Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που χτύπησε το καμπανάκι μέσα μου. Ήμουν σε πρόγραμμα ανταλλαγής στο εξωτερικό και μόλις με έδιωχναν μέσω mail, καθώς είχαν βάσιμες υποψίες ότι έπασχα από κάποια διατροφική διαταραχή. Είχα φύγει από εδώ ήδη αδύνατη και το μόνο που έπρεπε να κάνω για να πάνε όλα καλά ήταν να μην τρώω. Έτσι, δεν έγραφα σε δεκάδες τετράδια από την υπέρβαρη εφηβική μου ηλικία;
«Μην τρως. Μην τρως άλλο βόδι. Άσε να φανεί η όμορφη, κλασάτη (sic) κοπέλα που κρύβεται μέσα στο λίπος σου. Όποτε τρως καταστρέφεις τα νιάτα σου και τη ζωή σου. Δεν σέβεσαι τον εαυτό σου − πώς περιμένεις να σε σέβονται οι άλλοι; Είσαι αδύναμη, δεν σου αξίζει τίποτα. Έχεις κάνει τον εαυτό σου σκουπιδοτενεκέ. Απαίσιο, απαίσιο βουλιμικό τέρας. Άμα ξαναφάς τις επόμενες χψ μέρες, θα βάλω το χέρι σου στο συρτάρι και θα το τραβήξω τόσο δυνατά, που θα σου σπάσω τα δάχτυλα. Είσαι ένα ζώο παχύδερμο. Πώς περιμένεις ότι θα μπορούσε ποτέ να αγαπήσει κάποιος εσένα; Εσύ τι θυσίες κάνεις για να σε αγαπάνε; Βούλωσε την καταπιόνα σου, να γίνεις όμορφη κι αξιαγάπητη, απαίσια, φαρδιά γομάρα. Σε μισώ. Σε μισώ».
Σε τέτοιον ώριμο και ψύχραιμο τόνο κινούνταν ατέλειωτα προσωπικά ημερολόγια, όπου σχεδίαζα τις εξωφρενικές μου δίαιτες, συνέχαιρα τον εαυτό μου όταν τις τηρούσε και τον έβριζα για σελίδες όταν ξέφευγε από το πρόγραμμα.
Και τα κατάφερα. Από λίγο παχουλή έγινα κανονική και η θετική κοινωνική ανταπόκριση με έκανε να συνεχίζω. Όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο αξιοθαύμαστη. Το μυαλό μου περιλάμβανε μόνο θερμίδες. Θερμίδες, κιλά, ζυγίσματα και αριθμητικές πράξεις ανάμεσά τους. Πλέον με θεωρούσαν αδύνατη και άκουγα συχνά το «εσύ δεν πρέπει να τρως πολύ», που στα ανεγκέφαλα αυτιά μου, που είχαν δεχτεί αρκετές πλάκες για το θέμα παλιότερα, ήταν η καλύτερη μελωδία.
Είχα φτάσει στα όριά μου και ΔΕΝ ήμουν καθόλου τέλεια. Κοίταξα στον καθρέφτη, αυτόν που πάντα κοιτούσα κι αναρωτιόμουν ποιο ήταν αυτό το χοντρό τέρας, και αυτήν τη φορά αναρωτήθηκα: «Ποιο είναι αυτό το αδύνατο τέρας με τα τρομακτικά, βαθουλωμένα μάτια;».
Συνέχεια με συνέκρινα με την πιο αδύνατη που θα έβρισκα στον χώρο. Είναι πιο αδύνατα τα πόδια της απ' τα δικά μου; Τα χέρια της; Πόσο λιγότερο μπορεί να τρώει από εμένα;
Παρ' όλα αυτά, ακόμα ένιωθα χοντρή, γιατί δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι δεν θα άλλαζε ο σωματότυπός μου, π.χ. τα κόκαλα της λεκάνης μου, που είναι αρκετά φαρδιά.
Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ίσως υπήρχε κάποιο πρόβλημα στη διατροφή μου, πέρα από το γεγονός ότι έτρωγα πού και πού ανεξέλεγκτα παραπάνω απ' το εξωφρενικό όριο που είχα βάλει στον εαυτό μου – γιατί δεν είχα αρκετό αυτοέλεγχο, προφανώς.
