TO BLOG ΤΟΥ ΙΩΝΑ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗ
Facebook Twitter

Μοιράζομαι μια φωτογραφία, θα πει τι;

 Live...

Σήμερα που κάποια κυρία στην πολυκατοικία μου έβραζε μπρόκολα, εγώ ξύπνησα αργά και σκέφτηκα να ανεβάσω αυτή τη φωτογραφία στο Ίνσταγκραμ

Mirror selfie
Τάρα-τάρα-παμ-παμ. Μήπως θα έπρεπε να είμαι πιο σοβαρός και να σας λέω κι εγώ τη γνώμη μου για όλα; 

Τελικά όμως δεν το έκανα...

Kατεβαίνοντας την σκάλα της πολυκατοικίας για να βγω έξω στον κόσμο -εκεί όπου κάποτε ζούσανε οι άνθρωποι- μυρίζω το μπρόκολο που βράζει κάποια γειτόνισσα μου, συζητάω για λίγο με μια φίλη από το ισόγειο για κάποιο μπαλκόνι που αράζουν τον τελευταίο καιρό περιστέρια και μας χέζουν τις βεράντες, και το χέρι μου ψάχνει κάτι φωτογραφίες που έβγαζα ενώ ξυριζόμουν. Αυτόματα. Λες κι από την ώρα που ξύπνησα ως τότε, μια αόρατη διεργασία λάμβανε χώρα μέσα στο κεφάλι μου. Θα ένιωσα λογικά όμορφος ή άσχημος, και ξεκίνησα να τις βγάζω. 

Δεν ήταν μια δική μου ανάγκη, θέλω να πω, δεν ένιωσα πως η στιγμή εκείνη τόσο σημαντική μου ήταν, που άξιζε να αποτυπωθεί. Την έβγαλα για να την μοιραστώ. Αλλά πόσο έχει αλλάξει η έννοια της λέξης αυτής. Θα έχει πλάκα να μοιραζόμουν πράγματι τη στιγμή, να την έβγαζε κάποιος άλλος. Να ήταν το αναμνηστικό μιας συνάντησης, αυτή τώρα η φωτό αν κατά τύχη διασωθεί από όλα τα ψηφιακά σκουπίδια που καθημερινά δημιουργούμε, θα μείνει και θα λέει τι; «Θυμάσαι τότε που ένιωθες κάπως απροσδιόριστα και αποφάσισες να ανεβάσεις αυτή τη φωτό στο Ίνστα;» 

Δεν την ανέβασα τελικά, αλλά την βάζω τουλάχιστον εδώ, από όπου δεν περιμένω καμία απάντηση. Δεν θα μετρήσω λαικ, ούτε έχω πρόσβαση στα κλικ. Απλά στέλνω το γυάλινο μπουκάλι μου έξω στον κόσμο, περιμένοντας τι; Νομίζω τις ώρες όπου το μοίρασμα θα απαιτεί ξανά φυσική παρουσία. Ένα είδος αγάπης και προσοχής που βγάζει διστακτικά το πόδι έξω από τα κοινωνικά δίκτυα, πηδά έξω από το κάδρο και σε αγγίζει πίσω. 

Και κάτι χρήσιμο 

Πρόσφατα ξυριζόταν μπροστά μου ένας φίλος, και μου εξηγούσε πως είναι πολύ καλύτερο να το κάνεις σε ψιλο-στεγνό δέρμα. Μετά το ντουζ και δίχως να βρέχεις πολύ το ξυραφάκι. Ξυρίζεις, ξεπλένεις, το σκουπίζεις λίγο σε μια πετσετούλα και συνεχίζεις. Το δοκίμασα αυτές τις ημέρες και έχει δίκιο, κόβομαι λιγότερο -ενώ πριν συντελούνταν μια μικρή σφαγή με το κάθε μου ξύρισμα- και ερεθίζεται και αισθητά λιγότερο το δέρμα. 

ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

THE GOOD LIFO ΔΗΜΟΦΙΛΗ