Ο γείτονάς μου ο κύριος Σοφοκλής έχει μια περίεργη σχέση με τη γυναίκα του. Δεν τον έχω δει ποτέ να την αφήνει από το χέρι. Όταν τύχει να πλησιάσουμε κοντά στο δρόμο εκείνος βάζει το χέρι του στο σβέρκο της, σαν να της κάνει απαλό μασάζ; κι εκείνη αμέσως σκύβει το βλέμμα της.
Λέμε ένα ξερό «καλησπέρα» ακόμη κι αν είναι μέρα κι απομακρυνόμαστε το ταχύτερο δυνατό.
Τη φωνή της γυναίκας του δεν την έχω ακούσει ποτέ αλλά μάλλον δεν είμαι ο μοναδικός. Το ίδιο μου έχει πει κι όποιος γείτονας έχει μιλήσει μαζί μου, σε σημείο δηλαδή που αναρωτιόμαστε αν κι ο κύριος Σοφοκλής την έχει ακούσει ποτέ να αρθρώνει έστω και μία λέξη.
Έχω πολλές φίλες που κάνουν bottox, κούρα ομορφιάς, βοτανοθεραπείες, spa, κρεμοθεραπείες ή επικλήσεις και παρακάλια στο θεό λόγω έλλειψης χρημάτων και τέτοια αποτελέσματα δεν έχουν δει ούτε στον ύπνο τους.
Την περίπτωση της κωφαλαλίας την αποκλείσαμε αρκετά σύντομα καθώς σχεδόν όλοι τους έχουμε δει να περπατούν στη γειτονιά, εκείνος να της μιλάει, να της ψιθυρίζει κάτι στο αυτί κι αυτή να κάνει ένα θετικό νεύμα ή να δείχνει σαν να του μιλάει; ή... κάπως να συνεννοούνται τέλος πάντων.
Δεν είμαι κουτσομπόλης και δεν μου αρέσει να χώνω τη μύτη μου στις ζωές των άλλων. Ορκίζομαι ότι θα έπαυα να ασχολούμαι με το θέμα αν την άκουγα να λέει έστω μία λέξη. Όσο αυτό δε γίνεται, η περιέργειά μου αγγίζει νέα επίπεδα.
Το πρόσωπό της πάλι άλλο μυστήριο. Κάθε φέτος και καλύτερα! Πορσελάνη.
Έχω πολλές φίλες που κάνουν bottox, κούρα ομορφιάς, βοτανοθεραπείες, spa, κρεμοθεραπείες ή επικλήσεις και παρακάλια στο θεό λόγω έλλειψης χρημάτων και τέτοια αποτελέσματα δεν έχουν δει ούτε στον ύπνο τους.
Η γυναίκα του κυρίου Σοφοκλή έχει τον ορισμό του αλαβάστρινου δέρματος. Δεν ξέρω τι συμφωνία έχει κάνει με τις ρυτίδες και δεν την πλησιάζουν αλλά αρχίζω και υποπτεύομαι ότι έχει πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο.
Τι άλλο να σκεφτώ...
Τα μάτια της έχουν ένα γαλάζιο χρώμα που σε μαγνητίζει. Βέβαια τις περισσότερες φορές φοράει γυαλιά ηλίου αλλά μια-δυο φορές κατά τύχη την πρόλαβα λίγο πριν τα φορέσει ενώ τα κρατούσε στο χέρι της. Στο τσακ δηλαδή.
Υπέροχα μάτια. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια μάτια σε ανθρώπινο πλάσμα. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Βλέποντάς τα μου γεννήθηκε η σκέψη πως θα χαίρεται κι η ίδια το προνόμιο της όρασης με τέτοια μάτια.
Και πάλι όμως ακόμα και μετά απ' όλα αυτά δεν μπορείς να την πεις ερωτεύσιμη. Έχει μια παγωμάρα, μια ψυχρότητα στον τρόπο που κινείται, που περπατάει, δεν μιλάει σε κανέναν, όμως ακόμα κι αυτός ο τρόπος της θαρρείς πως έχει μια επιτήδευση ώστε να μην περνάει απαρατήρητη, να σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι πως είναι εκεί απλά δεν σου δίνει σημασία.
