Περπατάω στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Τα απογεύματα έχουν τη γλυκάδα του ηλιοβασιλέματος, την ηρεμία του λυκόφωτος και τη ζωντάνια των ανθρώπων που μιλούν γαργαριστά για τη ζωή τους .Περπατώ και σκέφτομαι. Παρατηρώ. Ψάχνω το φόβο στο βλέμμα τους, τη σπιρτάδα της ζωής στις κινήσεις τους, ακούω τη χροιά της φωνής τους. Και αναρωτιέμαι...
Πάντα αναρωτιόμουν πως θα ήταν η ζωή μου όταν θα μεγαλώσω. Τί δουλειά θα κάνω, ποια είναι τα πρέπει, ποια είναι τα μη. Τί είναι το σωστό; Τί είναι το λάθος; Και η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν ξέρω! Δεν έχω μάθει ακόμα τη ζωή, ανακαλύπτω... Ανακαλύπτω τα μονοπάτια της, τα εξερευνώ, τα μελετώ. Χάνομαι, ζαλίζομαι, πέφτω, ξανασηκώνομαι... Χαίρομαι, ζητωκραυγάζω, ενθουσιάζομαι, μαθαίνω, ονειρεύομαι...Και όμως δεν γνωρίζω ακόμα ποιος είναι ο ορθός δρόμος. Άραγε υπάρχει; Μήπως το μονό που υπάρχει είναι οι επιλογές, επιλογές που καθορίζουν το μέλλον μας; Με ποια κριτήρια ορίζεται η ζωή του ανθρώπου;
Ακόμα δεν ξέρω και δεν ξέρω αν θέλω να μάθω.Φοβάμαι μήπως έτσι βάλω τα όνειρα μου σε ένα κουτί. Και δε θέλω να τα φυγαδεύσω στα απωθημένα μου, δε θέλω να τα κλείσω στα στενά όρια της ρουτίνας .Κι όμως μήπως η μονοτονία αυτή δεν είναι μέρος της γλυκάδας της ζωής; Δεν ξέρω, δεν ξέρω τίποτα.
Το μόνο που πραγματικά νοιώθω είναι μια αχαλίνωτη όρεξη για ζωή. Ένα πάθος για αυτή που δε θέλω με τίποτα να σβήσει από τους πεζούς εκείνους ανθρώπους που το μόνο που επιθυμούν είναι να γκρεμίζουν όνειρα γιατί απλά εκείνοι έχουν ξεχάσει τα δικά τους. Από εκείνους που παύουν να παλεύουν με τη δικαιολογία της κρίσης. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, είναι στο χρώμα των λουλουδιών, στο άρωμα της άνοιξης, στο γέλιο των φίλων και των αγαπημένων προσώπων μας. Η ζωή είναι ωραία και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να την εμπιστευτούμε!
