Μόνος...αρκεί;

Facebook Twitter

Όταν περπατώντας στα στενά της Καισαριανής, χαζεύοντας μικρές αυλίτσες και κηπάκους φυσώντας σε, το αεράκι της δεύτερης άνοιξης του Αυγούστου ...

Όταν ταλαντεύεσαι σε μια κρεμαστή κούνια αγναντεύοντας τη θάλασσα, με το ένα μάτι κλειστό από τον ήλιο, τον οποίο καλοδέχεσαι σε κάθε σου πόρο, ακούγοντας μουσικές που σε πετάνε σε λιμάνια και δωμάτια που κάποτε βρέθηκες...

Όταν βλέποντας μια παράσταση σε υπαίθριο θέατρο μισοδακρύζεις από την πλοκή, γυρνάς το κεφάλι πάνω και βλέπεις ένα μοβ ουρανό από το βαθύ κόκκινο της δύσης και το βαθύ μπλε της νύχτας και αυθόρμητα σκέφτεσαι ''ΠΟΥ βρίσκομαι;''

Κι όταν το μυαλό σου γίνεται κουβάρι από σκέψεις οβίδες που καμιά σύνδεση δεν έχουν, αλλά φτιάχνουν ένα δαντελωτό πέπλο που πάντα οδηγεί στην Λύση.. σε ποια λύση; Ποιανού προβλήματος;

Όταν λαγοκοιμάσαι πάνω σε ζεστές πέτρες και ακούς το νερό να παφλάζει και σκέφτεσαι .. αν "έφευγα" τώρα δεν θα με πείραζε καθόλου...

Ρωτάς.. μόνος τα είδα και τα ένιωσα.. Σου αρκεί;