Αυτή είναι η δικιά της ιστορία, η ιστορία της Ισμήνης. Το πραγματικό όνομα της δεν είναι Ισμήνη. Αλλά θα της ταίριαζε γιατί της μοιάζει πολύ. Την Ισμήνη, την αδερφή της Αντιγόνης. Ναι το έργο του Σοφοκλή. Στην Ισμήνη αρέσει το ψεύτικο όνομά της, γιατί είχε συνδέσει την ηρωίδα με την αδιαφορία της, λέξη που χρησιμοποιεί η ίδια να περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο ζει. Η Ισμήνη πριν γίνει Ισμήνη, ήταν ένα κορίτσι, γεμάτο προσδοκίες και όνειρα για τη ζωή της. Όχι ότι τα είχε σχεδιάσει, απλά πίστεψε, αφελώς από μέρους της, πως όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους και έπειτα ο δρόμος θα έπαιρνε και αυτήν. Παιδί γεμάτο ελπίδα η Ισμήνη, προτού γίνει Ισμήνη τουλάχιστον.
Η Ισμήνη λοιπόν μεγάλωνε. Και όσο μεγάλωνε κατάλαβε πως τα πράγματα δεν παίρνουν το δρόμο τους και ο μόνος δρόμος που πήρε αυτή ήταν η κατηφόρα. Ο καθένας, όπως είναι γνωστό, καταβάλλεται από διαφορετικά πράγματα, μικρά, μεγάλα, σημαντικά ,ασήμαντα. Η Ισμήνη λοιπόν είχε μια τάση τα μικρά να θεωρεί μεγάλα, τα ασήμαντα να τα εκλαμβάνει ως σημαντικά. Η Ισμήνη έβλεπα πάντα πολύ καθαρά το δέντρο και έχανε μονίμως το δάσος. Όλα αυτά σε μια ηλικία περίεργη, επίσης άκρως ακατάλληλη για όλο αυτό το αναίτιο, μεγαλοποιημένο δράμα, που προερχόταν από τις ρίζες του δέντρου που με τόση προσήλωση παρατηρούσε. Αυτή ήταν η εφηβεία της Ισμήνης -όχι η ηλικιακή γιατί αυτή είχε δυστυχώς περάσει- αλλά από συναισθηματικής πλευράς τα συναισθήματα της εκείνη την περίοδο ταίριαζαν με εκείνα του τυπικού έφηβου. Μια χρονιά κράτησε λοιπόν αυτή η κατηφόρα και η Ισμήνη αποφάσισε πως εν μέσω της κατηφόρας που την είχε πάρει θα έκανε διάλειμμα, διάλειμμα από τη ζωή, γενικά.
Όταν εγώ, ο αφηγητής, λέω διάλειμμα από τη ζωή, δεν εννοώ τον εγκλεισμό της Ισμήνης στον ίδιο της τον εαυτό δύο ολόκληρα χρόνια. Για δύο ολόκληρα χρόνια, καθόταν ατέλειωτες ώρες σε μία καρέκλα με 4 ρόδες περιμένοντας υπομονετικά την αλλαγή στη ζωή της και την επιστροφή της σε ανοδική πορεία. Αυτή ήταν η ζωή της Ισμήνης. Εγκλωβισμένη. Δεν θα μιλήσω για το πως βγήκε η Ισμήνη από το κελί της, γιατί δεν είναι μια συγκινητική παράγραφος για το πως αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και συνέχισε τη ζωή της ευτυχισμένη. Οπότε δεν είναι και αυτό που θέλετε να ακούσετε. Η Ισμήνη ήταν άνθρωπος της υποχρέωσης, με μια βαθιά αίσθηση του ορθού και του εσφαλμένου. Πες το προτέρημα, αλλά ήξερε τι να κάνει και πότε να το κάνει και άμα δεν το έκανε ήταν προσωπική επιλογή. Οπότε όταν η Ισμήνη βρήκε έναν άνθρωπο να κρατάει το κλειδί του κελιού της τον έβαλε να τον ανοίξει. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Πάρης.
Ο Πάρης λοιπόν αποτελεί και αυτός ένα σύμβολο. Της Ισμήνης της αρέσει να περιπλέκει ιστορίες και να φτιάχνει σύμβολα για να τα χρησιμοποιεί όταν θέλει να εξηγήσει καταστάσεις στη ζωή της. Ο Πάρης λοιπόν είναι το αντίθετο της Ισμήνης. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχει επιθυμητό. Ο Πάρης κάνει ό,τι θέλει και τις συνέπειες επωμίζεται ένας αντίστοιχος Έκτορας, αφού έχει γίνει το κακό. Σε αυτή τη φάση της ζωής της γνώρισε η Ισμήνη τον Πάρη και της έγινε απαραίτητος για να συνεχίσει.
Και τώρα ο ψυχικά υγιείς αναγνώστης θα αναρωτηθεί γιατί η Ισμήνη να σκότωσε τον Πάρη. Και θα σκεφτεί αμέσως μετά ότι ήταν ένα έγκλημα πάθους και ότι ο Πάρης απλά έφυγε για να βρει την Ελένη, έτσι δεν είναι; Όμως εδώ δεν υπάρχει λογική, ούτε ιστορία, μόνο η Ισμήνη που παίζει με τα σύμβολα. Για να εξηγηθεί λοιπόν το κάθε σύμβολο: η Ισμήνη είναι η ισορροπία και ο Πάρης ό,τι ασταθές έχει περπατήσει σε αυτόν τον πλανήτη. Όταν λοιπόν ήρθαν σε επαφή αυτοί οι δύο, δεν μπόρεσαν να συμβιώσουν μαζί. Στην αρχή δεν το είχε αντιληφθεί κανείς τους. Τον Πάρη δεν θα τον ένοιαζε, αλλά η αναταραχή της ισορροπίας της Ισμήνης έπρεπε να λυθεί.
Έτσι λοιπόν η Ισμήνη σκότωσε τον Πάρη δεν ήξερε ότι στην πορεία θα άρχισε να καταστρέφεται και η ίδια. Η πορεία της Ισμήνης σταμάτησε και οπισθοχωρούσε ξανά πίσω στο 0, όπου και είναι ακόμα. Το άδικο μέρος της ιστορίας, είναι ότι ο Πάρης θα είχε σαλπάρει στην Τροία με την Ελένη τελικά, αλλά η Ισμήνη στάθηκε εμπόδιο. Γιατί; Γιατί ο Πάρης υπήρξε η χαρά, η περιπέτεια, η ξεγνοιασιά, πράγματα που η Ισμήνη δεν άντεχε στη ζωή της. Οπότε κλειδώνει την πόρτα του κελιού της και ζει πάλι μέσα σε 4 τοίχους και πάνω σε 4 ρόδες.
Συμπερασματικά για να τηρηθεί η τυπική δομή της έκθεσης, γιατί η λογική συνέπεια, αυτού του κειμένου είχε προ πολλού θαφτεί μαζί με το νεκρό σώμα του Πολυνείκη κάπου στη Θήβα, ο Πάρης και η Ισμήνη δε θα ήταν ποτέ μαζί, ούτε έπρεπε να συναντηθούν. Και αυτό δεν έχει να κάνει στη μεταξύ τους σύνδεση. Αυτό έχει να κάνει με την Ισμήνη, γιατί η Ισμήνη δεν υπάρχει, αλλά είναι ο δεσμοφύλακας της Ελένης. Ναι του Ομήρου. Και τα σύμβολα μπερδεύονται ξανά και άλυτα ακόμα τα δεσμά.
σχόλια