Σε αγαπώ τόσο πολύ· σε αγαπώ περισσότερο και από τη σοκολάτα, περισσότερο και από το ρούμι.
Ξέρω ότι μπορείς να με ακούσεις: πέρασα τα καλύτερα Χριστούγεννά μου στη Θεσσαλονίκη. Ήταν αργά, ίσως τέσσερις το πρωί, όταν τέλειωσα την τελευταία μετάφραση. Ούτε τα δόντια μου δε βούρτσισα· μόνο τρώγοντας το τελευταίο κομμάτι σοκολάτας, κοίταξα την ήσυχη γειτονιά έξω από το παράθυρο· θυμήθηκα πως ευχόμουν να γνώριζα τι είχες σκαρφιστεί. Αναρωτιέμαι πού να είσαι τώρα.
Τέλος πάντων, πήγα απλά για ύπνο και την επόμενη μέρα συνέχισα την επιμέλεια του κειμένου, ξεχνώντας ότι ήταν Χριστούγεννα. Χτύπησες την πόρτα μου αργά το βράδυ, με μια μεγάλη μαύρη σοκολάτα στο χέρι (φαίνεται πως οι μεταφραστές ζουν για το αλκοόλ και τη σοκολάτα), με το σκούρο πράσινο μπουφάν σου και τη μυρωδιά σου, του γιασεμιού. Όλα ήταν μαγικά: χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στα μπαλκόνια, νόστιμες μυρωδιές, πυροτεχνήματα· ναι, ακόμα και τα Χριστούγεννα! Ήταν τόσο γλυκό, καθόμασταν στον καναπέ, κοιτάζοντας την ομίχλη και τα φανάρια και δε μιλούσαμε καν, μασουλούσαμε απλώς τη σοκολάτα, πίναμε κρασί και με άφησες να κοιμηθώ, γέρνοντας πάνω στον ώμο σου. Επιτέλους ήξερα γιατί όλοι διψούσαν για αγάπη αυτές τις μέρες − με τη μυρωδιά σου, ο κόσμος όλος γύρω μου ήταν χρυσαφής, λαμπερός και ζεστός.
Ψιθύρισα πόσο σε αγαπούσα, είμαι βέβαιη· είπες «Ξέρω, μικρή» και τότε, όταν έστρεψα το κεφάλι μου για να σε κοιτάξω για ακόμη μία φορά, ξύπνησα, και ήταν Χριστούγεννα, ναι. Αλλά δεν ήμουν στη Θεσσαλονίκη και εσύ δεν ήσουν εκεί. Είχα επιστρέψει στο σπίτι μου, στο Ναύπλιο, 700 χιλιόμετρα μακριά, ένα χρόνο μετά από ό,τι είχα ονειρευτεί. Ήμουν τόσο χαρούμενη, τόσο ανάλαφρη, τόσο ερωτευμένη μετά από εκείνο το όνειρο. Ανίκανη να σκεφτώ ότι ήταν απλά αυτό, ένα όνειρο, μαγείρεψα για όλη την οικογένεια και έπειτα έβαλα το ξυπνητήρι μου μετά από μία ώρα για να μην καεί η πουτίγκα· είδα το μήνυμά σου «Καλά Χριστούγεννα. Προσπαθώ, αλλά έτσι είναι η ζωή μας στην τελική, μικρή. Σε θέλω δυνατή».
Είμαι, το υπόσχομαι· πώς θα μπορούσα να αψηφήσω τα καλύτερα Χριστούγεννα που πέρασα ποτέ;
