Την ώρα που το ξυπνητήρι φωνάζει με δύναμη «Ξύπνααααααααααααα» πετάχτηκε πάνω μέσα στον ιδρώτα. Το Ένστικτο και η Ανησυχία τα είχαν βάλει με τον Ύπνο και δεν τον άφησαν να ηρεμήσει ούτε στιγμή. Οι Εφιάλτες είχαν τρέψει σε φυγή τα Όνειρα του και η νύχτα του φαινόταν ατελείωτη..................
Οι Αντοχές πολιορκούνται σθεναρά. Η Ανυπομονησία, η Λαχτάρα, τα Όνειρα και οι Φιλοδοξίες τις έχουν εγκλωβίσει και τις φλερτάρουν θανάσιμα. Θέλουν να τις εξοντώσουν και να αφήσουν το Ρίσκο να πάρει τη θέση τους. Οι Αντοχές όμως δε το βάζουν κάτω....όσο μεγάλη η πίεση...τόση και η δύναμη τους....ακόμα και η Υπομονή δεν άντεξε και βλέποντας το Ξαφνικά που περνούσε έξω από το παράθυρο της, πήρε τα μπογαλάκια της και το έσκασε μαζί του.
Η Αναστάτωση βρήκε την ευκαιρία και επικράτησε με τη φυγή της Υπομονής. Τα Όνειρα και οι Επιθυμίες τρόμαξαν και κρύφτηκαν σε μια γωνία. Ο Πανικός χόρευε πλέον ανάμεσα στα συντρίμμια της Αναστάτωσης. Όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι να κρυφτούν...ενώ το Κουράγιο...έτρεχε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα από τις λεηλασίες της Καρδιάς κάτω από το άγρυπνο μάτι της Απογοήτευσης.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα η Φασαρία έτριβε τα χέρια της ενώ η Τάξη είχε κυριευτεί από την Αταξία. Οι χορδές από τα σπασμένα πλέον Νεύρα χοροπηδούσαν εδώ κι εκεί και φαινόταν πώς τίποτα δεν μπορούσε να επαναφέρει την Ηρεμία στη θέση της η οποία έλειπε διακοπές μετά την εκθρόνιση της από την Αγανάκτηση.
Χάος επικρατούσε στη Χώρα των Συν-αισθήσεων και το ίδιο και στη ζωή του.
Σηκώθηκε απρόθυμα. Σκόνταψε πάνω σε κάτι παπούτσια που είχε παρατήσει στη μέση του δωματίου. Ο ιδρώτας έλουζε το κορμί και την ψυχή του. Άλλη μια μέρα ξεκινούσε..χωρίς ή με αυτήν..αυτή η αίσθηση σημάδευε με πολυβόλο τις Ανασφάλειες του και τις ξυπνούσε γεμίζοντας τις με εκνευρισμό. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να ετοιμάζεται. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι του συμβαίνει. Αυτός πάντα είχε τον έλεγχο της σκέψης και των συναισθημάτων του. Ήταν τύραννος και βασιλιάς στο δικό του κράτος.... του κορμιού του... και ξαφνικά όλα αναποδογύρισαν. Εξέγερση είχε ξεσπάσει στο κορμί και τη σκέψη του. Ο Εγωισμός του δεν μπορούσε να ανεχθεί την απραγία του και αποφάσισε να τον απειλήσει. Αυτός όμως δεν άκουγε τίποτα. Δεν τον ενδιέφερε. Τον κοίταξε με βλέμμα όλο απορία, σαν να ήταν κάποιος άγνωστος. Μόνο αυτή μετρούσε τώρα πια..ή μήπως δεν ήταν παρά μόνο η ιδέα του ;
Ο ήχος της πόρτας που έκλεινε πίσω του τον έβγαλε από τους συλλογισμούς του. Μια νέα μέρα ήταν μπροστά....άραγε θα την έβλεπε ή όχι; Αυτή η αβεβαιότητα έκανε το κεφάλι του να βουίζει. Στη γωνία το Ένστικτο τον κοιτούσε με νόημα στα μάτια, προσπάθησε να το προσπεράσει αλλά δεν μπορούσε. Είχε μεταμορφωθεί σε Ερινύες που τον καταδίωκαν. «Ό,τι αξίζει δεν πονάει και δεν είναι δύσκολο» ούρλιαζε με πάθος στο αυτί του.
Μπήκε στο αυτοκίνητο. Έβαλε τέρμα τη μουσική να μην ακούει.... «ό,τι αξίζει δεν πονάει και δεν είναι δύσκολο» επαναλάμβανε ο Αντίλαλος...ήταν η σφαίρα που είχε εκτοξεύσει το Ένστικτο εναντίον του και τον πετύχαινε στο κέντρο του μυαλού και των σκέψεων του.
«Ό,τι αξίζει δεν πονάει και δεν είναι δύσκολο»...πήρε μια βαθιά ανάσα...ανοίγει το παράθυρο...πνιγόταν...οι χτύποι τους καρδιάς του είχαν γίνει λαίλαπα που συνέθλιβε το σωθικά του. «Και τότε τι;;;;;;» Φώναξε με δύναμη. Κάποιοι περαστικοί τον κοίταξαν παραξενεμένοι. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Ήταν τρελός;
Το Ένστικτο έκλεισε το παράθυρο...τον κοίταξε και με ήρεμη φωνή του είπε « ό,τι αξίζει δεν πονάει και δεν είναι δύσκολο...αγκαλιάζει την ψυχή μας και γλυκαίνει το κορμί μας...γι αυτό αξίζει άλλωστε...όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες...όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις τόσο το καλύτερο για σένα»
Κοιτάζει κλεφτά δίπλα του. Το κάθισμα ήταν άδειο. Το Ένστικτο του είχε ανοίξει το παράθυρο και είχε εξαφανιστεί. Μόνο οι Σκέψεις είχαν ανακατευτεί με τον αέρα και ψιθύριζαν... «Να το ακούς το Ένστικτο σου»
Εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να δικαιολογούμε καταστάσεις που τσακίζουν το μυαλό μας και ξυπνάνε τις ανασφάλειες μας. Είναι στη φύση μας να κυνηγάμε, σαν αγρίμια κάτι που νομίζουμε ότι θα μας χορτάσει...αλλά μια μπουκιά είναι αρκετή να καταλάβουμε ό,τι άδικα τρέχουμε. Πώς μπορείς εξάλλου να απολαύσεις κάτι όταν είσαι λαχανιασμένος; Κάθε μπουκιά είναι πέτρα στο λαιμό και στην καρδιά. Ως θεά Πανάκεια εμφανίζεται η Δικαιολογία....η βιταμίνη του Εγωισμού μας και μας δίνει μια σπρωξιά πιο βαθιά σε καταστάσεις που μας αρρωσταίνουν.
Η Ώρα πέρασε βιαστικά το δρόμο, τον κοίταξε και του θύμισε ότι άργησε.
Πάρκαρε βιαστικά το αυτοκίνητο. Ο ήχος από την πόρτα που έκλεινε πίσω του τον επανέφερε στην πραγματικότητα τη στιγμή που η Λογική έτρεχε να τον προφτάσει...για πόσο όμως......
σχόλια