Τραγική ειρωνεία είναι να είσαι θύμα του κοινωνικού ρατσισμού και αποκλεισμού αλλά ταυτόχρονα να είσαι και θύτης. Μπορείς να δηλώνεις κατά του ρατσισμού αλλά μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν ρατσιστής. Υπόγεια και κρυφά. Μέσω της παθητικής επιθετικότητας και της νοσηρής αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο σου. Μπορείς να είσαι γκέι και να χλευάζεις κάποιον που ένιωθε ξένος μέσα στο ίδιο του το σώμα και έκανε αλλαγή φύλου. Μπορείς να είσαι Αλβανός και να βαφτίζεις τελειωμένο τον κάθε ναρκομανή. Μπορεί στο σχολείο να σε κορόιδευαν για τα παραπάνω κιλά σου αλλά αυτόν που έχει διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα από εσένα να τον φωνάζεις κουδουνίστρα. Μπορείς να είσαι λεσβία αλλά όταν ακούς για ψυχικές ασθένειες και ανθρώπους που ίσως έχουν την ανάγκη να σου μιλήσουν, όχι για να τους βοηθήσεις, δεν μπορείς άλλωστε, απλά να σου μιλήσουν, να αποστρέφεις το βλέμμα. Όποιο πρόβλημα δεν είναι πάνω στο δικό μας κεφάλι, ταυτόχρονα είναι και το πρόβλημα ενός ξένου. Μέχρι να φας και εσύ τη σφαλιάρα σου.
Δεν είναι τίποτα, δεν σε εκδικείται κανένας, ούτε καν το σύμπαν. Απλά το λένε ζωή. Ζούμε και συμπεριφερόμαστε σαν κωφάλαλοι υποκριτές. Βάζουμε χαριτωμένες εικόνες κατά του ρατσισμού στο facebook και νομίσαμε ότι επιτελέσαμε κοινωνικό έργο. Εντάξει έκανες την προσωπική σου επανάσταση, επαναστάτη του κώλου, μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα το βράδυ με τη συνείδηση σου κοιμισμένη και αποχαυνωμένη. Ναι το ξέρω, στην πλατεία εσύ πας μόνο για να πιες κοκτειλ και σφηνάκια, α, και για να ποστάρεις σε πιο μαγαζί είσαι και τι άσμα ακούς, αλλά την πλατεία ως τόπο διαμαρτυρίας και διαδήλωσης ούτε ξέρεις κατά που πέφτει. Μη χαλάσει και το μαλλί, πριν μια ώρα το ίσιωσες. Μην ανησυχείς δεν θα ανακατέψω τα τακτοποιημένα σου κουτάκια, ούτε θα γκρεμίσω τα στερεότυπα σου. Είναι δύσκολο. Γαμημένα δύσκολο το να ακούσεις αυτό που έχει να σου πει ο άλλος. Μπορώ να καταλάβω ότι το ξένο σε φοβίζει. Μπορώ να καταλάβω ότι δεν γεννήθηκες ρατσιστής, φοβισμένος, αναίσθητος και αδιάφορος. Έτσι σε εκπαίδευσαν. Έτσι σε έμαθαν. Να είσαι αιώνια θυμωμένος. Ίσως το πρόβλημα σου δεν είναι οι άλλοι. Ίσως το πρόβλημά σου είναι ο εαυτός σου.
Ίσως δε θα έπρεπε να περιμένεις τα πάντα από τους άλλους, την στιγμή που δεν έχεις καμιά προσδοκία από τον εαυτό σου. Αν για μια φορά δεν ήσουν τόσο προκατειλημμένος, συνειδητοποιούσες ότι κανένας δεν θέλει το κακό σου. Δεν φταίει κανένας για της ψυχής σου την κατάντια. Για αυτό, σταμάτα να κατηγορείς του πάντες. Σταμάτα να ρίχνεις φταίξιμο στους πάντες εκτός από τον εαυτό σου. Αν θες να νιώσεις καλύτερα, ξεκίνα με το να πεις ναι, είμαι θυμωμένος. Βρες τι είναι αυτό που σε θύμωσε. Μίλα για αυτό που σε θύμωσε. Βγάλτο από μέσα σου. Ότι και να είσαι, ότι και να είμαι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και τελικά είναι και το πιο δύσκολο αυτό. Να είμαστε άνθρωποι, ανθρωπιστές και ανθρώπινοι. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα...