Όχι, είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται για συστολή αλλά για επιτηδευμένη απάθεια. Δεν ξέρω ρε γαμώτο, λες να πέφτω τόσο έξω; Δε νομίζω πως είναι νωρίς για συμπεράσματα, κλείνουν τώρα περίπου τρία χρόνια από τότε που το παράξενο αυτό ζευγάρι ήρθε στη γειτονιά μας.
Τον κύριο Σοφοκλή δεν τον λες και τέρας επικοινωνίας ή εσωστρέφειας αλλά όσο να 'ναι ξέρουμε πέντε-δέκα πράγματα γι' αυτόν. Συνταξιούχος εκπαιδευτικός (φιλόλογος για την ακρίβεια) με καταγωγή από την Λάρισα. Λατρεύει τους αρχαίους τραγικούς. Κατακρίνει με κάθε ευκαιρία το σύγχρονο, σαθρό όπως το λέει εκπαιδευτικό οικοδόμημα. Πέντε-δέκα πράγματα είπα ότι ξέρουμε γι' αυτόν; Καλά μπορεί να 'ναι και...αρκετά λιγότερα.
Όταν η συζήτηση φτάνει στη σύζυγό του κόβει τον βήχα σε όποιον τον ρωτήσει λέγοντας «είμαστε πολύ καλά, ευχαριστούμε, εύχομαι σε όλους να βρείτε μια σύζυγο σαν τη δική μου, πιστέψτε με, είναι η ιδανική, δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο περί των προσωπικών μου», ένα ποιηματάκι που εκφωνεί ολόκληρο σχεδόν με μια ανάσα κάθε φορά λες και πατάς το play σε μια κασσέτα που έχει κρυμμένη κάτω από τη γλώσσα του.
Δυο-τρεις φορές μάλιστα αναρωτήθηκα πώς να είναι η σύζυγός του στο κρεβάτι και σκέφτηκα ότι πολύ θα ήθελα να ήμουν μπροστά σε κάποια ερωτική τους συνεύρεση για να δω πώς συνεννοούνται αυτοί οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους.
Ήταν μια σκέψη που εγκατέλειψα σύντομα γιατί η περιέργειά μου μετατράπηκε σε αηδία.
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτό το αίσθημα αλλά ένιωσα πως θα βρισκόμουν μπροστά σε μια σκηνή νεκροφιλίας κι όχι σε μια σκηνή γραφικότητας, όπως η αρχική μου επιθυμία με είχε κάνει να πιστέψω.
Ένα άλλο παράξενο πράγμα για το οποίο μάλιστα στοιχηματίζαμε χωρίς να μπορούμε να βρούμε νικητή καθώς δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άκρη οι γείτονες μεταξύ μας ήταν το διαφορετικό όνομα που μας έλεγε ο κύριος Σοφοκλής για τη σύζυγό του.
Σχεδόν κάθε τρεις μέρες της άλλαζε όνομα. Αυτό που στοιχηματίζαμε ήταν αν το έκανε για κάποιο αστείο που εμείς ήμασταν ανίκανοι να αντιληφθούμε ή από επιλεκτικό αλτσχάιμερ. Το λέγαμε επιλεκτικό επειδή όλα τα άλλα που μας έλεγε δεν άλλαζαν και είχαν κάποια λογική, έβγαζαν τέλος πάντων κάποιο νόημα.
Τα στοιχήματα πάντως ζύγιαζαν περισσότερο προς το ότι το έκανε για αστείο, και πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Γιατί τι άκρη να βγάλεις από κάποιον που σου έλεγε τη μια μέρα «πήγα με τη σύζυγό μου την Ηλέκτρα στο τάδε μέρος» και μια-δυο μέρες μετά «το καλοκαίρι σκεφτόμαστε να πάμε στο χωριό με τη γυναίκα μου την Περσεφόνη».
