Ήσυχα, σχεδόν σιωπηλά έγινε η συμφωνία. Έφυγαν οι δισταγμοί, τα βλέμματα απάντησαν τα ερωτήματα που το στόμα αρνιόταν να δώσει. Τα χείλη είπαν τις λέξεις που δεν μπορούσαν να ειπωθούν. Τα χέρια τύλιξαν όλους τους φόβους. Τα σώματα βράχηκαν για να ξεπλύνουν τη φλόγα που είχε ανάψει. Παραδόθηκαν, κατακτήθηκαν. Ανήκαν πλέον ο ένας στον άλλον. Η επαφή ήταν προσχεδιασμένη από τις μοίρες. Το ταίριασμα αυτό σαν από παραμύθι είχε βγει. Η απορία στα μάτια, γιατί όχι τόσο καιρό.
Το καινούριο μαζί με το γνώριμο έγιναν ένα. Η αμηχανία της κοινής συνειδητοποίησης. Κανείς δε σκεφτόταν το μετά. Το τώρα είναι που έσπασε την ησυχία της νύχτας. Ένα μικρό λευκό φως αρκούσε για να δουν και οι δύο το πόθο τους ο καθένας για τον άλλον. Στο τώρα βγήκαν τα πιο υπέροχα χάδια, τα πιο καυτά φιλιά, τα πιο ζωντανά βλέμματα, η πιο μεγάλη ηδονή.
Ανυπομονησία. Πάθος. Γίνονται ένα σώμα, ξανά και ξανά. Έντονα, δυνατά, φωναχτά. Ηδονή. Ταυτόχρονη. Δεν έχει επικοινωνήσει ξανά έτσι το σώμα. Δεν έχει δείξει ποτέ τι θέλει, δεν έχει πάρει ποτέ αυτό που θέλει χωρίς να το ζητήσει.
Δεν υπήρχε το αύριο. Το αύριο ήταν άγνωστο. Μόνο τώρα ξέρεις τι να κάνεις. Ξέρεις τι πρέπει να αγγίξεις, τι πρέπει να κοιτάξεις, τι πρέπει να δώσεις.
Άσε το αύριο. Μην το σκέφτεσαι. Θα έρθει μόνο του.
Και η νύχτα. Ο πιο γλυκός φόβος. Μην τη φοβάσαι τη νύχτα έχει πολλά να σου δώσει. Τόσα που δεν πίστευες ποτέ.
Απόλαυση. Έτσι όπως τα δυο σώματα είναι ένα ακόμα. Λίγο πριν γίνουν δύο ξανά, το ένα πάνω στο άλλο ηρεμεί. Αναγνωριστικά αποτυπώματα. Ανήκουν πλέον το ένα στο άλλο. Δε θα βρεις ξανά τέτοια νύχτα. Δε θα βρεις ξανά τέτοια επαφή.
Το βλέμμα τώρα άλλαξε. Έγινε γλυκό. Τώρα το βλέμμα έγινε αύριο. Έγινε μεθαύριο. Τώρα από το βλέμμα μπορείς να δεις δυο διαφορετικές ταινίες. Δυο ταινίες που θα δείχνουν δυο διαφορετικά αύριο. Δυο διαφορετικούς φόβους, δυο διαφορετικές ελπίδες.
Θα δεις όμως τους ίδιους τίτλους τέλους με τους ίδιους πρωταγωνιστές και την ίδια σκηνοθεσία. Θα δεις την επόμενη φορά, τα δυο σώματα, τη νύχτα.
Την επόμενη νύχτα.
