Μου λένε ότι παλιά οι άνθρωποι είχαν τα κλειδιά στην πόρτα. Μου λένε ότι παλιά οι άνθρωποι γνώριζαν όλοι τη γειτονιά. Μου λένε ότι παλιά καλούσαν και τον περαστικό να φάει μαζί τους. Μου λένε ότι παλιά δεν υπήρχε τόσος φόβος.
Μα εγώ δεν ζω στο παλιά. Εγώ ζω στο 2013. Και στο 2013 ο κόσμος φοβάται. Κλειδώνεται σπίτι του, δεν γνωρίζει ποιος μένει δίπλα του κι όχι απλά δεν καλεί τον περαστικό στο τραπέζι αλλά δεν καλεί ούτε τον φίλο στο τραπέζι. Τρώει μόνος του.
Ο κόσμος δεν φοβάται πια μόνο τον εγκληματία. Ο κόσμος φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. Ο κόσμος φοβάται να νιώσει. Φοβάται να νιώσει τη χαρά, φοβάται και τη λύπη. Φοβάται τον έρωτα, φοβάται την αγάπη. Φοβάται να βιώσει την απογοήτευση της απόρριψης και την ικανοποίησης της επιτυχίας. Φοβάται να ανακαλύψει πως έχει καρδιά. Και κρύβεται, και πνίγεται και βουλιάζει. Και κλείνει μέσα του τα συναισθήματά του και εκλογικεύεται. Ο κόσμος φοβάται να κάνει λάθη. Μα ο μόνος άνθρωπος που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα. Έτσι ο κόσμος επιλέγει να μην κάνει τίποτα. Και κάθεται άπραγος νομίζοντας πως έτσι προστατεύει τον εαυτό του. Από τι; Από τη λύπη που προσφέρει ένα λάθος, από το συναίσθημα της αποτυχίας. Δεν καταλαβαίνει ότι έτσι κάνει τον εαυτό του πιο ευάλωτο. Ως πότε θα επιλέγεις την απραγία ως προστασία; Ως πότε θα έχεις τη δυνατότητα επιλογής;
Δε νιώθεις. Κι αν δεν νιώθεις δεν ζεις. Αν φοβάσαι συνεχώς πως οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω σου σε απειλούν, τότε επέλεξες να ζεις μες το σκοτάδι. Ίσως, μέσα στους εκατοντάδες ανθρώπους που θα γνωρίσεις στη ζωή σου κάποιοι θέλουν να κλέψουν τα υπάρχοντά σου, το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου, την καρδιά σου, την ψυχή σου, το μυαλό σου. Αν αυτοί οι κάποιοι , όμως, είναι τόσο σημαντικοί ώστε να απορρίψεις αυτούς που θέλουν να ομορφύνουν το σπίτι σου ,να γεμίσουν το αυτοκίνητό σου, να ακούσουν την καρδιά σου, να δουν την ψυχή σου και να χαϊδέψουν το μυαλό σου τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.
Της Σοφίας Ζιώγου
από το blog '' Ε,και; '' http://moromoukalispera.blogspot.gr/
σχόλια