Ο άνδρας της ζώης μου είμαι εγώ...

Μία φιγούρα που λείπει από τις ζωές πολλών, κυρίως η ερωτική και η φιλική αλλά συνήθως όχι η πατρική. Όχι εκείνη..εκείνη ήταν πάντα εκεί για μένα και θα είναι για πολύ ακόμα. Πόσο καιρό αφιερώνουμε για να σε βρούμε άνδρα της ζωής μας;

Όμως οι άλλες δύο πάντα δεν φτάνουν και ποτέ δεν μας είναι αρκετές, εκτός εκείνων που τις λαχτάρησαν, τις χορτάσαν και αργά η γρήγορα τις σιχάθηκαν. Γιατί πάντα έτσι γίνεται ποθείς, κατακτηκτείς, συνηθίζεις και εν τέλει χάνεται, εξαφανίζεται.

Όχι για μένα όμως. Ο άνδρας της ζωής μου είμαι εγώ,ναι..

Για την ικανότητα, την δεξιότητα, την ελεύθερια μου για όλα αυτά ο άνδρας της ζωής μου δεν υπάρχει. Υπάρχω εγώ όμως που τα κατακτώ λίγο λίγο όλα. Κι αν δεν τα αποκτήσω ποτέ μου όλα, δεν με πειράζει θα έχω κοπιάσει για τα κεκτημένα μου. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να τα έχει όλα.

Ο άνδρας της ζωής μου είμαι εγώ,ναι..

Γιατί έμαθα να μην περίμενω και να μην ζητάω από καμία ανδρική φιγούρα. Δεν βίωσα ποτέ μου την επίβολη από αυτήν. Δεν έδωσα δικαίωμα, δεν την προκαλέσα ποτέ. Αλλά εκείνη έρχοταν όποτε ήθελε και έφευγε με τον ίδιο τρόπο. Με φασαρία ή αθόρυβα δεν έχει σημασία. Την άφηνα όμως. Πάντα βρισκόμουν υπό την εποπτεία της και την άφηνα να δώ μέχρι που και για πόσο αντέχει, πόσο αντέχω εγώ και αυτός.

Δεν υπάρχουν οι άνδρες της ζωής μας, υπάρχουμε εμείς η ψυχή μας, το μυαλό μας, το σώμα μας. Εμείς ερωτευόμαστε και εμείς αφηνόμαστε στον έρωτα του. Ένας έρωτας που αντικατοπτρίζει όλες τις προσδοκίες μας που από μικρά κορίτσια μας γαλούχουν «πώς πρέπει να..» και «πώς θέλω να..».

Θέλω σημαίνει επιθυμώ, ποιός εγώ, ικανοποιώ το εγώ μου. Και το εγώ μου μένει μόνο, πολλάκις περνά από κρεβάτια, από μυαλά και από ψυχές και τα γαμάει όλα. Μα από όλα αυτά τελικά φεύγεις μόνη, άλλωτε με το ύφος της νικήτριας και άλλωτε με το ύφος του ηττητή. Και τις δυό φορές φεύγεις με το εγώ που προσπάθησε, πολέμησε και το αν κέρδισε ή έχασε είναι συνέπεια πολλών αιτιατών.

Η φίγουρα του στην ζώη ολοένα και απομακρύνεται και αντ'αυτού καλλιεργώ εμένα, πραγματώνω τα θέλω μου και γίνομαι πραγματικότητα το όνειρο κάποιων άλλων κοριτσιών. Ο άνδρας της ζώης τους για εκείνες είναι ο ίδιος με τον δίκο μου. Ο άνδρας της ζωής τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Δεν με περιμένει ποτέ και έμαθα τον εαυτό μου να μην τον περίμενω κι εγώ.
Ο άνδρας της ζωής μου είμαι εγώ,ναι..

Ένα εγώ που χτίζεται σε δυνατές προσωπικότητες, ανεξάρτητες, που ξέρουν πότε και τι θέλουν. Που ξέρουν που πατούν και όποτε λάχει δεν πατούν καν, παράμονο αιωρούνται. Μια προσωπικότητα που κατακρίνεται γιατί δεν ακολουθεί την κοινωνία τότε που η κοινωνία ορίζει το εγώ να γίνει εμείς. Μία προσωπικότητα που δεν ακολουθεί την πεπατημένη και όμως κανείς δεν της το αναγνωρίζει. Δεν την νοιάζει όμως , γιατί δεν έκανε ποτέ τίποτα για κανέναν κι έτσι δεν περίμενε από κανέναν να την νιώσει.
Μία προσωπικότητα που δεν την νοιάζει να τσαλακωθεί, να φοβηθεί, να ζητήσει βοήθεια, να ανάλαβει τις ευθύνες της, να κάνει τον γελοτοποίο, να πονέσει, να αγαπήσει, να αποκρούσει, να ζηλέψει, να θυμώσει, να τσακιστεί. Το πέρας αυτών όμως θα βγεί πάντα καλό για εκείνη. Θα μάθει από το τέλος, θα πάρει και θα δώσει. Θα προσφέρει δίχως να επιζητά την ανταπόδωση. Θα δοθεί με προσοχή μα δεν θα προδώσει το εγώ της ολάκερο, και αυτό είναι που στο τέλος την βγάζει νικήτρια. Έχει μάθει να επιλέγει, να διαχωρίζει και να ξεχωρίζει τι της ταιριάζει και τι όχι.

Για μερικούς ανθρώπους το εμείς είναι παροδικό, έρχεται φεύγει, και εαν τα κατέστρεψε όλα δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι τι αφήνει πίσω του, ένα εγώ τσακισμένο ή ένα εγώ που βγήκε πιο δυνατό;