Η πολή του φωτός, η πιο ερωτική πολιτεία με τους γραφικούς δρόμους και τα πανύψηλα κτίρια υψηλού κάλλους αρχιτεκτονικής σου προκαλεί αδιαμφισβήτητα ένα δέος. Από τα παράθυρα με θέα τον Πύργο και τους πολυσύχναστους δρόμους βλέπεις, νιώθεις, οσφρίζεσαι αφουγκράζεσαι τον ατέρμονο ερωτισμό ανθρώπων που πέρασαν και περνούν διασκορπίζοντας το μεθυστικό του άρωμα. Προμηνύουν τον άφθονο ρομαντισμό που κρύβεται πίσω από τις φινετσάτες βελούδινες μπορντώ κουρτίνες, και αν θα μιλούσαν το μόνο που θα εξιστορόυσαν ήταν τα μεγάλα πάθη. Των ερώτων που γεννήθηκαν, άναψαν, σβήσαν και αναζωπυρώθηκαν και εν τέλει έγιναν στάχτη και χάθηκαν στην έννοια των ερώτων για πάντα. Των ανεξίτηλων παθιασμένων σχέσεων , που σήμερα μας συγκινούν αλλά και μας νοσταλγούν πηγαίνοντας πίσω στους δικούς μας προσωπικούς παριζιάνικους έρωτες. Ή ακόμα κι αν δεν μας συγκινούν μας βοηθούν να πλάσουμε τους μελλοντικούς έρωτες που αδημονεί το κορμί να βιώσει. Και να αναβιώνει, για όσο πιο πολύ μπορεί.
Σε παροτρύνει να δεθείς, να αγαπήσεις και να αγαπηθεί κάθε πτυχή του εαυτού σου, του συνανθρώπου σου, του συντροφού σου. Να δεις την αριστοκρατία όχι μόνο μέσα από ακριβά ιστορικά εστιατόρια αλλά την πραγματική της αίγλη. Μία αριστοκρατία όχι μετρημένη σε χρυσό αλλά σε αισθήματα που η ποσότητα του σου προκαλεί τον ίδιο εκστασιασμό βλέποντας τον χρυσάργυρο πλούτο διακοσμημένο γύρω σου. Μια αισθητική που πηγάζει πρώτα εκ των έσω. Μία γοητεία μπερδεμένη με το καλό γούστο σε ένα παριζιάνικο σινεφιλ.
Ανείπωτα λόγια, ένοχα μυστικά, ανεκπλήρωτοι ή και ακόμα λαθος εκπληρωμένοι έρωτες, πάθη και προδοσίες έχουν συναντηθεί σαν έννοια κάτω από τον Πύργο. Άνθρωποι που έλεγαν για πάντα, κι τότε το εννοούσαν μέχρι και τον τελευταίο κόκκο άμμου που είχε η κλεψύδρα. Ε'ως ότου η κλεψύδρα γυρίσει ανάποδα και ο χρόνος μετράει ξανά από την αρχή. Με ίδιους πρωταγωνιστές ή όχι ο χρόνος θα κυλά για πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι το για πάντα του χρόνου εκείνο που δεν θα πάψει ποτέ και για τίποτα και για κανένα. Θα τρέχει δίχως να σταματά ποτέ. Εσύ μπορεις να τον ακολουθήσεις; Μπορείς να σταματήσεις την κλεψύδρα και να πείς το για πάντα το δικό μου τελειώνει εδώ.
Μπροστά από τον ποταμό Σηκουάνα, υπό τις αυθεντικές γαλλικές μελωδίες της Εντίθ να πείς το για πάντα είναι εδώ .Μαζί σου. Εξαιτίας σου. Αυτό είναι το Παρίσι. Το σταμάτημα του χρόνου, η προσωποποιήση του έρωτα και του χρόνου μαζί στα πρόσωπα των εραστών. Έστω και το για πάντα εκείνων πρόλαβε να ζήσει μερικά λεπτά,μέρες,χρόνια.
Η λάμψη, το απόλυτο, το ανάλογο, το λίγο και το ακράιο. Αυτό είναι το δικό μου εσωτερικό μα πάντα και για πάντα ερωτικό Παρίσι.Η πόλη που μένει ίδια.
