Η ανάγκη είναι μια μορφή εξουσίας. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να νιώσει, να δώσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Μπροστά σε αυτή την ανάγκη, μοιάζει με πεινασμένο παιδί. Εξουσιάζεται από αυτή, χωρίς να βλέπει την αρχικά ωραιοποιημένη πραγματικότητα, τα σημάδια, τα κουδούνια, τις καμπάνες, τους συναγερμούς που χτυπάνε, που δεν είναι άλλοι από τους φίλους, που σαν εξωγενείς παράγοντες βλέπουν πέρα από τη δική μας άρνηση. Σαν σκορπίσουν όμως τα σύννεφα της καύλας και του έρωτα, το μεγαλείο ή η εσχατιά του ανθρώπινου χαρακτήρα έρχεται στην επιφάνεια.
Πολλοί ποιητές έγραψαν για τη σιωπή. Κανένας δεν ανέφερε την τιμωρητική σιωπή, την εξουσία της, το πόσο χειριστικός είναι όποιος τη χρησιμοποιεί. Βλέπεις ένα γλυκό πρόσωπο με ήρεμα και μελαγχολικά χαρακτηριστικά και νομίζεις ότι βλέπεις την αλήθεια του. Παρουσιάζεται ως μελιστάλαχτο θύμα και εσύ ως βίαιη και εκτός εαυτού. Δίνει την εντύπωση ενός πράου και ευγενικού ανθρώπου σε φίλους και γνωστούς και ταυτόχρονα υιοθετεί μια παθητικό - επιθετική συμπεριφορά, που πετυχαίνει αυτό που θέλει χωρίς να αναλαμβάνει τις ευθύνες, χωρίς ουσιαστικά να καταβάλλει τον κόπο και την προσπάθεια που χρειάζεται ο διάλογος και η συζήτηση.
Τα άτομα αυτά δεν εκφράζουν ποτέ άμεσα θυμό, αλλά μέσω βαθιάς ειρωνείας και σαρκασμού, με παγερή σιωπή, με "αδύναμη μνήμη" που ξεχνά αυτά που πρέπει να κάνει. Πώς λοιπόν να καταλογίσει κάποιος ευθύνες σε έναν τόσο καλό ηθοποιό, που είτε θα μοιάζει με τη Μάρθα - κλάψα ή με τον Νίκο Ξανθόπουλο σε ελληνική ταινία του 60; Κανένας ρομαντικός ποιητής δεν θα σου πει πως, παρά τις ανέλπιδες προσπάθειες σου να πάρεις απαντήσεις, εξηγήσεις, να καταλάβεις στην τελική τι γίνεται μέσα στο κεφάλι του, το μόνο που θα νιώσεις είναι σύγχυση, απόγνωση, ανασφάλεια, αυτό - αμφισβήτηση, πανικό και άγχος που διαλύει κάθε σου κύτταρο.
Θα την εκμεταλλευτεί την αγάπη σου και κάθε σου προσέγγιση θα είναι για αυτόν μια νίκη και μια θέση κατάκτησης ότι του ανήκεις, ότι σε έχει, ότι είσαι κτήμα του.
Ποιο τραγούδι και ποιο μυθιστόρημα θα σου εξηγήσει ότι η σιωπή είναι μια μορφή τιμωρίας, με σκοπό να σε τσακίσει ψυχικά, να σε κάνει σκιά του εαυτού σου, με απώτερο σκοπό να υποταχθείς. Και αυτό ονομάζεται έρωτας και αγάπη ή απλά μια άρρωστη κατάσταση στην οποία μπλέχτηκες και αδυνατείς να βρεις την άκρη του κουβαριού; Όχι, η σιωπή δεν είναι ερωτεύσιμη, ούτε σε κάνει να αγαπάς αυτόν που τη χρησιμοποιεί ως όπλο. Η σιωπή σε σκοτώνει, σε παραμορφώνει, σακατεύει ότι όμορφο υπάρχει μέσα σου και γύρω σου.
Ο σιωπηλός τιμωρός, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μασκαρεμένο δικτάτορα, μόλις νιώσει τη αδυναμία που του έχεις, ποια είναι τα κουμπιά σου που, αν τα πατήσει, σε πονάνε, στο τέλος θα επιβάλλει τους όρους του. Θα είσαι τόσο αποδυναμωμένη, που θα δεχτείς του όρους, οι οποίοι δεν θα είναι κάτι άλλο από την αποφυγή απαντήσεων σε δυσάρεστα ερωτήματα ή το να μην κάνει την παραμικρή συζήτηση ή την άρνηση ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης, και διάφορα άλλα...
Όχι, δε σε σώζει η αγάπη και οι δικαιολογίες. Απεναντίας θα την εκμεταλλευτεί την αγάπη σου και κάθε σου προσέγγιση θα είναι για αυτόν μια νίκη και μια θέση κατάκτησης ότι του ανήκεις, ότι σε έχει, ότι είσαι κτήμα του. Στο φτωχό του το μυαλό, δεν υπάρχει καν η σκέψη του ότι τον πλησιάζεις εσύ ξανά και ξανά, όχι γιατί θεωρείς ότι έσφαλες, αλλά γιατί δεν αντέχεις άλλο την τιμωρία του που σε συνθλίβει. Όχι, δεν είσαι οσιομάρτυρας, φταις και εσύ, όμως η καλή σου διάθεση να το συζητήσεις πάει περίπατο. Η ανάγκη σου να συγχωρέσεις, ακόμη και να αναλάβεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης, πάει στον αγύριστο. Σκοπός είναι να νιώσει αυτός ασφαλής τιμωρώντας.
Κανένας δε θα σου πει ότι, προτού υπάρξει θύτης, έχει υπάρξει θύμα της ίδιας συμπεριφοράς ως παιδί. Όταν μεγαλώνεις μέσα στη σιωπή και στην αδιαφορία, με την ιδέα ότι είναι λάθος να μιλάς για αυτά που σε πληγώνουν, όταν σε μια φαινομενικά ήσυχη οικογένεια, η έκφραση του θυμού είναι κατακριτέα και είναι απολύτως απαραίτητο να τον πνίγουμε μέσα στο αλκοόλ, τότε θα μετατραπείς σε ένα υπόγεια νοσηρό χαρακτήρα, που δεν έχει πάρει αγάπη και ανάθεμα να την αντέχει μέσα του και γύρω του.
H τραγική ειρωνεία; Εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να σωπάσεις και να αποσυρθείς. Το να αποσυρθεί εκείνος είναι δικαιολογημένο. Το να αποσυρθείς εσύ, είναι ανώριμο και μεγάλη ασέβεια. Στα δικά του τα μάτια, η δικιά σου σιωπή είναι εχθρική γιατί προβάλλει πάνω σου το δικό του σκεπτικό. Σε εκείνο το σημείο ξεκινάνε τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Εκεί που πονάς, εκεί και θα σε χτυπήσει. Μόλις δει ότι λυγίζεις, μόλις γευτεί τον πόνο σου και θρέψει το ανασφαλές του κομμάτι, τότε θα αποσυρθεί μια και καλή. Τότε από τη σιωπή θα περάσει στον εξοστρακισμό και εσύ από τα σύννεφα θα τον πετάξεις μια και καλή εκεί που ανήκει, στα Τάρταρα.
Πάντα όμως θα υπάρχουν δυο πράγματα που δε θα πάρει ποτέ από εσένα. Την σιωπή και την συγχώρεση σου.
σχόλια