Ήρθε η ώρα λοιπόν να σου πω αντίο. θέλεις να μείνεις μακριά μου, όχι γιατί δε μ αγαπάς, αλλά γιατί κάτι γύρισε μέσα σου, ήθελες να κάνεις νέα αρχή. Εγώ λέω ότι σου πέρασε ο έρωτας, δε στάθηκα ικανή να σε κρατήσω και λίγο που δεν σε έχω, λίγο που δεν έχω δικαίωμα να σε ενοχλήσω, πολύ θέλει να μου λείψεις;
Πώς γίνεται δύο άνθρωποι που έζησαν μια ζωή μαζί να γίνονται δύο ξένοι;
Η σχέση μας έκανε τον κύκλο της και ήρθε η ώρα να το αποδεχτώ, όσο και αν μέχρι τώρα εθελοτυφλούσα άλλοτε στα σημάδια και άλλοτε στις ξεκάθαρες συζητήσεις μας. Απορώ τι σκεφτόμουν: μόνο την πόρτα της εξόδου δε μου είχες δείξει. Σου αρέσει η νέα σου ζωή, σου αρέσει που γνωρίζεις νέους ανθρώπους, ίσως έχεις και κάτι καινούριο να σε περιμένει όταν επιστρέφεις από τη δουλειά.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να σου πω αντίο. Δε θα πετάξω τίποτα. Σε ένα κουτί θα κρύψω όλες τις φωτογραφίες παρέα με όλες τις στιγμές και τις αναμνήσεις που μου έχεις χαρίσει και θα το καταχωνιάσω εκεί που δε μπορεί να το βρει κάνεις. Το ίδιο θα προσπαθήσω να κάνω με το μυαλό μου, θα το τιθασεύσω, θα βάλω φρένα και τείχη σε ότι σε θυμίζει. Θα κρύψω τα γιατί μου μαζί με όλες αυτές τις φρούδες ελπίδες που έδινα στον εαυτό μου ενώ εσύ με διαβεβαίωνες ότι είχαμε τελειώσει. Θα τσεκάρω ως δήθεν εκτελεσμένα όλα τα σχέδια που θα κάναμε μαζί, όλα τα όνειρα που θα έπαιρναν ζωή. Και θα προσπαθήσω να κάνω πράξη αυτό που πίστευα ότι ποτέ δε θα αντέξω. Σαν σε δω μετά από καιρό ευτυχισμένο να χαρώ με την ευτυχία σου, μιας και ήσουν ότι καλύτερο γνώρισα ποτέ μου. Και στην τελική ήσουν η πρώτη μου αγάπη και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
Τι και αν έκανα όνειρα μακροπρόθεσμα μαζί σου; Τι και αν η σχέση μας ήταν να κρατήσει μια ζωή, τι και αν τα τραγούδια που βγάζαμε προμήνυαν κάτι διαφορετικό; η συνήθεια μάλλον μας νίκησε και ίσως φταίω εγώ για αυτό. Γιατί άφησα τον καναπέ να μας ρουφήξει, γιατί δεν έδρασα νωρίτερα, γιατί δεν κατάφερα να σου υπενθυμίσω από νωρίς τους λόγους που μας έφεραν μαζί. Γιατί τέτοιο σεβασμό δε γνωρίζει εύκολα μια σχέση, γιατί φοβάμαι γαμώτο. Φοβάμαι ότι την αγνότητα των συναισθημάτων μας δε θα την ξαναβρώ σε αυτή τη σαπίλα εκεί έξω. Γιατί φοβάμαι ότι δεν νοιάζεται πλέον και δεν αγαπάει κάνεις όπως αγαπηθήκαμε εμείς. Γιατί ζηλεύω που θα νιώσεις για άλλο άνθρωπο αυτά που ένιωσες για μένα, που ίσως τα ζήσετε και πιο έντονα επειδή θα σε γνωρίσει στην ηλικία που κρίνεις σωστή, Γιατί σε φόβισε που ζήσαμε κάτι τέτοιο τόσο νωρίς. Φοβήθηκες καρδιά μου, λες και ο έρωτας έχει απαραίτητα ημερομηνία λήξης. Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω αυτά που νιώθεις, μακάρι το γέλιο μου να ήταν ανατρεπτικό και να είχε την παλιά καλή του ισχύ. Να σου θύμιζε το πως με ερωτεύτηκες. Τι περίεργοι που είμαστε οι άνθρωποι τελικά, μας τρομάζει να θέλει ο άνθρωπος μας να είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί το ευτυχισμένοι μακριά τού του δίνει κάτι οριστικό.
Ήρθε η ώρα που θα σου πω πράγματι αντίο. Και το στήθος μου πονάει, πονάει η καρδιά μου, αγάπη μου. Δε θέλει να σε αφήσει. Θα σε κρύψω μπας και καταφέρω να πείσω τον κόσμο ότι είμαι καλά, μπας και καταφέρω να πείσω και σένα ότι σε ξεπέρασα, και ας ελπίσουμε ότι αυτό θα φέρει τη λύτρωση στην ψυχή μου. Γιατί άρχισα να φοβάμαι ότι θα πεθάνω από έρωτα, θα σταματήσει η καρδιά μου να χτυπά. Και στην ιδέα αυτή τρομάζω γιατί δεν θα είσαι δίπλα μου να με ταρακουνήσεις και να μου πεις "σταμάτα ρε βλήμα, όλα τέλεια σου πάνε".
Σ αφήνω καρδούλα μου, σου εύχομαι ότι καλύτερο, και ας μην καταφέραμε να το ζήσουμε μαζί.
σχόλια