Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή. Σκεφτόμουν διαρκώς πότε θα μεγαλώσω και θα γίνω σπουδαία.
Είχα μεγάλες βλέψεις δε λέω. Λεφτά, σπίτια, οικονομική και κοινωνική καταξίωση κ.ο.κ
Βέβαια καθώς μεγάλωνα δύσκολα κράτησα τα μάτια μου στο στόχο. Προσπάθησα μεν όμως όλο και κάτι γινόταν που δε με άφηνε ν'αγιάσω που λένε.
Ας πάρουμε τα πράγματα λοιπόν από την αρχή... και συγκεκριμένα από τα 18 κι έπειτα.
Φοιτήτρια πια κι ανεξάρτητη νομίζεις ότι έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου.
Θέλεις να μαζευτείς, να βρεις δουλειά, να έχεις σταθερό μισθό, να πάρεις αυτοκίνητο να..να..να όμως "τσουπ"...πάλι έρχονται οι έρωτες, τα ξενύχτια, τα ταξίδια σε Ευρώπη και Ασία κι εσύ ξαφνικά βρίσκεσαι κάπου στην Ινδία να ξεχνάς ότι κάποια στιγμή θα γυρίσεις πίσω.
Κι εκεί που πας να προκόψεις και να ασχοληθείς με το αντικείμενο που διάλεξε η βαθμολογία σου στις εξετάσεις για σένα κι ενώ πασχίζεις να κρατήσεις το μυαλό σου στο στόχο "τσουπ" έρχονται οι έρωτες, τα πάρτι, τα ξενύχτια κι εσύ θες να φας αλλά κυρίως να πιεις τη ζωή με το... μπουκάλι!!
Ωραίες εποχές... Κι εκεί που το διασκεδάζεις κάποια στιγμή σκέφτεσαι το στόχο, αναφωνείς και προσπαθείς να μαζέψεις ότι έχει απομείνει μπας και σωθείς τελευταία στιγμή.
Ωραία μέχρι εδώ φτηνά τη γλυτώσαμε, συνεχίζεις... θέλεις να μαζευτείς, να βρεις δουλειά, να έχεις σταθερό μισθό, να πάρεις αυτοκίνητο να..να..να όμως "τσουπ"...πάλι έρχονται οι έρωτες, τα ξενύχτια, τα ταξίδια σε Ευρώπη και Ασία κι εσύ ξαφνικά βρίσκεσαι κάπου στην Ινδία να ξεχνάς ότι κάποια στιγμή θα γυρίσεις πίσω.
Όμως γυρνάς ετών 32 μεγαλοκοπέλα, βρίσκεις τη δουλειά στην εταιρεία και συναναστρέφεσαι μ'ένα σωρό ανθρώπους που όλα τα παραπάνω τα έχουν δει μόνο στη τηλεόραση, όμως έχουν σαφώς καλύτερα σπίτια και αυτοκίνητα από εσένα.
Εσύ φυσικά ζεις ακόμα σε μια γκαρσονιέρα και παίρνεις το μετρό κι έχεις και τη μάνα σου στο τηλέφωνο να σου θυμίζει... όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια.
Και το μόνο που θες είναι να γυρίσεις πίσω στα ταξίδια σου αδιαφορώντας για όλα αυτά κι ας μη σου μιλήσει ποτέ ξανά η μάνα σου!
