Μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή. Από αυτές που νόμιζες για άσχημα παραμύθια.
Είναι τρομακτικό όμως το πόσο κοινή και συνηθισμένη μπορεί να γίνει. Μέχρι να γκρεμιστεί όλος ο κόσμος σου και να αρχίσεις να τα αναθεωρείς όλα...
Εκείνος μεγαλύτερος, αυστηρός, απόλυτος, εριστικός, κυκλοθυμικός, πολύ οξύθυμος, απόμακρος αλλά παραδόξως αγαπητός στους οικογενειακούς και φιλικούς κύκλους. Θυμάμαι ακόμα το αυστηρό του βλέμμα. Μα πιο πολύ θυμάμαι το χέρι του όταν έπεφτε με δύναμη να με χαστουκίσει. Δεν ένιωσα ουσιαστικά την αγάπη του ποτέ. Δεν την εκδήλωνε εύκολα. Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι αν ποτέ είχε έστω λίγη. Εκείνη νεότερη, ευγενική, ψύχραιμη, γλυκιά, πάντα κοντά σε μένα και στην αδερφή μου, με δύναμη ψυχής ενάντια σε όλες τις κακουχίες. Η αγάπη της φαινόταν μόνο με ένα βλέμμα. Ο ήρωας μου και το ίνδαλμα μου.
Εκείνος, ο μπαμπάς και εκείνη, η μαμά. Η περίεργη παρουσία μέσα στο σπίτι μου και το πρότυπο μου μαζί. Μου χάρισαν 25 χρόνια ζωής και μια μεγαλύτερη αδερφή. Μου χάρισαν επίσης σπίτι, φαγητό, ρούχα, πανεπιστήμιο, ταξίδια, πτυχία. Και τους ευχαριστώ για αυτό. Σε αυτούς χρωστάω τον άνθρωπο που έχω γίνει σήμερα. Ή μάλλον το χρωστάω περισσότερο σε εκείνη... Εκείνη που σκίστηκε μόνο όπως μια μάνα θα μπορούσε. Γιατί εκείνος ήταν απών...
Δυστυχώς όμως όλες οι μάσκες κάποια στιγμή πέφτουν. Πίσω από εκείνη ήταν η γυναίκα που λύγισε, έπεσε στην αγκαλιά μου και άφησε τον εαυτό της να κλαίει για ώρες. Η καρδιά της έσπασε, το μυαλό της θόλωσε και έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της.
Από πολύ μικρή κατάλαβα το τείχος που είχε χτίσει εκείνος ανάμεσα μας. Αντί να γίνει φίλος μου εξελίχθηκε σε εχθρό μου. Το χέρι του μου δημιούργησε ένα τεράστιο φόβο και χρειάστηκαν χρόνια μέχρι να μάθω να το αποφέυγω και να επαναστατώ. Δυστυχώς όμως, ακόμα και στα 20φεύγα μου, μια φορά δεν το πρόλαβα...
Εγώ σάστισα... Εκείνος φωναζε... Εκείνη έκλαιγε... Την άκουγα όλο το βράδυ...
Ανάμεσα σε δάκρια μου είπε πως δεν θα επέτρεπε να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Τη στιγμή εκείνη όμως κατάλαβα πως δεν ήμουν εγώ αυτή που χρειαζόταν υποστήριξη αλλά εκείνη. Από τότε άρχισα να ανακαλύπτω όλο και πιο συγκλονιστικά πράγματα για εκείνον. Πράγματα που δεν τα χωρούσε το μυαλό μου... Και τα οποία άλλαξαν την αντίληψη μου για τη ζωή και για τους ανθρώπους.
Εκείνος ήταν που μου αρνήθηκε εξόδους στην εφηβεία μου. Που μου αρνήθηκε εκδρομές. Μου αρνήθηκε το πολυπόθητο μεταπτυχιακό που ήθελα τόσο πολύ να κάνω επειδή "είμαστε οικονομικά ζορισμένοι". Όχι ότι ήμασταν ποτέ και ευκατάστατοι. Με οικονομίες και υπομονή αποκτήσαμε αυτά που τώρα έχουμε. Δεν μας άφηνε ποτέ να κοιμηθούμε σε φίλες μας. Ποτέ του δεν μας έδωσε χαρτζιλίκι. Δεν πήγε ποτέ να ρωτήσει τους δασκάλους μας, ούτε να μας γράψει στα φροντιστήρια. Ποτέ δεν ξεροστάλιασε τρεις ώρες έξω από το εξεταστικό κέντρο έχοντας άγχος όπως και εμείς. Δεν μας μίλησε ποτέ για καλούς τρόπους, αξίες, σεξ, ανθρώπινες σχέσεις, φιλίες, οικονομική διαχείριση και τρόπο σκέψης και ζωής. Όλη η χρηματοδότηση και στήριξη της ζωής μας έγινε από εκείνη. Στο σπίτι ο τοίχος σπασμένος από την υγρασία μέχρι σήμερα. Στην τράπεζα ένας κοινός λογαριασμός ο οποίος γέμιζε μεσαία και άδειαζε γενναία. Και πάντα υπομονή και δύναμη για το "κάτι" καλύτερο.
