Υπάρχουν μέρες όπου ο ήλιος είναι ο απόλυτα κυρίαρχος και το γαλάζιο του ουρανού λειτουργεί ως η απαραίτητη τροφοδότηση του σώματος. Κάποιες άλλες μέρες παρατηρούμε τα σύννεφα να πυκνώνουν και να δημιουργούν ένα θολό τοπίο που μεταφέρεται και στον εσωτερικό μας κόσμο. Κάπως έτσι λειτουργούν και οι ανθρώπινες σχέσεις, την μια όλα καθαρά και την άλλη όλα γίνονται ομιχλώδη.
Παρατηρείς τους ανθρώπους στις διαδρομές, οι περισσότεροι περπατούν μόνοι τους αλλά μέσα τους δεν μπορούν και δεν θέλουν να πιστέψουν ότι είναι μόνοι. Είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ μιλάνε οι άνθρωποι στην εποχή μας και ταυτόχρονα δεν λένε τίποτα. Μιλούν παντού, στο λεωφορείο, το τρένο, τον δρόμο, τα τηλέφωνα δεν σταματούν να χτυπούν ούτε στο σινεμά ή στο θέατρο, στο χώρο εργασίας, παντού ήχοι από συνομιλίες και μηνύματα. Γελούν, φωνάζουν, τσακώνονται, χωρίζουν όλα αυτά πάντοτε με ένα κινητό στο χέρι. Όλοι με όλους και κανείς με κανέναν. Δεν έχει σημασία που δεν συνομιλούν από κοντά, που δεν αγγίζει ο ένας τον άλλον, που δεν τον αισθάνεται, όλα από απόσταση. Γιατί; Ίσως επειδή προτιμάμε να επιλέγουμε τον ενδιάμεσο από τον άμεσο τρόπο, πιθανόν γιατί δεν θέλουμε να πληγωθούμε. Αυτή είναι η παθογένεια των σχέσεων στην εποχή που ζούμε, το ότι όλα γίνονται από μακριά, το ότι το εύκολο είναι το σίγουρο και δεν γουστάρουμε το δύσκολο της εγγύτητας. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πως είναι δυνατόν να έχουν κοινωνικοποιηθεί οι σχέσεις τόσο πολύ και να μην υπάρχει ουσιαστική συνομιλία μεταξύ μας;
Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις όλοι μπορούν να διακρίνουν τα αγκάθια της συνύπαρξης. Ενδόμυχες σκέψεις για το αν αγαπιόμαστε και αν αγαπάμε, έστω φαντασιακά και καθόλου πραγματικά. Καλύτερα με κάποιον δίπλα, παρά μόνος. Βλέπεις ζευγάρια που σήμερα δηλώνουν ερωτευμένα, κάνουν τα πάντα, πλημμυρίζουν από υποσχέσεις και όταν έρθει η επόμενη μέρα εξαφανίζονται, σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Ξαφνικά άγνωστοι, ζωντανοί νεκροί των σκέψεων μας. Θα μου πείτε, μα όλοι οι άνθρωποι δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, για άλλους η φυγή είναι η μοναδική λύση. Με αυτή θεωρούν ότι θα τοποθετήσουν στα ντουλάπια του παρελθόντος την δύναμη της συνήθειας και θα προχωρήσουν, ανοίγοντας νέες σελίδες.
Σε αυτό το σημείο όμως είναι που βιώνεται η απώλεια, που συνυπάρχεις με τον εαυτό σου, που πολεμάς το χθες των υπέροχων αναμνήσεων. Τότε είναι που αναρωτιέσαι τι άξιζε και τι έφταιξε, που ανακαλύπτεις πλευρές του χαρακτήρα σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν.
Έρχεται όμως ο χρόνος, ως ο μέγιστος κριτής και διαλύει τα πάντα, σπάει κάθε ένωση με το πριν και σε προσγειώνει στο μετά, εισχωρώντας σε νέους δρόμους που περιλαμβάνουν νέες συναντήσεις, νέες στιγμές, καινούργιες αναμνήσεις.
Επομένως αν σκεφτούμε όλα αυτά, θα αντιληφθούμε πόσο χρήσιμα μπορεί να λειτουργήσει η απώλεια. Πόσο λατρεμένη είναι η γλυκιά νοσταλγία του χθες. Πόσο όμορφα αισθάνεσαι όταν θυμάσαι και δεν επιλέγεις να ξεχνάς.
Ας επιτρέψουμε λοιπόν στον εαυτό μας να πληγωθεί, να απορριφθεί, να πονέσει και να σκεφτεί τα λάθη του, ας του δώσουμε την δυνατότητα να μελαγχολήσει, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβει ότι αγαπάει, ότι αισθάνεται και ότι δεν φοβάται να ζει.
Είναι καταπληκτικό το πώς μια εικόνα, ένα τραγούδι και μια μυρωδιά εμπεριέχουν τόση δύναμη μέσα τους αφού αποτελούν τα πιο χρήσιμα και μοναδικά κλειδιά για να ανοίξεις την μηχανή του χρόνου και να εισχωρήσεις στο χθες του μυαλού σου.
Όπως έλεγε και ο Γάλλος συγγραφέας, Αντρέ Μωρουά: «Οι ωραίες στιγμές είναι πάντα μελαγχολικές. Ξέρεις ότι είναι φευγαλέες, θέλεις να τις κρατήσεις, δεν μπορείς».
Του Γιάννη Πανταζόπουλου, δημοσιογράφου.
https://www.facebook.com/j.pantazopoulos
