Ένιωθα μουδιασμένη...λίγες ώρες αφού ανακοινώθηκε η απροσδόκητη αλλά παραδόξως προβλέψιμη νίκη ενος κυριολεκτικού φόβου.
Προσπαθούσα να βρω μια ρανίδα κατανόησης μέσα μου για το πως οι άνθρωποι επέλεξαν έναν τόσο πομπώδη, αλαζονικά σεξιστή, αθεράπευτα μισογύνη και οπισθοδρομικά ρατσιστή, ομοφοβικό άνθρωπο.
Καθώς βρισκόμουν στο δωμάτιο της εστίας μου, διαβάζοντας πολυσχιδή post στο Facebook και παρακολουθώντας ταυτόχρονα τέσσερα διαφορετικά web channels και ειδήσεις στον υπολογιστή μου, κρατώντας νευρικά μια κούπα καφέ για να με κρατήσει λίγο ξύπνια -αν και την υπερένταση δεν την οφείλω τόσο στην καφεΐνη- έπιασα τον εαυτό μου να αισθάνομαι καταβεβλυμένη από βαρύγδουπες ανάμεικτες πληροφορίες.
Καθώς κατέβασα την οθόνη του υπολογιστή μου, σηκώθηκα να ξεμουδιάσω τα πόδια μου και το μυαλό μου και κάπως σαστισμένη σκεφτόμουν απλώς μια λέξη- αποκλείεται.
Είναι μάλλον ένα κακόγουστο αστείο.
Το επόμενο πρωί προσπαθώντας να μην παρασυρθώ στην χιονοστοιβάδα των αρνητικών συναισθημάτων που ήξερα ότι θα με χτυπήσει μαζί με το κύμα καύσωνα της Σάντα Άννα , πήρα μια αποπνικτική απο το ζεστό αέρα, ανάσα και κατευθύνθηκα προς το Πανεπιστήμιο μου.
Είχα την ανάγκη να μιλήσω με τους καθηγητές μου, οι οποίοι ενδιαφέρονται πολύ για την άποψη μας ως προς την πολιτική επικαιρότητα, και έτσι η μέρα ήταν γεμάτη συζητήσεις, αμέτρητα ερωτήματα-κάποια απο αυτά αναπάντητα- αρκετά καυστικά σχόλια για να μην βαρύνει ακόμη περισσότερο η ατμόσφαιρα, πολλά ξεφυσήματα και πολλές ελπιδοφόρες κατακλείδες.
Προσπαθώντας να φιλτράρω τις αναμοχλευμένες πληροφορίες στο κεφάλι μου, εκείνο το πρωί στις 10 Νοεμβρίου, συνειδητοποίησα πόσο παραπληροφορημένη ένιωθα. Ομολογώ πως οι "παρωπίδες" που φορούσα οφείλονταν στην έντονη επιθυμία μου να δω μια γυναίκα να καταφέρνει να γίνεται πρόεδρος στην χώρα την οποία είχα όνειρο μια μέρα να ζήσω και στην άρνηση μου να πιστέψω ότι οι άνθρωποι ήταν τόσο αφελείς ώστε να επιλέξουν για πρόεδρο μια τόσο απαράδεκτη- απ' όλες τις απόψεις- πορτοκαλί φιγούρα.
Στα δικά μου μάτια, η Αμερική ήταν πάντα η χώρα των άπειρων ευκαιριών, η χώρα που θα διευρύνει τους ορίζοντες σου προσφέροντας αναντικατάστατες εμπειρίες και δυνατότητες.
Από μικρό κορίτσι είχα βάλει σ' ένα κουτάκι στο μυαλό μου τους δικούς μου λόγους και τη δική μου ερμηνεία του "American Dream". Oταν στα 22 μου πια, άνοιξα αυτό το κουτάκι, με ανυπομονησία παιδιού που ανοίγει δώρα τα Χριστούγεννα, έκανα τον εαυτό μου να βγει απο τη «φούσκα» του.
Κάτι που έμαθα να κάνω ταξιδεύοντας -είχα περήφανα χαρίσει στον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο μια «σούπερ-δύναμη» που σε κάνει να μπορείς να βγαίνεις εύκολα απο τη φυσιολογική «φούσκα» σου ώστε να μπορείς να δεις αμερόληπτα τα πράγματα και τους ανθρώπους από όλες τους τις πλευρές και εκφάνσεις τους ώστε να κατανοήσεις αντί να κρίνεις,κάτι που δεν ξέρεις.
