Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με χιλιάδες μηνύματα τα οποία φέρνουν τη χώρα μας στο χείλος της καταστροφής. Βρισκόμαστε σε εκλογική περίοδο οπότε ο καθένας μπορεί να βγάλει ορισμένα συμπεράσματα για τις αλλαγές που βιώνει το πολιτικό σύστημα εν όψη της οικονομικής κρίσης. Η αλήθεια είναι πως βλέπω κόμματα και πολιτικούς να υπόσχονται αλλαγές, μισθούς, συντάξεις ο καθένας ανάλογα με το ιδεολογικό του υπόβαθρο αλλά στην ουσία διακρίνω όχι το τέλος του πολιτικού συστήματος αλλά απλά μία αναπροσαρμογή του στις νέες συνθήκες.
Βλέπω χρήματα να δαπανώνται άσκοπα για πολιτικές εκστρατείες τη στιγμή που στο δίπλα δρόμο υπάρχουν άστεγοι και παιδιά που πεινάνε. Με ενοχλεί.Να μιλάμε για ανάγκη δικαιοσύνης, και κοινωνική ευθύνη όταν όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας βρίσκονται στα όρια της φτώχιας. Με ενοχλεί που συνεχίζουμε να μιλάμε και να υποσχόμαστε και να μην πράττουμε.
Όμως η ενόχληση μου δεν σταματάει εκεί. Με ενοχλεί που βλέπω όλο και περισσότερο νέο κόσμο έτοιμο να αγκαλιάσει ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Μία γενιά που μισεί τους πολιτικούς για την ελληνική πραγματικότητα αλλά ψηφίζει αυτόν που του είπαν να ψηφίσει. Μία γενιά που τάσσεται εναντίον του πολιτικού συστήματος αλλά παράλληλα ψάχνει ένα παράθυρο για να εισέλθει σε αυτό.
Πόσοι γνωστοί σας κατέβηκαν φέτος στις εκλογές; Γιατί δικοί μου σίγουρα αρκετοί.
Παράλληλα όμως με ενοχλεί να βλέπω νέα παιδιά να αδιαφορούν για τις εκλογές. Να μην ψηφίζουν. Και όχι τόσο γιατί αποφάσισαν πως η αποχή είναι άποψη αλλά γιατί δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν, γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν. Το σίγουρο είναι πως οι αλλαγές δεν έρχονται μόνες τους, και για μένα ήρθε ο καιρός να μάθουμε να αλλάζουμε ότι δεν λειτουργεί. Να ενημερωνόμαστε και να δρούμε ως πολίτες. Να διεκδικούμε ένα κράτος που θα φροντίζει αυτούς που δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Να μην ακούμε λόγια και χειροκροτάμε τη στιγμή που δύο στενά πιο κάτω κάποιος κοιμάται στο δρόμο.
