Προσωπικά θυμάμαι πολλά παιδάκια της γενιάς μου να είναι καταλλήλως εκπαιδευμένα και πλήρως ενημερωμένα γι αυτό που πρέπει να γίνουν...
Θυμάμαι κοριτσάκια να μαθαίνουν από παιδικές ταινίες και παιχνίδια ότι πρέπει να είναι ξανθιές, περιποιημένες, καλές νοικοκυρές και φυσικά από μια ηλικία και μετά, αφού κάνουν ότι χρειαστεί για να είναι όμορφες, προορίζονται για να βρούνε τον τέλειο γαμπρό και να γίνουν μαμάδες. Τα παιχνίδια των κοριτσιών είναι πάντα κούκλες, κουζίνες και μωρά που πρέπει να φροντίσουν...
Τα αγοράκια απ την άλλη, μεγαλώνουν με το μότο "σώπα μωρέ, κλαίνε οι άντρες;" και με την αντίληψη ότι αφού είναι αγόρι, φυσικά και δεν θα κάνει τίποτα στις δουλειές του σπιτιού, φυσικά και θα βρίσει αν θέλει και το έχει ακούσει απ τον μπαμπά, φυσικά και θα τα έχει όλα έτοιμα... Και εννοείται πως η μαμά θα τσεκάρει ό,τι μπαίνει σε θηλυκό στο σπίτι... Μη μας πάρει το παλικάρι όποια και όποια... Γι' αυτό και τα παιχνίδια τους σχετίζονται με βία, με αυτοκίνητα και με μπάλες.
Και τι έγινε αν ένα κοριτσάκι ήθελε να κάνει καριέρα; Αν ήθελε να παίξει μπάλα; Να μην έχει barbie; Και τι έγινε αν ένα αγοράκι ήθελε να έχει barbie; Αν ήθελε να γίνει κομμωτής, γιατί ανέκαθεν έβρισκε πολύ ωραίο να παίζει με τα μαλλιά της μαμάς του. Αν ήταν στενοχωρημένος και ήθελε να κλάψει; Αυτές ήταν σκέψεις που θα έπρεπε να απορρίψουν στη στιγμή... Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς (και μια ολόκληρη κοινωνία) τους είπαν ότι έτσι πρέπει να γίνεται και κάθε αλλαγή στο "έτσι πρέπει" όλων αυτών θα τους καταστήσει διαφορετικούς. Και δεν είναι καλό να είσαι διαφορετικός, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς θέλουν άλλα.
Όπως μελλοντικά, όταν μεγαλώσεις, η μαμά κι ο μπαμπάς θα θέλουν να γιορτάσουν μαζί σου την είσοδό σου στο πανεπιστήμιο. Και την ορκωμοσία σου επίσης. Και γενικά να γιορτάσουν για τα χαρτιά που θα μαζέψεις και θα κορνιζάρουν στον τοίχο του σπιτιού (σε κεντρικό σημείο για να φαίνονται). Έτσι, αφού έχεις πλήρως ενημερωθεί για το εξωτερικό σου status, πρέπει να διαβάσεις. Όχι, δεν κατάλαβες, ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσεις...
Τι εννοείς θέλεις να γίνεις ηθοποιός; Και τι μου λες τώρα για ηλεκτρολόγος; Χορευτής; Κομμώτρια η δική μου κόρη, είναι δυνατόν; Όχι, εσύ πρέπει να πάρεις χαρτί ότι είσαι του πανεπιστημίου... Και δεν πειράζει αν δεν μπορείς να διαβάσεις... θα δώσουμε τα λεφτά μας, που τόσα χρόνια προυπολογίζουμε, στο φροντιστήριο. Για να δώσεις πανελλήνιες.
