Καλησπέρα, δεν έχω ξαναστείλει γράμμα ή mail, σε οποιοδήποτε περιοδικό ή site. Άλλωστε είμαι από τις drama queens που αρέσκονται να υποφέρουν μόνες, σ' ένα σπίτι ακούγοντας Θεοδωρίδου στη διαπασών, και πρήζοντας τα συκώτια των φιλενάδων τους για το πόσο σκουλήκι ήταν ΑΥΤΟΣ. Στην πρώτη καψούρα αγάπησα τη Θεοδωρίδου, στη 2η την Ασλανίδου, και τώρα ψάχνω λαϊκή τραγουδίστρια με κατάληξη επιθέτου σε –ιδου για να ξανακλαφτώ...
Ήταν μια από τις βραδιές που όλες έχουμε πει «εγώ απόψε δε θα βγω, δε θα πιω, και με αυτόν ποτέ»... Αυτά τα βαρύγδουπα, που ακούει το σύμπαν και σε βάζει μετά να τα φας αμάσητα. Βγήκα με το ζόρι γιατί οι φίλες μου με απείλησαν ότι δε θα μου πουν να ξαναπάμε πουθενά, μιλάμε για εκβιασμό όχι αστεία... Και αφού με την κολλητή μου Αλέκα, μας έχουν συμβεί τα άπειρα, και εγώ σημειωτέον κλαίω εδώ και 5 χρόνια τον καψούρα νούμερο 2, καταλήγουμε τελικά στο κλασσικό μπαράκι όπου πίνουμε τα καλοκαίρια.
Έχω πιάσει μια γωνία και κοιτώ το υπερπέραν, ψάχνω να βρω τα όρια του Σύμπαντος, και κλαίω το Νίκο, καψούρα νούμερο 2. Εκεί να σημειώσω βρίσκεται κ η παρέα της άλλης φίλης Ελένης, λόγω επαγγελματικού συνεδρίου, με κάτι κλασικούς γιάπηδες δηλαδή....
Εxω πιει το ποτό μου, έχω χαζογελάσει, έχουμε στολίσει το Νίκο κανονικότατα, ώσπου από το πουθενά, εμφανίζεσαι ΕΣΥ... Ευγενής το ομολογώ, αλλά με εκείνη την ευγένεια σε μεγάλωσαν ως καλό, κακομαθημένα παιδί της προηγούμενης δεκαετίας... Καριερίστας σε πολυεθνική, δε θα μίλαγες κι αλλιώς, το παραδέχομαι. Βέβαια στην προσπάθεια να σπάσεις τον πάγο, μας αραδιάζεις και λίγο από την περιουσία σου, έτσι για να συγκινηθούμε οι βλαχούλες... Σου χαμογελάω από ευγένεια αλλά μέσα μου βρίζω το σύστημα, τις πολυεθνικές και τον καπιταλισμό ηλίθιε... Και συνεχίζω να πίνω το ποτό μου, και να αναρωτιέμαι που τραβιέται τέτοια ώρα ο Νίκος...μου.
Με τούτα κ με εκείνα, να μην τα πολυλογώ, βρίσκομαι τελικά, να με έχεις ξεμοναχιάσει στο μπαρ, και να μου λες την ιστορία της ζωής σου, για τους κολλητούς σου, πως σου αρέσει να βγαίνεις ραντεβού και άλλες χαριτωμενιές που με συγκίνησαν, ναι το ομολογώ... Μου λες τα άπειρα, σχετικά και άσχετα, δε σου λέω τίποτα, γιατί θεωρώ ότι δεν σε αφορά η ζωή μου, οι δικοί μου κολλητοί και τα στέκια μου στην Αθήνα... Σιγά, θα σε ξαναδώ..Και αν; Αν;
Όλη αυτή την ώρα η συνάδελφος του Γιώργου, ναι ΑΥΤΟΣ, και φίλη της Ελένης, η Στάσα, που ήταν στο συνέδριο έχει αλλάξει 7 χρώματα. Την βλέπω με την άκρη του ματιού, ότι ενώ στην αρχή με συμπαθεί, τώρα ξινίζει... Εσύ προσφέρεσαι να βγάλεις και φωτογραφία το χαρούμενο παρεάκι. Οι φωτογραφίες βγαίνουν χάλια αλλά προτείνεις να ξαναβρεθούμε και τις υπόλοιπες μέρες για να βγάλουμε καμιά πόζα της προκοπής. Τελικά έχω πάψει να σκέφτομαι το Νίκο, και η Στάσα, με κοιτάζει με ύφος, «άντε ξεκουμπίσου επιτέλους».
