναι Ελλάδα. Τυχερέ σου λένε, είσαι εκεί και κάνεις την τέλεια ζωή. Και χαμογελάς αμήχανα...
Και ξαφνικά μια μέρα, ξυπνάς και καταλαβαίνεις ότι η κοπέλα σου, δεν αντέχει άλλο την γκρίνια σου και την μιζέρια σου και σε παρατάει και οι φίλοι σου που τους ξέρεις 20 χρόνια απομακρύνονται όλο και πιο πολύ. Και εσύ πρέπει να πάς δουλειά και να συναντάς του πελάτες, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά γιατί πρέπει να «βγεί» η δουλειά και το αφεντικό σου, να σου ζητάει κάτι που θέλει 48 ώρες για να γίνει, να γίνει σε 12.
Αναρωτιέμαι, κάθε μέρα «Πώς κατάντησα έτσι;». Προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου μια φάση είναι θα περάσει. Σκέφτεσαι όλα αυτά τα όνειρα που είχες και όλα αυτά τα μέρη που ήθελες να πάς. Σκέφτεσαι ότι άμα ο δεκαοχτάχρονος εαυτός σου, σε έβλεπε πιθανότατα δεν θα σε συμπαθούσε καθόλου.
Και φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και θα είμαι 40 χρονών και δεν θα έχει αλλάξει τίποτα. Φοβάμαι ότι αυτή θα είναι η ζωή μου απο εδώ και πέρα. Και κάθε μέρα πέφτω για ύπνο με αυτόν τον φόβο.
Τουλάχιστον έχουμε την υγειά μας!
Και τι γίνεται με την ψυχολογική υγεία;
Αυτήν την έχουμε;
Μάλλον όχι...
σχόλια