Τι κι αν είχε σταματήσει η περίοδός μου, τι κι αν ήμουν κίτρινη και μου πέφτανε τα μαλλιά με τις χούφτες. Είχα γλιτώσει από το παχύσαρκο τέρας που με κυνηγούσε. Η μήπως όχι; Έπρεπε να κάτσω νηστική κι άλλο, να τρέξω πιο γρήγορα, να μη χάσω τον έλεγχο, να μην...
Αλλά δεν μου περνούσε απ' το μυαλό ότι ίσως είχα όντως κάποια διατροφική διαταραχή. Οι διατροφικές διαταραχές ήταν για άτομα αξιοσέβαστα και κοκαλιάρικα σαν σκελετοί. Εγώ είχα ένα σχετικά οk σώμα ως τότε, στα κατώτατα όρια του φυσιολογικού, και επιπλέον πεινούσα συνέχεια και κρατιόμουν για να μη φάω. Δεν ήμουν αρκετά υπεράνω για να ζητήσω βοήθεια, θεραπεία − εγώ ήμουν απλώς μια χοντρή που ήθελε να γίνει αδύνατη. Μου άξιζε. Αφού μου λέγανε μπράβο, έκανα το σωστό. Δεν είχε σημασία που κοιμόμουν (σπάνια και δύσκολα) και ξυπνούσα με μια φωνή να ουρλιάζει «μη φας, μη φας, μη φας, χάνεις τη ζωή σου!», με τη ζυγαριά να ορίζει την αυτοεκτίμηση που μου άξιζε να έχω με ακρίβεια γραμμαρίου. Εγώ έκανα το σωστό, απλώς το σωστό είναι δύσκολο.
Ανέβηκα στη ζυγαριά του Ινδού με τον οποίο συγκατοικούσαμε στο πλαίσιο του προγράμματος. Ναι, αυτού που του είχα κρυφοφάει, χωρίς να τον πολυξέρω, τις πιπεριές και τα μπισκότα. Μαζί με ένα μήλο και λίτρα επί λίτρων Coca-Cola Zero, ήταν τα μόνα πράγματα που είχα καταναλώσει για 2 εβδομάδες εκεί πέρα.
Τρόμαξα. Η εγκράτειά μου είχε αποδώσει. Ήμουν σαφώς λιγότερη απ' όσο σχεδίαζα ποτέ να γίνω. Και τότε, ξαφνικά, αντιλήφθηκα κάτι που σχεδόν μου έκοψε την ανάσα. Ζαλίστηκα, και όχι από την πείνα.
«Τα κατάφερα», σκέφτηκα, «αλλά ίσως έχω πρόβλημα. Δεν υπάρχει περίπτωση να διατηρήσω αυτά τα κιλά, θα πρέπει να μην ξαναφάω ποτέ». Το κυριότερο: «Τώρα, τώρα έχω επιτέλους την άδεια να σε αγαπήσω. Πώς το κάνουμε αυτό; Αυτό θα είναι πιο δύσκολο και από το να μην ξαναφάω ποτε».
Επιπλέον, δεν ήμουν τέλεια. Είχα φτάσει στα όριά μου και ΔΕΝ ήμουν καθόλου τέλεια. Κοίταξα στον καθρέφτη, αυτόν που πάντα κοιτούσα κι αναρωτιόμουν ποιο ήταν αυτό το χοντρό τέρας, και αυτήν τη φορά αναρωτήθηκα: «Ποιο είναι αυτό το αδύνατο τέρας με τα τρομακτικά, βαθουλωμένα μάτια;».
Ήταν σαν να έφτασα στην κορυφή και να συνειδητοποίησα ότι δεν μου άρεσε και τόσο αυτή η κορυφή, ότι ήταν φριχτά εκεί πέρα. Είχα βασανίσει τον εαυτό μου για χρόνια, για να ανέβει σε μια κορυφή όπου όλα ήταν αρκετά, έως πολύ απαίσια.
Θέλω απλώς να παρακαλέσω όποιον βλέπει τη ζωή του να καθορίζεται ΜΟΝΟ από θερμίδες και κιλά και θεωρεί ότι μπορεί να καλύπτει τα κενά του μόνο με το φαγητό ή τη λιμοκτονία, είτε εμφανίζει είτε όχι ακόμα όλα τα χαρακτηριστικά κάποιας διατροφικής διαταραχής, να μη χάσει άλλο χρόνο απ' τη ζωή του και να ζητήσει βοήθεια τώρα.