Η γλυκιά Στάσα, έκανε ό, τι μπορούσε για να μην ξανασυναντηθούμε. Κάνω τα πάντα για να σε βρω και αρχίζουμε να επικοινωνούμε. Δεν μπορώ να πω ότι πέταξες τη σκούφια σου, αλλά εγώ είμαι ευγενική και κυρία, γιατί έτσι με μεγάλωσε ο πατέρας μου στον Πειραιά. Μάλλον αντίδραση του σωματέμπορα εγωισμού μου, στην απόρριψη σου. Σου στέλνω κάνα δυο μηνύματα αναγνωριστικά, όπου απαντάς με ευγενική αδιαφορία. «He is just not that into You girl»! ΞΥΠΝΑ...
Και έρχομαι τώρα, εγώ να ρωτήσω... γιατί πουλάκι μου ήρθες ΜΟΝΟΣ να μου μιλήσεις, σου έστειλα κάνα σημάδι και δεν το θυμάμαι; Εγώ το Νίκο έκλαιγα, και μάλλον εκεί θα ξαναγυρίσω. Αν είχες ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση ας πήγαινες αλλού.
Και οκ θες να κάνεις παιχνίδι, πες για άσχετα πράγματα, ανώδυνα, μη μου λες για τη ζωή σου, δε θέλω να την ξέρω, αν δε σκόπευες να με κάνεις μέρος της, μη μου την αραδιάζεις... Και αν έχεις ανάγκη να μιλήσεις, πες τα στους κολλητούς και κυρίως τις ΚΟΛΛΗΤΕΣ σου, που τους έχεις και μπόλικους. Μη μου λες πως θες τα ραντεβού σου, αφού δεν πρόκειται να βγούμε. Γιατί να ξέρω για τα αγαπημένα σου ταξίδια, αφού το επόμενο δε θα το πάμε μαζί...
Κατανοώ την ανάγκη σου να μιλήσεις, σεβαστή αλλά γιατί εγώ; Γράφω στο κούτελο εξομολόγος- σύμβουλος; Το μόνο που δεν μου πες, ήταν η μεγάλη σου αγάπη, η ζωγραφική, που το ανακάλυψα στην πορεία. Τόσο κόντρα στη ζωή που ζεις, αλήθεια!
Εκείνο το βράδυ μου' πες ότι σου άρεσαν τόσο τα παπούτσια που φορούσα. Αυτά τα παπούτσια λοιπόν, τα' χω συνδέσει με τις δίκες μου στιγμές, καλές η κακές, με αγαπημένους φίλους, κάνοντας καραγκιοζιλίκια με τους κολλητούς μου. Όλα αυτά που δεν ήθελα να μοιραστώ μαζί σου, όλα αυτά που δεν θεώρησα ότι σε αφορούν. Πες με χαζό-ρομαντική αλλά δε θέλω να τα ξαναφορέσω, πια.
Υ.Γ. Και αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι γιατί απλά δεν ελπίζω πια να τα ξαναπούμε... δεν υπάρχει λόγος, και δε θέλω... Έμαθα ότι άλλαξες τα πάντα στη ζωή σου, προφανώς το είχες ανάγκη. Γιατί όμως ο μεταβαλλόμενος εαυτός σου να συναντήσει κι εμένα; Δε θέλω να' σαι η «ποινή» που θα συναντήσω σ' αυτή τη ζωή. Σου υπόσχομαι ότι θα ξανασυναντήσω και θα' μαι η δική σου ποινή σε επόμενη ζωή. Μου χρωστάς ένα ζευγάρι παπούτσια και καινούργιες αναμνήσεις... Ίσως και μια εξήγηση. Την οποία σίγουρα και δεν θα δώσεις.
You and I, are (un)finished history, Penny.
σχόλια