Για να γράψεις πρέπει να σε εμπνεύσει το στιλό. ή αυτό που τέλος πάντων θα αποτυπώσει την αλήθεια σου. Κι αν τουλάχιστον αυτό κάνει πίσω ,τότε πάλι πίσω κι εσύ να κουβαλάς φορτικές μορφές στο διάβα σου. Το βιβλίο που θάθελα και που ξεκίνησα να γράψω ,θάχει χρώμα μωβ ,όχι το πένθιμο ,μα το ανοιχτό του ρολογιού μου ,που σιωπηλό μου κρατάει χρόνια συντροφιά. Όχι αδιάφορο ,μια ήρεμη δύναμη συντροφικότητας που δεν προδίδει ,μπορείς να εμπιστευτείς χωρίς κινδύνους κι υποσχέσεις. Κι όλα αυτά όχι τόσο για το ρολόι ,μα ούτε και για το χρώμα του .Είναι οι ιστορίες που βουτούν βαθιά τους ανθρώπους και το σωσίβιό τους σ'αυτές μοιάζει στη συντροφιά που θα πάρουν μαζί τους. Εγώ συνήθως μόνη βουτούσα σε ιστορίες και βουτούσα βαθιά ,χωρίς αναπνευστήρες και περιττές ανάσες ,χωρίς χαμόγελα οξυγόνου. Βουτούσα τόσο ,που πολλές φορές ξεχνούσα το δρόμο για πάνω ,η επιφάνεια φάνταζε πια μακρινή μου ανάμνηση. Ξεχνούσα και παρέμενα στον πάτο για αιώνες ολόκληρους ,τα χέρια που απλώνοντας γύρω μου με έσφιγγαν περισσότερο .Με τύλιγαν από παντού ,να ζήσω μαζί τους στο δικό τους το πάντα.
Όταν μου έλειπα όμως ,άρχιζα πρώτα να μου λείπω εγώ και μετά η επιφάνεια. Και το συναίσθημα αυτό ,βαρύ και μοιραίο ,με έσπρωχνε να ξεκολλήσω .Ο πάτος ,το κρύο μου αυτό καταφύγιο ,τώρα πια με πονούσε. Τότε μονάχα τα άκρα μου άκουγα να φωνάζουν «ανέβα» και πιο πολύ το μυαλό μου ,ο επαναστάτης μου. Ζητούσε τη δική του οξυγόνωση και πάλι. Και ξεκινούσα σιγά και δειλά να εντοπίσω το φως ,μονάχη το γυρισμό μου να βρώ ,μα η ιστορία με είχε θάψει καλά μέσα της.
Το βάθος στη ζωή πάντα μου ξέρναγε θλίψη ,το ύψος χαρά και αγωνία .Ξυπνούσα με δάκρυα και αίμα στο στόμα ,κοιμόμουν ξανά με τις γεύσεις μου ίδιες. Και ήξερα πως τα όνειρά μου ,στο χρώμα τους μωβ σε ένα πράγμα υστερούν ,κι αυτό η ανθρώπινη χάρη ,η φλόγα μιας δίπλα ψυχής που καίει συντροφιά στη δική σου .Κι αυτό που λείπει ,αυτό λένε αναζητάς στις δικές σου ιστορίες .Το βρήκα ;Η δική μου ιστορία θα γνέψει πως ναι ,εσείς ίσως ταραχτείτε με τον τρόπο μου βλέπω εγώ την αγάπη. Μα μαυτό το μαγικό γεγονός ξεχωρίζεις υπάρξεις ,εμένα από εσάς και εσάς από άλλους .
Μην σας ξενίσει λοιπόν ,βουτήξτε μέσα ,βαθιά .συντροφιά δίνω λέξεις ,χρωματίστε εσείς τις εικόνες .Κάποτε μπαίνει το τέλος κι εκεί θα μπορείτε να ανεβείτε ξανά .Μα μέχρι τότε ,με μία ανάσα βουτήξτε μαζί μου χωρίς δισταγμούς. Κι εγώ για πρώτη φορά θα το κάνω μαζί σας .Δεν είναι δική μου η ιστορία εξάλλου .Δανεική μα αληθινή και μεγάλη. Την περίμενα να'ρθει καιρό ,την έβαψα μωβ και τώρα την ξετυλίγω μπροστά σας. Μα μην ξεχνάτε ,με μία ανάσα.
σχόλια