"Ο μόνος τρόπος για να τελειώσεις με μια πόλη, είναι να ζήσεις έναν μεγάλο έρωτα σε αυτή."

Ξεκίνησε ως μια τυχαία συνάντηση. Είχα να την δω αρκετό καιρό, σίγουρα πάνω από 5 μήνες. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μας όταν ειδωθήκαμε. Το πρόσωπο της είχε μια αίσθηση σκέψης, ίσως και παραίτησης, πρώτα από όλα όμως σκέψης. Ήμουν σίγουρος πως έκρυβε την ουσία στο βλέμμα της, σε ένα μυστικό βλέμμα. "Από την ευτυχία δεν βγήκαν ποτέ μεγάλες ιστορίες" μου ψιθύρισε πίνοντας μια γουλιά καφέ.

Το όνομα της Αλίνα, για μένα όμως ήταν πάντα μια ηρωίδα ενός μυθιστορήματος. Η πρωταγωνίστρια μιας Καζαμπλάνκας ή ακόμη μια πολύ ουσιαστική Μπλάνς Ντιμπουά.  Η θλίψη πάντα κρύβει μια γοητεία σκέφτηκα.

Μιλήσαμε για τον έρωτα, για την φιλία, την σκέψη και τα δράματα. Δεν ήξερα πότε έπρεπε να φύγω από την πόλη μου, μα εκείνη γελώντας μου είπε:"ο μόνος τρόπος για να τελειώσεις με μια πόλη, είναι να ζήσεις ένα μεγάλο έρωτα σε αυτή".
Ήταν διαφορετική, μια ηρωίδα που χρειαζόταν επικοινωνία με γράμματα περισσότερα των 24. Κατανόηση και όχι χτυπήματα οίκτου στην πλάτη αλλά αλήθεια και ουσία.

Συζητούσαμε ώρες, για την βαρβαρότητα που συμβαίνει γιατί η εποχή το επιτρέπει, για τους ανθρώπους που τους πνίγει ο εαυτός τους, για τις στιγμές που νιώθουμε αυτή τη λάμψη στα μάτια που σε κάνει να τα βλέπεις όλα αλλιώς.
Εκεί λοιπόν, κάπου ανάμεσα στο καφέ και στο τσιγάρο, στο you will never know της Imany που ακουγόταν αλλά και στο κασκόλ μου που έπεσε στο πάτωμα και αρνήθηκα να το σηκώσω άρχισα να βγάζω συμπεράσματα.

Ήμασταν δυο άνθρωποι, δυο φίλοι που έχουν ανάγκη να εκφραστούν, να νιώσουν και τα καταλάβουν. Πόσοι όμως ακόμη είναι σε αυτή την κατάσταση; Πόσοι άλλοι είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους και πνίγονται με το είναι τους ή πόσοι ακόμη είναι καλοί στο να γράφουν,  να μιλούν, να τραγουδούν και να υποφέρουν;

Είμαστε η γενιά που φαινομενικά έχει τα πάντα, υπερπληροφόρηση, γνώση από το 5 μέχρι το 1000 σε δευτερόλεπτα. Όμως επαναπαυτήκαμε στα πάντα που ξέρουμε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου σκεφτήκαμε πως ίσως να μπορούσαμε να γίνουμε η καλύτερη γενιά αν βλέπαμε και όχι απλά κοιτούσαμε.

Φεύγοντας αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα. "Η ζωή δεν είναι μόνο εσωτερική σκέψη, θέλει και χαρά, αγάπη και γέλιο, πολύ γέλιο. Πόση ενδοσκόπηση πια, σε λίγο θα φτάσουμε στην Κινα" μου είπε γελώντας η εκλεκτή φίλη μου.

Γύρισα σπίτι, αφού τις αράδιασα αρκετά κρύα ανέκδοτα από τα αγαπημένα μου.

Πήρα ένα στυλό και σε μια κόκκινη χαρτοπετσέτα έγραψα ότι με άγγιξε πιο πολύ. Κάποια στιγμή, θα γράψω κάτι για αυτή μας την συνάντηση" της είπα πριν χωριστούμε . Δεν κατάλαβα ποτέ αν με είχε πιστέψει.