Βλέποντας μια παράσταση ή ένα κινηματογραφικό έργο που μου έκανε κλικ συνηθίζω να γράφω (με την ιδιότητα του θεατή) γι αυτό και να αποτυπώνω στο χαρτί τα συναισθήματα που κατάφερε να μου βγάλει. Επίσης μου αρέσει να κάνω μια μικρή ανάλυση του έργου, της σκηνοθεσίας και της πολύ καλής παρουσίας και ερμηνείας των ηθοποιών με τις ταπεινές μου γνώσεις στο χώρο. Στη προκειμένη όμως περίπτωση έχω ένα τεράστιο πρόβλημα. Είναι το μοναδικό θέαμα που έχω δει, το οποίο δεν μπορώ να περιγράψω όπως πρέπει για να κάνω τον απέναντι να πάει να το δει. Με ρωτούν οι φίλοι μου πως ήταν η παράσταση και η μόνη απάντηση που έχω να δώσω είναι ¨Αριστούργημα¨.
Δεν είναι απλά ότι καλύτερο έχω δει το 2015, είναι η ωραιότερη παράσταση που έχω παρακολουθήσει ποτέ μου. Δεν θέλω να αναφερθώ καθόλου στην υπόθεση και στη πλοκή(ούτως ή άλλως είναι μια παράσταση που έχει παιχτεί με πολλές παραλλαγές ανά τους αιώνες και λίγο πολύ είναι γνωστή) θέλω να γράψω πως τέτοια σκηνοθετική προσέγγιση θα τη ζήλευαν όχι μόνο καταξιωμένοι έλληνες σκηνοθέτες αλλά και ξένα γνωστά ονόματα του χώρου.
Έχει γίνει απίστευτη δουλεία για να βγει η κάθε σκηνή τέλεια, με προσοχή και στη τελευταία λεπτομέρεια, σε ένα έργο που είναι τόσο δύσκολο για τους ηθοποιούς λόγω των απίστευτα εντυπωσιακών και έντονων σκηνών και της ψυχεδέλειας που είναι το χαρακτηριστικό της παράστασης, που σου φαίνεται αδύνατο πως σε ένα θεατρικό έργο βλέπεις τόσο καλά δοσμένο το οτιδήποτε. Υπάρχουν σκηνές οι οποίες αν γυρίζονταν σε φιλμ ο σκηνοθέτης θα χρειαζόταν μια βδομάδα απ' τη ζωή του για να καταφέρει να τη βγάλει όπως πρέπει και με τη βοήθεια του μοντάζ. Τέτοιου επιπέδου σκηνές τις έβλεπες λοιπόν να ξετυλίγονται ζωντανά μπροστά σου χωρίς την παραμικρή ατέλεια.
Σε αυτό βοηθούν οι ηθοποιοί οι οποίοι νιώθω πως δίνουν όλη τους τη ψυχή γι αυτό το αποτέλεσμα, δεν υστερεί κανείς τους. Απ' το Νίκο Κουρή(Φάουστ) και τη Νάνσυ Σιδέρη(Μαργαρίτα)μέχρι τους 30 σπουδαστές από τη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου οι όποιοι όπου χρειάστηκε έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν γράφοντας κάτι παραπάνω αλλά αν δεν αναφερθώ συγκεκριμένα στον Αργύρη Πανταζάρα (Μεφιστοφελής) θα το έχω κάνει. Ο ρόλος που ενσαρκώνει είναι απ' τους δυσκολότερους που μπορεί να υπάρξει διότι πρέπει να κάνει τον θεατή να φοβηθεί, να αγχωθεί, να θυμώσει, να γελάσει σε συνδυασμό με σκηνές που απαιτούν τεράστια σωματική αντοχή καθώς τη μεταφυσική οντότητα του Μεφιστοφελή την αποδίδει χωρίς καμία τεχνίτη βοήθεια. Ο Πανταζάρας κάνει στη σκηνή ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Παίζει μέχρι και κιθάρα και τραγουδάει. Μπόρεσε να ανταπεξέλθει αγγίζοντας το τέλειο κάνοντας πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν στη Κατερίνα Ευαγγελάτου (η οποία έχει σκηνοθετήσει αυτό το Αριστούργημα) που μου χάρισε αυτή την εμπειρία. Έφυγα πνευματικά πλουσιότερος μετά το τέλος της παράστασης και μ' έκανε να το συζητάω με τους γύρω μου για μέρες. Το κείμενο αυτό δεν μπορεί να αποδώσει σε καμία περίπτωση αυτό που είδα. Οι λέξεις είναι λίγες και φτωχές γι αυτό το θέαμα. Δείτε το όσοι περισσότεροι μπορείτε. Αξίζει.