Κάποιος γείτονας του είπε μια φορά «κύριε Σοφοκλή, μήπως είσαι δίγαμος, Ηλέκτρα δε μου είπες ότι τη λένε τη γυναίκα σου, γιατί της αλλάζεις το όνομα κάθε λίγο;»και τον έβγαλε κουφό τον άνθρωπο.
« Αν δεν είσαι απλώς σαλεμένος δηλαδή» συμπλήρωσε ο κύριος Σοφοκλής κάνοντας τον συνομιλητή του που τόλμησε να τον αμφισβητήσει να καταπιεί τη γλώσσα του.
Οι υπόλοιποι που έτυχε να είμαστε παρόντες στο περιστατικό κοιταχτήκαμε άναυδοι και συμφωνήσαμε όλοι σιωπηλά σε ένα πράγμα. Ότι δεν έχει κανένα νόημα να ρωτάς τον κύριο Σοφοκλή κάτι που ο ίδιος έχει αποφασίσει να μη σου πει.
«Αν τον λένε και τον ίδιο Σοφοκλή δηλαδή», όπως είπε μια μέρα κι ο ένοικος του πρώτου μεταξύ σοβαρού κι αστείου.
Ο κύριος Σοφοκλής έμενε στον έκτο, ρετιρέ και ποτέ δεν δεχόταν επισκέψεις.
Μα ένας άνθρωπος από τη Λάρισα τον τόπο καταγωγής του να μην έχει έρθει ποτέ να τον δει, έναν φίλο να μην έχει, αναρωτιόμασταν συχνά.
Εννοείται πως κι εμείς αν τύχαινε να τον επισκεπτούμε για κάτι καθόμασταν ελάχιστα ενώ η γυναίκα του ήταν όπως μας έλεγε ο ίδιος πάντα απασχολημένη.
Κοιμάται, είναι αδιάθετη, λείπει για εξωτερικές δουλειές, οι τρεις στάνταρ απαντήσεις. Όποια απάντηση κι αν επέλεγε στο τέλος πάντα δεν παρέλειπε να μας στείλει και τα χαιρετίσματα της γυναίκας του.
« Σας το είπε η ίδια, μιλάει δηλαδή;» είχα σκεφτεί να τον ρωτήσω μια φορά που είχα πάει για να εισπράξω τα κοινόχρηστα αλλά δεν τον κοντράρισα καθώς σκέφτηκα ότι με κάποιον τρόπο θα με έκανε να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί όπως τον ταλαίπωρο ανθρωπάκο που τόλμησε να τον ρωτήσει για το όνομα της γυναίκας του.
Δευτέρα 5/12, 4 η ώρα π.μ. Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Τότε γιατί καταγράφω τις σκέψεις μου αντί να τις δείξω οπτικοποιημένες; Γιατί αυτό που συνέβη είναι κωμικοτραγικό. Αυτό που συνέβη απόψε είναι... Δεν ξέρω. Τραγικό. Όχι. Κωμικό. Όσο περνούν οι ώρες και το σκέφτομαι τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Δεν ξέρω τι βαραίνει μέσα στο μυαλό μου πιο πολύ, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. κωμικό;
Ναι, γελάς ως ένα σημείο αλλά με ένα γέλιο πικρό όπως κάνεις όταν προσπαθείς να ξορκίσεις ένα άσχημο γεγονός. Σαν να είσαι σε μια κηδεία (διπλή, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι στην προκειμένη περίπτωση) και να σκέφτεσαι κάποιο αστείο που σου έλεγε ο εκλιπών ίσα για να μειδιάσεις και να αποφορτιστεί το κλίμα.
Σήμερα το βράδυ ήταν η πρώτη (και η τελευταία) φορά που ακούστηκαν φωνές από το ήσυχο διαμέρισμα του έκτου. Ο κύριος Σοφοκλής ήταν έξαλλος, φώναζε, έβριζε, απειλούσε θεούς και δαίμονες. Πρέπει να ακούστηκαν και έξι-εφτά σπασίματα αντικειμένων.
