Η καλύτερη μέχρι σήμερα ατάκα στο survivor, είναι ότι όλο το κλίμα και οι συμπεριφορές των παιχτών, αντικατοπτρίζουν στην ουσία αυτό που ζούμε και έξω στον πραγματικό κόσμο, με τα πραγματικά προβλήματα και τις πραγματικές προκλήσεις. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση, έτσι και όταν αποφάσισα να παρακολουθήσω αυτό το παιχνίδι, έπρεπε να συντονίσω το σχετικό κανάλι στην τηλεόραση μου.. η οποία δεν έχει συντονισμένα όλα τα κανάλια που εκπέμπουν.
Είναι απίστευτο να παρατηρείς αυτή την μικροκοινωνία η οποία είναι πιστό αντίγραφο της κοινωνίας μας.
Η Σόφι να στάζει φαρμάκι....
Ο Στέλιος να έχει αυτό το αθώο βλέμμα «εγώ δεν φταίω σε τίποτα»...
Η Λάουρα να χτυπιέται «όχι αυτά δεν γίνονται», λές και έχασε το τζόκερ παρά τρίχα...
Η Βαλαβάνη να κλαίει με μαύρο δάκρυ λές και χάνεται όλος ο κόσμος από τα πόδια της...
Ο Κοκκινάκης με ανέκφραστο ύφος, που υποδηλώνει.. «μπλέξαμε εδώ μέσα.. και άντε να ξεμπλέξουμε»
Κ.λ.π κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π.
Γιατί υπάρχουν πολλά κ.λ.π. Και για όλους υπάρχει κάτι να ειπωθεί, δεδομένου ότι είμαστε παρατηρητές. Ακόμη και για αυτούς που δεν αναφέρθηκε.. δεν αναφέρθηκε γιατί θα γίνει απλά κουραστικό. Παρατηρήσεις πολλές. Συμπέρασμα: όχι αυτό που είπε η Πασχάλη. Ότι δηλαδή κυριαρχεί το ψέμα και η αδικία. Αλλά ότι σε αυτό τον κόσμο κυριαρχεί αυτό που δηλώνουμε ότι είμαστε, και όχι αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό που μας έχει γίνει βίωμα μέσα από τα social media.
Γιατί ειλικρινά, αδυνατώ να πιστέψω ότι όλοι αγαπήθηκαν τόσο πολύ μέσα σε ενάμιση μήνα, που κλαίνε με σπαραγμό για την αποχώρηση, όταν μάλιστα αυτό τους ανοίγει και το δρόμο για ένα έπαθλο το οποίο οι ίδιοι διεκδίκησαν την ημέρα που δήλωσαν συμμετοχή. Αδυνατώ να πιστέψω, ότι κάποιος κλαίει με λυγμούς επειδή λείπει έναν μήνα από τους γονείς του και τους φίλους του, όταν αυτό ήταν καθαρά δική του επιλογή, και λείπει με την προϋπόθεση ότι σίγουρα θα επιστρέψει σύντομα. Αδυνατώ να πιστέψω ότι όλοι αγαπιούνται και έγιναν ομάδα, όταν ο κύριος στόχος του παιχνιδιού είναι η διεκδίκηση ΑΠΟ ΕΝΑΝ μόνο παίχτη. Επίσης αδυνατώ να πιστέψω ότι κάποιος είναι καλός και ενωμένος ως ομάδα, όταν κρίνει με πολύ άσχημο ύφος και λόγια, έναν άλλον άνθρωπο που τον έχει ζήσει μόνο λίγες ημέρες, όταν όλοι ξέρουμε ότι θα πρέπει να περάσει πάρα πολύς καιρός και μέσα σε αρκετές και διαφορετικές συνθήκες , ώστε να έχεις άποψη για έναν άνθρωπο.
Αλλά και πάλι τότε.... Ο υπεράνω... ο σωστός άνθρωπος επιλέγει να μην κρίνει γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι κρίσεις δεν υποδηλώνουν ποτέ καλό χαρακτήρα.
