Φαντάσου τη ζωή σου σαν έναν κύβο. Έξι έδρες. Καθεμία, μία τετράγωνη λογική. Έξι κουτάκια στεγανά. Ορθά. Απόλυτα. Ακέραια. Κάνε εκεί μέσα τους λογαριασμούς σου, δίχως να βγεις απ' τις γραμμές. Ζύγισε τι είχες. Πόσα έχασες. Πιάσε τον χάρακα και τράβα γραμμές. Μόνο διαγώνιες και χιαστές επιτρέπονται. Μέτρα τους φταίχτες. Τα προβλήματα.
Τα χ. Τα ψ. Πάνω απ' όλα, τα ωμέγα. Φτιάξε αντιλήψεις τυποποιημένες και στέρεες και πορεύσου μ' αυτές. Δεν λανθάνουν οι αριθμοί. Ένα κι ένα κάνουν πάντα δύο. Έντεκα ποτέ. Τα φιλοσοφικά και τ' άυλα, άστα για τους ονειροπόλους.
Για τους μωρούς. Αυτούς που πιάσαν το μολύβι και σμιλέψαν τις γωνίες μονοκοντυλιά. Μαλάκωσαν τις φόρμες και θολώσαν τόσο τις μορφές, που κάναν τον κύβο σου στραβοχυμένο ζυμάρι. Πήραν τη γόμα και τσαφ, σβήσαν μεμιάς πλην και ίσον. Όλα διαιρεμένα. Όλα ανοιχτά. Όλα αναθεωρήσιμα. Χαλάσαν τις φόρμες οι κερατάδες. Κι έτσι χαλάσαν και την πιάτσα. Έξι τετράγωνα. Μόνο αυτά σε σώζουν.
