«Αφιερωθήκαμε στο άπειρο των άστρων, και στο άπειρο του πατέρα δε δώσαμε σημασία»
Μίλαν Κούντερα, Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης
Ιστορικές ανακαλύψεις, βρέθηκε νερό στον Άρη. Και η πρώτη μου αντίδραση: «Ε, και;»
Δε διαφωνώ με την τεράστια επιστημονική αξία του ευρήματος. Και μόνη η σκέψη πως το μέλλον μπορεί να βρίσκεται εκεί, πως εκατομμύρια χρόνια μετά την καταστροφή της γης, όταν πια ο άνθρωπος θα έχει επιστρέψει στη λάσπη και θα αποτελεί ένα σημείο μόνο στην πορεία της ιστορίας, όταν και η ίδια η ιστορία θα αποτελεί «ιστορία», θα αποτελεί παρελθόν, άλλες μορφές ζωής θα κατοικούν σε άλλους πλανήτες, συνταράζει.
Όμως μετά κλείνω την τηλεόραση. Απότομη προσγείωση. Έξω κάνει κατακλυσμό. Ευτυχώς που είμαι σπίτι. Όμως κάποιοι άλλοι δεν έχουν σπίτι. Τρέχουν κάπου να χωθούν αυτή τη στιγμή, τους βλέπω από το παράθυρό μου, σχεδόν τους αγγίζω. Βρέχονται, στοιβάζονται στους σταθμούς του τρένου, ξέρω ότι υπάρχουν και ζουν έτσι. Και φταίω εγώ.
Πριν αποφασίσουμε ότι δε μας αρέσει αυτός ο πλανήτης, ότι είναι καιρός να αλλάξουμε και να μετοικήσουμε, γιατί να μην προσπαθήσουμε να ΤΟΝ αλλάξουμε; Όχι από το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την κλιματική αλλαγή, από τα αόριστα και απρόσωπα «παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε», αλλά από την ντουλάπα μας. Από τον εαυτό μας, τη γειτονιά μας, από την τάξη μας.
Φταίω. Που δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα ποια ρούχα δε χρειάζομαι και στοιβάζονται στη ντουλάπα μου κι όλο αναβάλλω από αύριο σε αύριο να τα ξεχωρίσω και να τα πάω στην πλατεία Κλαυθμώνος. Φταίω. Που δε βοηθάω περισσότερο, γενικά. Μια έχω διάβασμα, μια δίνω μάθημα, γαλλικά, γερμανικά, κινέζικα, πού καιρός για εθελοντισμό και καλές πράξεις, προηγείται η εκπαίδευση, να περνάω τα μαθήματά μου, να γίνω «καλός άνθρωπος» και η καλοσύνη μου να μετριέται με κάτι παράξενα κριτήρια, με επαίνους και «μπράβο».
Φταίω εγώ. Και φταις κι εσύ και όλοι μας.
Βρέθηκε, λοιπόν, νερό στον Άρη. Ε, και; Πριν αποφασίσουμε ότι δε μας αρέσει αυτός ο πλανήτης, ότι είναι καιρός να αλλάξουμε και να μετοικήσουμε, γιατί να μην προσπαθήσουμε να ΤΟΝ αλλάξουμε; Όχι από το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την κλιματική αλλαγή, από τα αόριστα και απρόσωπα «παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε», αλλά από την ντουλάπα μας. Από τον εαυτό μας, τη γειτονιά μας, από την τάξη μας. Όλοι μας φταίμε για το καλό που δεν έχουμε κάνει. Και υπάρχει πολύ καλό να γίνει, όχι μονάχα στη Συρία και την Αφρική, αλλά και εδώ, δίπλα μας, στην πόλη μας, τη γειτονιά μας, ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Ένας σοφός είχε πει πως το μεγαλύτερο ταξίδι του κόσμου ξεκινάει με ένα μόνο βήμα. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το μεγαλύτερο «καλό». Προτού τελεσιδικήσουμε πως αυτός ο κόσμος παραείναι κατεστραμμένος για να αλλάξει, ας κάνουμε κάτι καλό. Και αυτό θα φέρει το επόμενο. Και πριν να το καταλάβουμε, μπορεί τα παιδάκια στην Αφρική να μην πεινάνε πια και οι πόλεμοι να έχουν σταματήσει...
