Φίλες και φίλοι μου καλησπέρα. Απόψε που γράφω αυτό το κείμενο η «έμπνευση» μου είναι περίεργη… Συνήθως, όσα αποτυπώνουμε στο χαρτί είναι γνώσεις ή σκέψεις και συναισθήματα που προκύπτουν από τα ερεθίσματα, από τα βιώματα και από πρόσφατες ή παλαιότερες εμπειρίες μας. Εξαιτίας όλων των παραπάνω, αυτή τη στιγμή προκύπτουν πολλά θέματα που θα ήθελα να αναπτύξω αλλά νομίζω πως θα σας διηγηθώ καλύτερα μια ιστορία. Μία ιστορία έρωτα, πάθους, ενθουσιασμού, ίσως μία ιστορία ανούσια.. πρόκειται για μια δική μου ιστορία.
Θα μπορούσα να δώσω πολλούς τίτλους σε αυτήν, που παράλληλα να παραπέμπουν σε όλα εκείνα τα θέματα που απασχολούν εμάς τις γυναίκες σε σχέση με τους άντρες και τις σχέσεις μας μαζί τους. ”Γιατί επιλέγουμε συχνά τα λάθος άτομα;”, “πώς θα καταλάβω αν ο φίλος μου βγαίνει και με άλλες;’’, ‘’αν ανακαλύψω πως έχει παράλληλες σχέσεις πώς πρέπει να το χειριστώ;”, “ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά μου όταν έχω σχέση με κάποιο μεγαλύτερο;”, ‘’μήπως αν εκφράσω τα συναισθήματά μου τον τρομάξω;’’. Είμαι σίγουρη πως κάποια από αυτά τα ερωτήματα σας εκφράζουν ή σας έχουν εκφράσει σε κάποια φάση της προσωπικής σας ζωής. Επομένως, θεωρώ αναπόφευκτη την ταύτιση σας με κάποια πτυχή της παρακάτω ιστορίας.
Τον είδα για πρώτη φορά πριν από 5 περίπου μήνες στον τότε εργασιακό μου χώρο. Η πρώτη ματιά ήταν καθοριστική. Αυτόματα, αποτύπωσα την όψη του στο μυαλό μου. Εκ τότε οι ματιές του ήταν καθηλωτικές, ανατριχιαστικά διαπεραστικές. Σύντομα ήρθαν η γνωριμία και το πρώτο ραντεβού. Αυτός ο άντρας είχε ένα μυστήριο που αρχικά με γοήτευε, στο τέλος όμως με πλήγωσε. Η έλξη ήταν τόσο δυνατή από την πρώτη στιγμή, που ξεπέρασα αμέσως το γεγονός ότι ήταν μεγαλύτερος μου.
Έχοντας βγει από μια δύσκολη σχέση με κακή ψυχολογία, ο Γ. με έκανε να νιώθω ξεχωριστή… Ναι, αυτή η λέξη αποτυπώνει ακριβώς όσα ένιωθα όταν ήμουν μαζί του! Χάρις σ’ αυτόν έγινα μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και σιγουριά. Σταδιακά οι συναντήσεις μας γίνονταν ολοένα και πιο συχνές, ενώ η σχέση μας βελτιωνόταν συνεχώς. Παρόλ’ αυτά δεν ήμασταν «επισήμως» μαζί. Περνώντας οι μέρες και φτάνοντας μέχρι το σήμερα θυμάμαι τα συναισθήματα μου να δυναμώνουν και να τα καταπνίγω. Φοβόμουν πως αν εκφραστώ θα τον τρομάξω και ίσως τρόμαζα και εμένα που ως τότε δεν τα είχα παραδεχτεί στον εαυτό μου. Όταν όμως αρχίζουν τα πράγματα να «σοβαρεύουν» και αναφέρομαι στο συναισθηματικό κομμάτι, αρχίζουμε να θέλουμε και να ζητάμε περισσότερα και τότε τι κάνουμε; Πώς διεκδικούμε αυτό που ποθούμε σε νέα βάση; Παράλληλα με τα συναισθήματα έρχονται η ζήλεια και η ανάγκη για αποκλειστικότητα. Αυτό είναι το δυσκολότερο και πιο επώδυνο κομμάτι. Ο καλύτερος τρόπος σε αυτές τις περιπτώσεις να αποκτήσεις τη θέση που θες στη ζωή του άλλου είναι να του δείξεις με το δικό σου ξεχωριστό τρόπο ότι «αξίζεις να είσαι δίπλα του». «Αξίζει να είσαι δίπλα του» επειδή είσαι εκεί όταν σε χρειάζεται, επειδή προσπαθείς γι αυτόν, επειδή αυτό που έχετε και αυτό που είσαι δεν θα το ξαναβρεί εύκολα. Και ενώ εσύ υπερπροσπαθείς για όλα τα παραπάνω ανακαλύπτεις ότι ο ‘’τέλειος άντρας’’ έχει και άλλες πτυχές, σκοτεινές.
