Οι δαίμονες ενός πρωτοετή

Οι δαίμονες ενός πρωτοετή Facebook Twitter
1
Οι δαίμονες ενός πρωτοετή Facebook Twitter

Λοιπόν....Πρώτη μέρα στη σχολή και όπως όλα τα πρωτάκια κοιτάμε χαμένοι τριγύρω μας, φοβισμένοι ίσως, ψάχνοντας την αίθουσα για το πρώτο μας μάθημα.


Αφού λοιπόν με τα πολλά βρίσκουμε την αίθουσα αρχίζει και η διάλεξη! Μέχρι το τέλος της ώρας μας έχει ανατεθεί και η πρώτη μας εργασία!"Ποιες μορφές προαγωγής της ψυχικής υγείας και μείωσης του άγχους θα προτείνατε αξιοποιώντας κάποια μορφή τέχνης ; "


Ειρωνεία σωστα; Αν σκεφτούμε πως ολοι μας αυτη τη στιγμή βιώναμε κάποιο άγχος. Άγχος για τις πρώτες μερες στη σχολή. Τις πρώτες παρέες, τους καθηγητές. Προσωπικά γνώρισα τόσα ατομα, πολλα και διαφορετικά. Τοσο διαφορετικά που φοβάμαι οτι δε θα ταιριάξω..

Επιστρέφω σπιτι με αυτο το αγχος... Και τι κανω;Βγάζω αυτο το παλιό μου σημειωματάριο, αυτο που αγόρασα με τη κολλητή μου στη πρωτη λυκείου για να γράφω τις σκέψεις μου.


Δε ξερω πως να καταπολεμήσω αυτο το αγχος, αλλα ξερω πως να το εκφράσω! Ξερω πως να το τοποθετήσω σε ενα χαρτί και να το μετατρέψω σε κατι όμορφο, μαγικό... Άλλες φορές πιο σκοτεινό. Πως να το μεταμφιέζω ισως.

Αυτη τη δύναμη εχουν οι λέξεις και που τρόπος που τις χρησιμοποιούμε. Ενα χαρτί και ενα μολύβι ειναι το μονο που χρειάζομαι. Οι λέξεις μου κάνουν τα υπόλοιπα.


Απαλύνουν τον πόνο.
Του δίνουν μορφη.
Συνδιαλέγομαι μαζι του.
Βλέπω την ομορφιά και το σκοτάδι του.
Τον αποδέχομαι.


Έπειτα προχωρώ με ενα φορτίο λιγότερο στις πλάτες μου.

Και είναι κάτι τόσο μοναδικό, γιατί είναι ένα δημιούργημα, είναι κάτι δικό μου.

Είναι μια άσχημη κολοκύθα που τη μετέτρεψα σε ένα όμορφο κάρο για να πάω στον χορό που ονειρευόμουν.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

1 σχόλια
Τελικά όλοι οι πρωτοετής κατακλυζόμαστε από τους ίδιους φόβους.Μας έβαλαν ξανά στο νηπιαγωγείο και πρέπει να κάνουμε και πάλι φίλους.Τελικά ,καταλήγω στο ότι και να μην καταφέρεις να κάνεις νέους φίλους η συμφιλίωση με τον αυτό σου,με την μοναξιά σου δε θα σε εγκαταλείψει ποτέ...