Μπορώ να περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια, κάθε λεπτό που έζησα στη Σάμο. Μια βδομάδα εθελοντικής δουλειάς= προσφορά μισής ζωής.
Δεν ήξερα τι θα δώ, που θα πάω, τι θα κάνω, απλά έκανα αίτηση στο πανεπιστήμιο για να με εντάξει στην αποστολή για εθελοντική βοήθεια στη Σάμο. Αυτό ήταν. Ένα mail αλλάζει όλη σου τη ζωή.
Όποιος δε το ζήσει δε μπορεί να καταλάβει. Ούτε εγώ καταλάβαινα πριν από αυτό.
Είδα μάτια μελαγχολικά, μάτια γεμάτα χαμόγελο, γεμάτα ευγνωμοσύνη, είδα και μάτια άδεια. Να ξέρεις πως πότε δε θα δεις τέτοια μάτια, αν δε προσφέρεις σε ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Έχω δει χιλιάδες χαμόγελα, μα σα το χαμόγελο του πεινασμένου βρεγμένου παιδιού που του δίνεις ένα πλαστικό ποτήρι γάλα δε θα ξαναδώ.
Έχω κλάψει πολλές φορές, κλάμα από τη λέξη ''ευχαριστώ'' δε θα μου ξαναβγει.
Άκουσα πολλές φορές τη λέξη ευγνωμοσύνη και αξιοπρέπεια αλλά στο Μαλαγάρι έμαθα την έννοια τους που όσα λεξικά και ν' ανοίξεις δε θα μάθεις τι σημαίνει πραγματικά.
Άκουσα τα ωραιότερα Σ' αγαπώ στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα αραβικά και τα ένιωσα με τις αγκαλιές των παιδιών.
Έχω δει πολλούς ανθρώπους να ζητιανεύουν, κανέναν όμως να ζητάει μια αγκαλιά, όπως τη κοπέλα που ήρθε και δεν ήθελε τίποτα παρά μόνο την αγκαλιά μου.
Βαριέμαι να κάνω ζευγάρια τις κάλτσες μου και να ψάχνω που τις έχω. Εκεί νευρίαζα όταν έβλεπα τα κρύα πόδια του παιδιού και δεν έβρισκα κάλτσες να τις κάνω ζευγάρι. Τραγική ειρωνεία.
Γύρισα πίσω, ξυπνάω και κάθομαι μπροστά στο χαζολάπτοπ, πάω στη σχολή, ψάχνω κάτι τέλος πάντων να γεμίσω το κενό που μου άφησε. Θα μπορούσα να είμαι εκεί τώρα, να βοηθάω, να δώσω κουβέρτες, να δώσω μια αγκαλιά σ' ένα παιδί, στη μάνα που έχασε το παιδί της.
Μπορούσα να γυρίσω όλα τα καφέ στο Βαθύ, να κάθομαι στο δωμάτιο και να βλέπω τηλεόραση όταν τελειώναμε στις 8 το βράδυ, εγω όμως ήθελα να είμαι εκεί. Καμία κούραση και κανένας φόβος μπροστά στη βοήθεια.
Προσπαθούσα να συμπαρασταθώ σ' αυτούς τους ανθρώπους και εκείνοι έδειχναν πιο δυνατοί από μένα. Μου ευχόταν τα καλύτερα στη ζωή μου. Ποιοί;; Εκείνοι που δε ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο.
Αυτά που δώσαμε, ήταν τελικά πολύ λίγα μπροστά σ' αυτά που πήραμε.
Σας ευχαριστώ όλους που μου μάθατε πως είναι να είσαι άνθρωπος.
Σας ευχαριστώ που με γεμίσατε αγάπη μέχρι σκασμού.
Δε θέλω καμιά Ευρώπη με κουστουμάτους και ιδιοφυείς ανθρώπους. Παπούτσια θέλω για τις ξυπόλυτες ψυχές κι ένα μεγάλο καράβι να πάω να τους πάρω από κει που περιμένουν.
Υ.Γ Όσοι διαβάζετε το άρθρο, βοηθήστε. Όλοι μας μπορεί να ήμασταν στη θέση τους. Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι σε ασυνήθιστες συνθήκες. Είναι σαν εμάς.
