Τους παρατηρούσα από το άνοιγμα μεταξύ των δύο καθισμάτων, βουλιαγμένη στη δική μου, προσπαθώντας να καταπιώ αλαζονικά κάθε λεπτομέρεια των κινήσεων τους. Δεν μιλούσαν αλλά το σώμα που είχαν φτιάξει έλεγε πολλά παραπάνω απ' ότι η οποιαδήποτε λέξη θα μπορούσε.
Τίποτα εξωφρενικό, τίποτα απρεπές. Μονάχα τα χέρια τους δεμένα ήρεμα, το κεφάλι της ακουμπισμένο ευλαβικά πάνω στον ώμο του και τα βλέμματα στραμμένα στον παγωμένο δρόμο. Σίγουρα δεν μπορώ να ξέρω γιατί δεν τόλμησα να ρωτήσω-πώς θα μπορούσα άλλωστε, αφού τους χάζευα χωρίς τη συγκατάθεσή τους-, αλλά αν τους το ζητούσα μάλλον την ίδια εικόνα θα μου περιέγραφαν. Με την ίδια γεωμετρία και από το ίδιο υλικό φτιαγμένη.
Για μια στιγμή ειλικρινά ζήλεψα που δεν μπορούσα να δω την «εικόνα» τους, να ψηλαφίσω τα στοιχεία που έχτιζαν τη μοναδικότητά της και αναθεμάτισα που ήμουν μέρος της άλλης πλευράς.
Εκείνη τη στιγμή ήταν μόνοι τους, χαμένοι στην εικόνα, σε εκείνο τον μικρόκοσμο που άθελα και ηθελημένα είχαν φτιάξει. Και ήταν μονάχοι τους μέσα σε περίπου άλλα πενήντα άτομα,που χασκογελούσαν και μιλούσαν δυνατά, και τραγουδούσαν πιο γρήγορα, εκτός ρυθμού, που υποστήριζαν με τη σειρά τους το δικό τους μεγαλόκοσμο, τον κόσμο τον πραγματικό.
Τα γέλια και τις φωνές τους εκείνος τα απαξίωσε με μία γρήγορη ματιά. Εκείνη δεν έκανε καν το χατίρι να τα αντικρίσει. Κλειδωμένοι και οι δυο στο μικρόκοσμο. Για μια στιγμή ειλικρινά ζήλεψα που δεν μπορούσα να δω την «εικόνα» τους, να ψηλαφίσω τα στοιχεία που έχτιζαν τη μοναδικότητά της και αναθεμάτισα που ήμουν μέρος της άλλης πλευράς.
Αλλά η αλήθεια; Αυτή την πλευρά, την πλευρά του μεγαλόκοσμου εννοώ, εγώ δεν θα την άφηνα για κανένα μικρόκοσμο, όσο όμορφος και να ήταν, όσο προστατευμένη και να ήμουν μέσα του. Όσο δικός μου και αν λεγόταν, τον μεγαλόκοσμο δεν θα τον εγκατέλειπα. Θα τον αντίκριζα καθημερινά αλλιώς, θα τον ανακάλυπτα από δύο πλευρές, αλλά δεν θα μπορούσα να τον αφήσω.
Σταμάτησα να τους κρυφοκοιτάω και στράφηκα στο χάος του μεγαλόκοσμου των υπολοίπων. Εξάλλου καλή η ηρεμία αλλά σα το χάος δεν έχει. Όποιος ήθελε μπορούσε να ακολουθήσει, αυτό δεν το απέκλεισα ποτέ άλλωστε. Και ίσως έβλεπα αλλιώς το μεγαλόκοσμο.
Τελικά οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί·τόσο διαφορετικοί που μέχρι και τον έρωτα διαφορετικά θέλουμε να τον ζήσουμε.
σχόλια