Η «Δημοκρατία» του «Παρτακιστάν» είναι μια χώρα που βρίσκεται στην κεντρική καρδιά πολλών ανθρώπων. Βρέχεται από την «εγωκεντρική θάλασσα», της οποίας η ακτογραμμή ξεπερνάει τουλάχιστον τα 2000 χιλιόμετρα σε υπερεγώ και συνορεύει βόρεια με το «Δηθενστάν», δυτικά με το «Λαιφσταιλστάν», και ανατολικά με τη μεγάλη επαρχία της «Χοντροπετσιάς».
Το Παρτακιστάν είναι η πρώτη μεγαλύτερη χώρα σε πληθυσμό με τους παρτακιστές νέους σε ηλικία, να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο χάρη στο εύκρατο κλίμα μιας υλιστικής εποχής που συμβάλει στην διαρκή αναγέννηση τους.
Κύριοι υπεύθυνοι για την οικοδόμηση αυτού του νεοσύστατου κράτους είναι οι βάρβαροι γονείς τους που τους επώμισαν να διεκδικήσουν από τη ζωή τους ότι εκείνοι στερήθηκαν και τελικά δεν μπόρεσαν ποτέ να κατακτήσουν.
Έτσι, οι γεμάτοι με συμπλέγματα παρτακιστές σπούδασαν όχι για να μορφωθούν αλλά για να τακτοποιηθούν, μάθανε όχι για να διευρύνουν τον πνευματικό τους ορίζοντα αλλά για να υπερέχουν έναντι των άλλων, επέλεξαν όχι από προσωπική θέληση αλλά εξαιτίας μιας συνολικής κοινωνικής αποδοχής και βρίσκονται σε έναν συνεχή αγώνα για να ικανοποιήσουν τα απωθημένα των βάρβαρων προγόνων τους.
Με συμπόνια σου λέω πως είναι θύτες και θύματα μαζί.
Οι κάτοικοι στο Παρτακιστάν δεν βγαίνουν ποτέ από τη βολή τους εκτός κι αν είναι βράδυ και η σκέψη της άδειας τους ζωής, τους κάνει να στριφογυρίζουν χωρίς να κλείνουν μάτι.
Για να προστατεύουν τους εαυτούς τους καθημερινά οχυρώνονται πίσω από λυκοφιλίες με σύστηματα παρόμοιας λογικής, πίνουν μαζί τους ανούσιους καφέδες προς χάριν της κοινής επιφανειακής επικοινωνιακής πολιτικής που καλλιεργούν, γίνονται αυλοκόλακες από συμφέρον, βάζουν ταμπέλες και τρικλοποδιές σε συνανθρώπους τους, σε πετάνε σαν την τρίχα από το ζυμάρι όταν τους είσαι εντελώς αχρείαστος, δεν ξεβολεύονται από το προγραμματάκι τους ο κόσμος να χαλάσει, χαίρονται όταν οι άλλοι έχουν λιγότερα από τους ίδιους και σφαδάζουν από φθόνο όταν συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Ναι, είναι χαιρέκακοι και χαίρονται να είναι έτσι χωρίς αναστολές... στη δουλειά, στον καφέ, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στις κοινωνικές συναναστροφές... οπουδήποτε.
Ακόμα και όταν την εμπόλεμη περιοχή τους κατά καιρούς επισκέπτονται άνθρωποι από διαφορετικούς λαούς με υψηλά ιδανικά οι ίδιοι όντας κοντόφθαλμοι παρεξηγούν τις ειρηνικές διαθέσεις τους χαρακτηρίζοντας τους ως εισβολείς.
Τότε πισώπλατα και εντελώς μπαμπέσικα ξέροντας ότι οι άλλοι είναι άοπλοι εξαπολύουν τα πυρά τους ακόμα κι αν γνωρίζουν καλά πως οι ιδέες που πολεμάνε είναι αλεξίσφαιρες.
Εχθρός τους οποιοσδήποτε έξυπνος λαός που θα καταλάβει αμέσως την διπροσωπία τους και την αποτυπωμένη πάνω και στις δύο πλευρές του προσώπου τους βάρβαρη καταγωγή τους.
Οι κάτοικοι στο Παρτακιστάν δεν έχουν εξωγήινα χαρακτηριστικά αλλά γνώριμα, αφού πολλές φορές μοιάζουν με παλιούς και καινούριους «φίλους», συντρόφους, συναδέλφους, συμμαθητές...
Οι κάτοικοι στο Παρτακιστάν δεν βγαίνουν ποτέ από τη βολή τους εκτός κι αν είναι βράδυ και η σκέψη της άδειας τους ζωής, τους κάνει να στριφογυρίζουν χωρίς να κλείνουν μάτι.
Οι κάτοικοι στο Παρτακιστάν από πολύ μικρή ηλικία συνήθιζαν να τελειώνουν τα παραμύθια τους με την φράση:
Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
σχόλια