Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος. Αντιπαθώ το καλοκαίρι και όλα αυτά που το αφορούν. Τις διακοπές, τα ξενύχτια, τα μπάνια στη θάλασσα. Αγαπώ το βουνό, το χειμώνα, τη βροχή, αισθάνομαι ευτυχής όταν βλέπω τις σταγόνες της να ζωγραφίζουν διάφορες μορφές επάνω στα τζάμια μου. Μου αρέσει να κάθομαι ως αργά το βράδυ, γράφοντας και διαβάζοντας. Ξυπνάω τις νύχτες και περπατάω στο σκοτάδι. Μου αρέσει να παρατηρώ τον έναστρο ουρανό. Τις βραδινές ώρες έχω έμπνευση, σκουπίζω, πλένω πιάτα και κάποιες ώρες κοιμάμαι.
Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Ποτέ μου δε μου άρεσε ο κοινωνικός προγραμματισμός, ήθελα να είμαι αυτό που θέλω εγώ να είμαι. Βασικά αρχή μου ήταν πάντοτε να είμαι ελεύθερη, στο βαθμό εκείνο που δε βλάπτει τους άλλους.
Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος, δεν ήθελα ποτέ να μοιάζω με τους πολλούς. Ήθελα να είμαι εγώ, να μην κάνω κάτι επειδή απλά «το κάνουν οι πολλοί». Το πρέπει σα λέξη ξεθώριασε μέσα μου, η φωνή της καρδιάς ήταν πάντοτε πιο δυνατή από το φόβο της κοινωνικής διαφοράς.
Οι περίεργοι άνθρωποι χαρακτηρίζονται περίεργοι, επειδή στην πραγματικότητα, πολλοί θα ήθελαν να τους μιμηθούν. Πολλοί θα ήθελαν να έχουν δυνατούς ώμους και να κρατήσουν επάνω τους τα θέλω του, να μην τα αποτινάξουν μακριά τους για κανένα. Περίεργοι χαρακτηρίζονται εκείνοι που ήθελαν αυτό το πέρασμά τους στη ζωή να είναι το δικό τους, να είναι μοναδικό και μη μοιάζει με κανενός άλλου. Περίεργοι είναι εκείνοι οι παλαβοί που δε θέλουν να γίνουν ένας ακόμα άνθρωπος εντελώς κοινωνικά προγραμματισμένος, ζώντας και πεθαίνοντας με τους ρόλους που τους επιβάλλει οι άλλοι από τη γέννησή τους κιόλας.
Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος. Πιστεύω πως δεν ήρθα στον κόσμο για να ζήσω τη ζωή κανενός άλλου, μόνο τη δική μου. Θεωρώ πως πρέπει να ζω τα δικά μου όνειρα, όχι τους ανεκπλήρωτους πόθους των άλλων.
Είμαι περίεργη. Και τόσο περήφανη για αυτό, που δεν το αλλάζω με τίποτα!
