Ήρθε λοιπόν η νύχτα άλλης μιας μέρας που δεν έκανα τίποτα.
Που απέφυγα τους πάντες και έκατσα σπίτι με τις σκέψεις μου και τις ενοχές μου ψιλοκοπανώντας τον εαυτό μου όποτε το θυμόμουν.
Ξύπνησα κατά τις 9 και ξυπνούσα σταδιακά, μέχρι που σηκώθηκα κατά τις δώδεκα. Δεν είχα τίποτα να κάνω. Δεν ήθελα τίποτα να κάνω.
Ίσως έχω επηρεαστεί από τον Τσινάσκυ στο γράψιμο και θέλω να γράψω για βυζιά, κώλους και γαμήσια. Άσωτη ζωή και αλκοόλ. Πουτάνες και ιππόδρομο. Αλλά εμένα δεν με κακοποιούσε ο πατέρας μου μικρό και έτσι δεν έχω κάποια σοβαρή δικαιολογία για να ζω έτσι.
Έφτιαξα καφέ φίλτρου και τον ήπια με μπισκότα digestive.Έκανα δυο τσιγάρα, έχεσα και κοιτούσα τον κόσμο από το παράθυρο. Τελείωσα το βιβλίο ''Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας'' του Μπουκόφσκι και ίσως έχω επηρεαστεί από τον Τσινάσκυ στο γράψιμο.
Θέλω να γράψω για βυζιά, κώλους και γαμήσια. Άσωτη ζωή και αλκοόλ. Πουτάνες και ιππόδρομο. Αλλά εμένα δεν με κακοποιούσε ο πατέρας μου μικρό και έτσι δεν έχω κάποια σοβαρή δικαιολογία για να ζω έτσι.
Τελείωσα λοιπόν το βιβλίο. Έφτιαξα μια σαλάτα. Μίλησα με δυο φίλους στο τηλέφωνο. Ακύρωσα τις προτάσεις και άφησα το μυαλό μου ήσυχο και ανεπηρέαστο πια από άλλους εξωτερικούς παράγοντες, να σκέφτεται αν σήμερα θα είναι η ''καλύτερα κάποια άλλη μέρα για καφέ'' που είπαμε εχθές με Εκείνη στο τηλέφωνο.
Αφού το σκέφτηκα αρκετά και περίμενα μήπως με πάρει την ώρα που σκεφτόμουν και εγώ να πάρω (έτσι για να έχω να λέω ότι η σκέψη μας συγχρονίστηκε πάλι) αποφάσισα να μαζέψω το καλαθάκι της τουαλέτας και να βγω να πετάξω τα σκουπίδια αφού τα σάπια πορτοκάλια είχαν αρχίσει να μυρίζουν ενοχλητικά.
Γύρισα και σκεφτόμουν να χτυπήσω την πόρτα στον γείτονα και να του πω να λύσουμε επιτέλους εκείνη την vespa που βρισκόταν παρατημένη έξω από το παράθυρό μου αρκετά χρόνια πριν μπορέσει το συγκεκριμένο παράθυρο να αποκαλείται παράθυρο του σπιτιού μου.
Ήμουν έτοιμος να του χτυπήσω. Ήμουν δυο τρεις φορές έτοιμος να του χτυπήσω. Αλλά θέλεις η ώρα που είχε πάει 3; Θες ο φόβος μου μήπως πάει κάτι στραβά και εμφανιστούν από το πουθενά οι μπάτσοι και μας συλλάβουν; Θες και η σκέψη ότι μπορεί να τηλεφωνήσει Εκείνη και να θέλει σήμερα να είναι εκείνη η άλλη μέρα; Δεν χτύπησα.
Έφαγα και άλλο χρόνο τακτοποιώντας το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου μιας και μετά από πολλούς μήνες το πάρκαρα ακριβώς απέναντι από το σπίτι. Ύστερα γύρισα στο σπίτι.
Έφτιαξα και άλλο καφέ και παρακολουθούσα τη δυνατή καταιγίδα που ξέσπασε ξαφνικά και έκανε τους δρόμους και τις υδρορροές να αφρίζουν και τον κόσμο να τρέχει και να βρίζει το τόσο αναπάντεχο φαινόμενο, που τους έπιασε απροετοίμαστους σε μια κατά τ'άλλα καλοκαιρινή μέρα.
Πίνοντας τον καφέ σκέφτηκα αρκετές φορές Εκείνη και αν με σκέφτεται. Σκέφτηκα να βγω να περπατήσω. Σκέφτηκα πώς θα βάλω τη ζωή μου σε τάξη. Πώς θα κάνω μια αλλαγή.
Μετέφερα την τηλεόραση στο σαλόνι (μιας και δεν της έχω βρει ακόμη σταθερή θέση στη ζωή μου) και πέρασα αρκετές ταινίες στο φλασάκι.
Είδα το Walk the Line, το αυτοβιογραφικό φιλμ του Johnny Cash τρώγοντας γιαούρτι με δημητριακά και μετά το Labor Day με την Kate Winslet και τον Josh Brolin πίνοντας κακάο και καπνίζοντας.
Και έτσι καθώς πήρα αρκετό θάρρος και συμπαράσταση από τον Johny που με την επιμονή του κατάφερε να κατακτήσει την June, αλλά και την πίστη στην αιώνια αγάπη και την υπομονή της Kate και του Josh φτάσαμε στο τώρα που κάθομαι και γράφω το πώς πέρασα την ημέρα μου, την 5η Μαΐου του 2014 της ζωής μου μόνος.
Ολομόναχος.
Χωρίς να ανταλλάξω ούτε κουβέντα με μια φυσική παρουσία, εκτός βέβαια από την όμορφη κοπέλα στο ψιλικατζίδικο που περιοριστήκαμε στο:
-Ένα Old Holborn κίτρινο.
-Ορίστε.
-Ευχαριστώ, καλή συνέχεια.
-Να'σαι καλά, ευχαριστώ.
Τώρα θα σταματήσω το γράψιμο και θα πέσω στο κρεββάτι, με σκέψεις για αλλαγή, εργασία, βυζιά, σεβασμό, γαμήσια, επικοινωνία, αγκαλιές, κώλους και άλλες αγκαλιές και Εκείνη πολύ από Εκείνη.
Περιμένοντας την αυγή μιας μέρας που δεν έχω τίποτα στο πρόγραμμα και που μάλλον θα ξυπνήσω αργά.
Μέχρι αύριο που θα ξαναγράψω...
σχόλια