Αδυνατώ να καταλάβω πώς κατηγορούν έναν άνθρωπο ότι έχει αρχηγικές τάσεις αλλά ταυτόχρονα τον κατηγορούν για την μοναχικότητα του και την απομόνωσή του. Από τα λίγα που γνωρίζω, οι μοναχικοί άνθρωποι που τείνουν να απομονώνονται σπανίως θέλουν να γίνουν αρχηγοί, εν αντιθέσει με τους δημοφιλείς και κοινωνικούς ανθρώπους. Αδυνατώ επίσης να καταλάβω, πώς το σύνολο που είναι τόσο «ενωμένο» δίνει 8 ψήφους στον «δεύτερο» πιο μισητό παίχτη, ενώ ο πιο μισητός να μην δέχεται την ψήφο του συνόλου. Τέλος, ειλικρινά μου φαίνεται παράξενο να έχουν επιλέξει όλοι να πάρουν μέρος σε αυτό το παιχνίδι, υποβάλλοντας τον εαυτό τους σε καταστάσεις πείνας εν έτη 2017, και ανθρώπινης εξαθλίωσης, με πρωταρχικό ρόλο να ζήσουν την ομαδικότητα, όταν αυτό μπορείς πολύ εύκολα να το βιώσεις με όλες τις ανέσεις συμμετέχοντας π.χ. σε μία ομάδα μπάσκετ, ενώ τρως το παστίτσιο της μαμάς σου και κοιμάσαι κάτω από το πουπουλένιο παπλωματάκι σου.
Επειδή λοιπόν θεωρώ φυσιολογικό ότι όταν υπάρχει έπαθλο, όλοι να αγωνίζονται για το έπαθλο, και όταν το έπαθλο προορίζεται για έναν μόνο παίχτη, να μην υπάρχει ομαδικότητα παρά μόνο πρόσκαιρη ομαδικότητα. Γιατί όταν το έπαθλο θα το διεκδικήσει αυτός που θα «εξοντώσει» όλους τους υπόλοιπους. Όταν το σύνολο σε απομονώνει η απλή λογική λέει, ότι θα πορευτείς μόνος, είτε αυτό περιλαμβάνει ύπνο και φαγητό ή ότι άλλο περιλαμβάνει. Όλα τα παραπάνω παράλογα και αντιφατικά μου δείχνουν ότι οι άνθρωποι ποτέ δεν αγάπησαν το διαφορετικό και αυτό που δεν μπορεί να λάβει κατευθύνσεις.
Το παιχνίδι αυτό, είναι παιχνίδι. Η συμμετοχή όλων έχει γίνει πρωτίστως για το έπαθλο και μετά για όλα τα υπόλοιπα. Ομαδικότητα δεν υπάρχει, γιατί ο καθένας αποτελεί έναν αντίπαλο. Αρχηγός δεν γίνεται κανείς, αν δεν αφήσεις εσύ να γίνει. Ο σωστός διάλογος ξεκινάει πρώτα από το σημείο της αφετηρίας του προβλήματος, και μετά με την ομήγυρη. Πραγματική ανθρώπινη αγάπη, είναι αδύνατον να σχηματιστεί μέσα σε ενάμιση μήνα, και δή όταν πρόκειται για αντιπάλους. Μην μπερδεύουμε την έναρξη φιλικών σχέσεων, πού ίσως και να αποδειχθούν πολύ δυνατές με τον χρόνο, με την ανθρώπινη αγάπη.
Το συμπέρασμα : σκοπός του παιχνιδιού για τους παίχτες, είναι το έπαθλο, και για την παραγωγή η έλξη τεράστιας τηλεθέασης ξετυλίγοντας στις οθόνες μας αυτά που βιώνουμε καθημερινά, αλλά ποτέ δεν έχουμε την ευκαιρία να τα παρακολουθήσουμε ποτέ χαλαροί από τον καναπέ μας.
