Σήμερα
I'd never dreamed you'd leave in summer... τραγουδούσε ο Stevie Wonder στο ραδιοφωνάκι και το ρυθμικό τρίξιμο της κούνιας ράγιζε τη μελωδία κάθε λίγο και λιγάκι στο μπαλκόνι.
Εκείνη ξαπλωμένη με τα χέρια και τα πόδια σταυρωμένα, τα γυαλιά ηλίου να προστατεύουν το βλέμμα της από τη φωτιά του ήλιου και τον κόσμο από τα δάκρυα της.
Τότε
Της ανοίχτηκε. Τον αποδέχτηκε. Γι' αυτά είναι άλλωστε οι φίλοι.
Εμπιστεύτηκαν ο ένας τον άλλον χωρίς αιτία, χωρίς αποδείξεις. Εκείνη γεννημένη "μόνη στην ψυχή" να ψάχνει τρόπους να απωθήσει για να μην πληγώσει, να βρίσκει αφορμές να φύγει για να μην ματώσει. Εκείνος γεννημένος να αγαπά και να δίνεται... στους αλλους. Να προσφέρει και να ευχαριστεί... τους άλλους. Να ντρέπεται και να κρύβεται... από τους άλλους.
Και τότε, μια μέρα, την έμαθε να αγαπά, κανείς μέχρι τότε δεν το είχε καταφέρει. Κι εκείνη τον έμαθε να λατρεύει τον εαυτό του. Και να μην κρύβεται.
Η αγάπη της τον θάμπωσε και η λάμψη του την τύφλωσε. Πλησίασαν επικίνδυνα. Αλλά εκείνη ήταν ραγισμένη κι εκείνος ήταν "αλλιώς". Και όλα έγιναν μίσος.
Σήμερα
Τη βόλτα στο παρελθόν διακόπτει ο ήχος του τηλεφώνου.
Εκείνος παίρνει να ακούσει τη φωνή της που και που, χωρίς να μιλάει.
Εκείνη πάντα απαντά, και το "ναι" της τσαλακώνει τη στιγμή.
Και η Aretha τραγουδά το unforgettable...