Ξαφνικά άρχισε να κοιμάται στον καναπέ. Σταμάτησε να βγαίνει μαζί της. Σταμάτησε να τη φιλάει και να της κάνει δώρα. Σταμάτησαν και οι κοινές διακοπές μας ως οικογένεια. Εκείνος με τους φίλους του, εμείς με τους δικούς μας και εκείνη σπίτι. Εκείνος παθητικός και αποστασιοποιημένος από το νοικοκυριό και εμάς. Όλα μας τα άγχη και τις ανησυχίες τα επωμίστηκε εκείνη. Όλα τα ξεσπάσματα και τα νεύρα. Μαζί με όλα τα δικά της προβλήματα, τους φόβους και τους εφιάλτες της. Εκείνον τον φοβόμασταν. Εκείνη ποτέ δεν άφηνε τον εαυτό της να λυγίσει. Πάντα ήθελε να φαίνεται ως η δυνατή σε μένα και την αδερφή μου. Παρόλο που βαθιά μέσα της υπέφερε και πονούσε. Το βλέπαμε στα μάτια της. Τόσο καθαρά ήταν!
Δυστυχώς όμως όλες οι μάσκες κάποια στιγμή πέφτουν. Πίσω από εκείνη ήταν η γυναίκα που λύγισε, έπεσε στην αγκαλιά μου και άφησε τον εαυτό της να κλαίει για ώρες. Η καρδιά της έσπασε, το μυαλό της θόλωσε και έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Πίσω από εκείνον ήταν ο άντρας που είχε εξωσυγική σχέση χρονολογούμενη από τον γάμο του με τη μητέρα μου. Ο άντρας που είχε αποκτήσει έναν γιο με την άλλη γυναίκα και φύλαγε λογαριασμό 200.000 ευρώ για εκείνους. Οι φιλοδοξίες για το μεταπτυχιακό, για την ανακαίνιση του σπιτιού, για τη αποπληρωμή του δανείου, για τους γιατρούς και τις εξετάσεις μας, τα καθημερινά μας έξοδα και τόσα άλλα όνειρα μετατράπηκαν σε τούβλα και μπετό για να στεγάσουν κάποιους άλλους. Κάποιους ξένους! Εκείνος έβαλε τον εαυτό του πάνω από όλους και δεν σκέφτηκε ούτε την καρδιά ούτε το μέλλον της οικογένειας του. Πίσω από μένα βγήκε η γυναίκα που είχε και έχει ακόμα πολύ θυμό και οργή για έναν άντρα που δεν σεβάστηκε τη γυναίκα που τον φρόντιζε τόσα χρόνια και του χάρισε ένα ζεστό σπίτι και παιδιά. Που τον περίμενε έξω από το χειρουργείο και τον έτρεχε από γιατρό σε γιατρό. Για τον άντρα που δεν αγάπησε τα παιδιά του και δεν σκέφτηκε να τους εξασφαλίσει αυτό το 'κάτι' καλύτερο από το να δουλεύουν όλη μέρα για 500 ευρώ.
Εκείνος δεν είπε τίποτα. Απλά έφυγε! Πλέον γυρνάω σε ένα σπίτι με σπασμένους τοίχους και πονεμένα διαλυμένο. Εκείνη άρχισε να συνέρχεται και να βρίσκει την ψυχραιμία της. Θα μείνει δυνατή για εμάς. Και εμείς για εκείνη. Αυτός είναι ο όρκος μας. Εγώ ακόμα κοιτώ το κενό και ρωτάω 'γιατί;' Συνέρχομαι γρήγορα και ξανασφίγγω τη γροθιά μου.
Πάντα κοιτούσα μόνο προς τη ρόδινη πλευρά της ζωής. Μέχρι που και ο δικός μου κόσμος γκρεμίστηκε και τα αναθεώρησα όλα.
σχόλια