Βγαίνει «φιλικά» (αν θέλουμε το πιστεύουμε αυτό) με τις πρώην του, έχει με αυτές τις καλύτερες σχέσεις (μέχρι και λογαριασμούς τηλεφώνου τους πληρώνει, που λέει ο λόγος) και συνδέοντας γεγονότα, ονόματα, καταστάσεις κ.λ.π. καταλήγεις και στο «εξαιρετικό» (αν και ανεπιβεβαίωτο) συμπέρασμα ότι παίζει να έχει σχέση εδώ και κανένα χρόνο. Και κάπου εδώ έρχεται και η επονομαζόμενη ‘’κεραμίδα’’ αλλά για να μην το παίζω τόσο άνετη αυτό είναι το σημείο που πληγώθηκα. Και η επιβεβαίωση ήρθε από ένα τηλέφωνο της κοπέλας στην τελευταία μας συνάντηση.
Όταν είδα το όνομά της στο τηλέφωνο και σε συνδυασμό με όσα άκουσα, πάγωσα.Αυτόματα άδειασα εσωτερικά, ενώ αδυνατούσα να σκεφτώ. Δε με χωρούσε ο τόπος, είχα τάσης φυγής. Ακολούθησε ο χειρότερος καφές που έχω πιει ποτέ. Σιωπή, ένταση, λόγια του αέρα, ξεσπάσματα… Εγώ προσπαθούσα όλο αυτό το διάστημα να του δείξω πως αξίζει να είμαστε μαζί και εκείνος μόλις μου είχε αποδείξει ακράδαντα πως δεν αξίζει να είμαι μαζί του. Εκείνο ήταν το τελευταίο βράδυ που τον είδα. Το τέλος αυτής της σχέσης ήταν σίγουρα κατώτερο των στιγμών που είχαμε μαζί, ανεξάρτητα από το παρασκήνιο.
Θα μου πείτε βέβαια ότι με την επιλογή που έκανα καλά να πάθω! Πολλά αρνητικά μαζί.. διαφορά ηλικίας, δύσκολος και μυστηριώδης χαρακτήρας, ακατάλληλος για σχέση! Θα έχετε δίκιο αν σκεφτείτε όλα αυτά. Απ’ την άλλη αν με ρωτάτε, δεν μετανιώνω! Μπορεί τώρα που ετοιμάζομαι να γράψω τις τελευταίες λέξεις αυτής της εξομολόγησης και επομένως και το τέλος της ιστορίας για μένα, να δακρύζω αλλά αυτές τις στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτα!
Ο λόγος που αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας αυτήν την εμπειρία δεν ήταν από κάποια εσωτερική ανάγκη ‘’να πω κάπου τον πόνο μου’’ ούτε προέκυψε από κάποια διάθεση για μελοδραματισμό. Όλες και όλοι έχουμε ερωτευτεί ή ενθουσιαστεί και στο τέλος πληγωθήκαμε ή απλά απογοητευτήκαμε. Αλλά δεν νομίζω πως θα ήταν καλύτερα αν δεν είχαμε ζήσει τίποτα από όλα αυτά. Είναι σπουδαίο να ξέρεις να αγαπάς κι ας πληγώνεσαι, να πέφτεις και μετά να καταφέρνεις να σηκωθείς. Ας μην κρατάμε κακία σε όσους δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν την αξία μας, ας τους ευχαριστήσουμε απλά για όσα μάθαμε κοντά τους. Και κάτι τελευταίο, αξιοποιήστε κάθε ευκαιρία που σας δίνετε να νιώσετε… Εγώ θα συνεχίσω να το κάνω! Καλό σας βράδυ.
σχόλια