Μαζευτήκαμε στον τρίτο στην αρχή και κάναμε πλάκα όταν τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα πως ίσως να άκουσε ξαφνικά μετά από χρόνια τη φωνή της γυναίκας του και να τρόμαξε. Όταν τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν ξεκινήσαμε να περιδιαβαίνουμε αναστατωμένοι τους ορόφους με τις σκάλες λες και τα βήματά μας θα σταματούσαν τον καβγά.
Μετά από ένα αργόσυρτο «βούλωστοοοο» κι ένα «σκάσε πορνίδιο»ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή ενώ βρεθήκαμε όλοι οι ένοικοι ακαριαία στον έκτο έξω από το διαμέρισμα του κυρίου Σοφοκλή.
Ο Σπύρος ο λογιστής του πέμπτου ανέβηκε για μια στιγμή στην ταράτσα και κατεβαίνοντας μας ενημέρωσε πως όλες οι γύρω πολυκατοικίες είχαν βγει στα μπαλκόνια και στο δρόμο και περίμεναν την εξέλιξη του '' show''.
« Δεν έχει και τίποτα ενδιαφέρον η τηλεόραση, κάνει και κρύο για έξω, εμείς θα προσφέρουμε το θέαμα της βραδιάς στη γειτονιά>>, συμπλήρωσε σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να διασκεδάσει την αγωνία μας.
Ξαφνικά μέσα από το διαμέρισμα ακούστηκε ο ήχος ενός κινητού. Ένα δευτερόλεπτο μετά ακούσαμε και τον ήχο της εκσφενδόνισής του σε κάποιο τοίχο και του σπασίματός του κατά την προσγείωσή του στο πάτωμα.
Η Έφη από τον δεύτερο ασυναίσθητα πάτησε το κουδούνι του κυρίου Σοφοκλή. Όλοι κοιταχτήκαμε για λίγο άφωνοι και αποφασίσαμε πως έπρεπε να συνεχίσουμε να χτυπάμε. Αυτή τη φορά χτύπησα εγώ ως διαχειριστής. Μία, δύο, τρεις...
Στην τέταρτη φορά ο ήχος της εκπυρσοκρότησης ενός όπλου μας πάγωσε το αίμα. Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και κάλεσα την αστυνομία. Μετά από περίπου είκοσι λεπτά η αστυνομία μπήκε μέσα στο διαμέρισμα παραβιάζοντας την κλειδαριά.
Βρήκαν τον κύριο Σοφοκλή νεκρό περικυκλωμένο από μια λίμνη αίματος. Η σφαίρα είχε περιχαρακώσει την καρδιά του. Εκεί είχε στοχεύσει ο κύριος Σοφοκλής.
Δίπλα του ή σύζυγός του η ''Ηλέκτρα'' ή ''Περσεφόνη'' ή όπως αλλιώς την έλεγε ο ίδιος.
Το πρόσωπό της σπασμένο και ξεκολλημένο από το υπόλοιπο σώμα της. Κι ούτε μια στάλα αίμα.
Στο τραπεζάκι του σαλονιού σκισμένες κομματάκια οι σελίδες από κάποιες οδηγίες χρήσης.
Δίπλα μια τυπωμένη απόδειξη από παραγγελία μέσω διαδικτύου από το εξωτερικό.
Made in China.
Κούκλα από εκατό τοις εκατό πλαστικό ανθεκτικό υλικό. Απολύτως κατάλληλη και για σεξουαλική επαφή.
Το λογισμικό της σας επιτρέπει να επικινωνείτε μαζί της σε έξι γλώσσες.
Πραγματοποιεί τριάντα δύο διαφορετικές εντολές.
Με πέντε χρόνια γραπτή εγγύηση. Δεχόμαστε όλες τις κάρτες. Τριάντα τοις εκατό έκπτωση στις παραγγελίες μέσω ίντερνετ.
Κι η μοναξιά είναι πια παρελθόν!
Η πιστή σύντροφος που θα σας αγαπά.
Για πάντα.
σχόλια