Φτάνοντας λοιπόν σ αυτό το υπέροχα δομημένο σύστημα που ονομάζεται "Πανελλήνιες εξετάσεις" όλοι καλούνται να σε βοηθήσουν να γίνεις επιστήμων. Το σχολείο παραδίδει φανερά τα όπλα στο φροντιστήριο και το φροντιστήριο με τη σειρά του δεν θα σε απογοητεύσει, γιατί τόσα λεφτά έχουν δώσει οι γονείς σου για να εξαγοράσουν τη μόρφωσή σου. Σ αυτό το πλαίσιο, όλοι θα σε κάνουν να πιστέψεις πως για δύο χρόνια, η ζωή σου δεν έχει κανένα νόημα εκτός από τα αρχαία, τα λατινικά, την ιστορία, τη φυσική, τα μαθηματικά... Και η ζωή σου θα συνεχίσει να μην έχει νόημα αν, μετά απ όλα αυτά, δεν καταφέρεις να μπεις στο πανεπιστήμιο. Γιατί αν δεν είσαι στο πανεπιστήμιο ή έστω στο ΤΕΙ, δεν είσαι τίποτα για την κοινωνία.
Και αφού, λοιπόν, μέχρι τα δεκαοχτώ σου χρόνια το κεφάλι σου έχει γεμίσει με όλες αυτές τις πληροφορίες για το πώς πρέπει να είσαι και το πρέπει να κάνεις, ή έστω, με τα μισά απ αυτά, εσύ απελπίζεσαι στιγμιαία, κάπου αυτή την εποχή κατά τον Μάη, για το μέλλον σου. Εδώ θέλω να σου μιλήσω και εδώ έρχομαι εγώ να σου πω κάτι πολύ σημαντικό. Κανείς δεν σε ξέρει καλύτερα από σένα. Και δεν πίστεψα στιγμή ότι με τόση δύναμη που κουβαλάς μέσα σου, μπόρεσες και αφομοίωσες όλα αυτά που ακούς τόσα χρόνια από όλους αυτούς. Δεν σε έχω για άνθρωπο που θα πιστέψει ειλικρινά πως μετά από μια χρονιά τελειώνουν οι ευκαιρίες ή η ζωή του... Έλα τώρα... Ποιος καθηγητής πάλι σε έκανε να τα πιστέψεις αυτά και να κλαις; Και ποιο βιβλίο λέει ότι η ευκαιρία θα έρθει σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή και σε συγκεκριμένο χώρο; Ποιος ξέρει τέλος πάντων τι είσαι και τι θες πραγματικά να κάνεις; Και τι δηλαδή; Αν "αποτύχεις" δήθεν, τώρα, τελείωσες; Στα δεκαοχτώ σου, πιστεύεις όντως ότι τελείωσες;
Εγώ λέω λοιπόν, ότι η ηλικία σου, το μυαλό σου και η διάθεσή σου είναι τα πιο σημαντικά όπλα σου απέναντι σε όλο αυτό που τόσα χρόνια σε μαρκάρει, σε καταπιέζει και προσπαθεί να σου στερήσει ακριβώς αυτά τα τρία, την ηλικία, το μυαλό και τη διάθεση. Εμένα δεν με νοιάζει, όπως και πολύ κόσμο, αν σαν αγοράκι ήθελες να παίζεις με κούκλες ή αν σαν κοριτσάκι ήθελες να φτιάχνεις μηχανές και να παίζεις μπάλα. Εμένα δεν με νοιάζει αν μεγαλώνοντας σου άρεσε να τραγουδάς, να παίζεις θέατρο ή να φτιάχνεις μαλλιά ή ακόμα να μην θέλεις να κάνεις τίποτα και να ταξιδεύεις για να προστατέψεις την καρέτα- καρέτα. Με νοιάζει να μπορείς να έχεις τη δύναμη να το υποστηρίξεις και να μην αφήσεις κανέναν να ρίξει όποιον προσωπικό αγώνα και να κάνεις. Και με νοιάζει όταν μεγαλώσεις, να γίνεις αυτό που θέλεις εσύ κι όχι αυτό που προσπάθησαν να σου πουν ότι πρέπει.
Σε όλα τα παιδιά που βρίσκονται εν' όψει πανελληνίων και κυρίως στην Δήμητρα και τον Σταύρο, γιατί αυτοί ήταν η έμπνευσή μου.
σχόλια