Έχει περάσει ένας χρόνος περίπου. Σχεδόν αμέσως άρχισα τα βουλιμικά επεισόδια. Εντυπωσιακά βουλιμικά επεισόδια που δεν είχαν καμιά σχέση με τις μικρές παρασπονδίες για τις οποίες κατηγορούσα τον εαυτό μου κάποτε.
Δεν το πήρα καθόλου ελαφρά, προσπαθούσα απεγνωσμένα να τα περιορίσω, γυρνώντας σε κανονική βουλιμία, αλλά πήρα κάμποσα κιλά, περισσότερα απ' όσα χρειαζόμουν.
Όμως δεν νιώθω πια αυτή την αφόρητη ντροπή όταν βάζω οτιδήποτε στο στόμα μου. Όπως είπε και ο γιατρός, ακόμα και οι ανορεκτικοί τρώνε. Ναι, τρώνε γιαούρτια κρυμμένοι σε ξένα γκαράζ, πιο ένοχα και απ' το παχύσαρκο παιδάκι του «Donnie Darko».
Και τώρα κάνω διατροφή, με πολύ πιο λογικούς όρους όμως. Δεν προωθώ την παχυσαρκία, το junk ή την υπερφαγία, που από πρώτο χέρι είναι κι αυτή αρρώστια.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι αν δεν σε εκφράζει το κίνημα του «body acceptance» για τα παραπανίσια κιλά, είναι δικαίωμά σου να ασχοληθείς με το σώμα σου για να το βελτιώσεις.
Αλλά, αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον ατελή (surprise!) εαυτό σου στα όποια κιλά, θα τον μισείς αφόρητα και στα -10, στα -20, όπως και στα +200.
O βασικός λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι για να χτυπήσω το καμπανάκι σε όποιον βρίσκεται στην κατάστασή μου, όποιον έχει για τα καλά συνδέσει στο μυαλό του τα κιλά με το φαγητό, την ντροπή, τον αυτοσεβασμό και τον σεβασμό ή την αγάπη που νομίζει ότι του αξίζει.
Η διατροφή μπορεί μόνο να σε αδυνατίσει, όχι να σε κάνει πιο αξιόλογο ή να σε εξαιρέσει από τα προβλήματα των σχέσεων ή να εξαλείψει όλα σου τα άγχη και τις ανασφάλειες. Δεν έχει ηθικές προεκτάσεις, δεν σε κάνει αυτόματα απόλυτα αποδεκτό ή, ακόμα χειρότερα, αγαπητό (αν και καταλαβαίνω, λόγω κουλτούρας, πώς μπορεί ένα άβγαλτο άτομο με την τάση να τα βλέπει όλα άσπρο/μαύρο να καταλήξει σε τέτοια συμπεράσματα).
Θέλω απλώς να παρακαλέσω όποιον βλέπει τη ζωή του να καθορίζεται ΜΟΝΟ από θερμίδες και κιλά και θεωρεί ότι μπορεί να καλύπτει τα κενά του μόνο με το φαγητό ή τη λιμοκτονία, είτε εμφανίζει είτε όχι ακόμα όλα τα χαρακτηριστικά κάποιας διατροφικής διαταραχής, να μη χάσει άλλο χρόνο απ' τη ζωή του και να ζητήσει βοήθεια τώρα.
Έχω φτάσει στην απόλυτα σωστή διατροφική στάση / το ιδανικό σώμα / δεν ξανακυλάω ΠΟΤΕ σε περιστασιακές φρίκες με τα κιλά κ.λπ. / έχω την τέλεια ισορροπία στη διατροφή μου / με έχω αποδεχτεί πλήρως / έπιασα 12άρι στο Κίνο και σας στέλνω, αραχτή από το μπανγκαλόου στις Μαλδίβες, όπου ζω τον απόλυτο τροπικό έρωτα με έναν Κρεολό καποεϊρίστα μασέρ;
Όχι, αλλά το παλεύω. Κάποια στιγμή, κάτι απ' όλα αυτά θα καταφέρω.
σχόλια