Εκείνα τα περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν, βασισμένη στα προγνωστικά και στη κοινή λογική, ένιωσα αυτό το σφίξιμο στο στομάχι μου. Τα ξημερώματα, αποδείχθηκε πως η πραγματικότητα είχε τη δική της λογική. Δεν πίστευα πως η χώρα που ονειρευόμουν απο μικρό κορίτσι να ζήσω, άφηνε εκείνη τη στιγμή στενάχωρες αναμνήσεις σε εκείνο το κουτάκι. Σκεφτόμουν αν είχα δικαίωμα να νιώθω αδικημένη.
Ξέροντας και εγώ η ίδια το πως είναι να ζεις σε διχασμένο έθνος, έκρινα εξ ιδίων τ'αλλότρια. Για να μπορέσω κάπως να δώσω μια μικρή απάντηση στον εαυτό μου στράφηκα στην «σούπερ-δύναμη» μου. Βγήκα για άλλη μια φορά απο την προστατευτική «φούσκα» μου και άρχισα λίγο να παρατηρώ. Την αντίδραση αυτή την είχα ξαναδεί...τον θυμό, την αγανάκτηση, την ανάγκη για ελπίδα, την απαίτηση για μία-κάποια αλλαγή. Πολλά καμπανάκια χτύπησαν εκτός αυτής της καλά προστατευμένης «φούσκας».
Είδα πως ίσως η νίκη αυτή δεν ανήκει στον μεγάλο πορτοκαλί bully , αυτόν καθ'αυτόν. Ίσως η εκλογή του δεν ήταν το πρώτο βήμα προς την αποδοχή του απο τον Αμερικάνικο κόσμο αλλά ίσως ήταν ένα πρώτο «επαναστατικό» βήμα για τους ίδιους τους ανθρώπους που ένιωθαν πολιτική εγκατάλειψη και χωρίς υποστήριξη, αδιαφορία, διαφθορά και αγανάκτηση. Ίσως αυτό ήταν η μόνη κραυγή για βοήθεια που είχαν...ίσως η ανάγκη να σταματήσουν τα επαναλαμβανόμενα πολιτικά μοτίβα τους ανάγκασε να πάρουν το ανορθόδοξο ρίσκο μπας και αλλάξει ο κόσμος τους....ίσως από την άλλη, αυτή να είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω στον εαυτό μου.
Έτσι, με ένα σήκωμα των ώμων μου, ξαναμπήκα στη «φούσκα» με άλλα δεδομένα πια, αποφασισμένη να μην κατηγορήσω καμία πράξη. Καλώς ή κακώς κατανόησα (βασικά για να είμαι ειλικρινής, είμαι ακόμη στην προσπάθεια), αποδέχθηκα ψύχραιμα την καινούρια πραγματικότητα (έτσι και αλλιώς τι άλλο μπορώ να κάνω?) και αποφάσισα πως το μόνο καλό που μπορώ να κάνω για εμένα κυρίως είναι να σκέφτομαι μόνο θετικά.
Νιώθω πως μεγάλωσα με δυναμικά γυναικεία πρότυπα, για να συνεχίσω τη δική μου προσωπική προσπάθεια να κάνω πραγματικότητα όσα περισσότερα όνειρα έχω, μικρά και μεγάλα, θα αποκτήσω τις δικές μου εμπειρίες που θα με δυναμώσουν και θα με μορφώσουν όπως εγώ η ίδια επιθυμώ.
Οφείλω στον εαυτό μου το δικαίωμα να μάθω να ξεχωρίζω λάθος και σωστό που θα διαμορφώσουν την διαφορετικότητα μου, χαρίζοντας μου την αυτογνωσία, την αυτοπαραδοχή και την αυτοπεποίθηση που τόσο πολύ αναζητώ και πιστεύω πως δεν είμαι η μόνη...Ναι...όλο αυτό, σε έναν κόσμο με απροσπέλαστα κοινωνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις , όπως κάθε μικρό κορίτσι αξίζει να κάνει.
Υπόσχομαι στη μικρή μέσα μου: Θα κρατάω γεμάτο αυτό το κουτάκι όσο μπορώ.
σχόλια