Τον τελευταίο καιρό γίνεται κάτι που για τους περισσότερους νέους είναι αδύνατο να συμβαίνει : ορισμένες καθημερινές είναι γεμάτες με ευτυχία. Και αυτό μόνο και μόνο επειδή σε πετυχαίνω "τυχαία", με κοιτάς με το σπινθηροβόλο βλέμμα σου, μου χαμογελάς και συνεχίζεις τη δουλειά σου με εκείνο το μυστηριώδες και ταυτόχρονα άνετο ύφος σου.
Ξέρεις ποιο είναι όμως το ζήτημα; Ό,τι και να κάνω δε θα είναι αρκετό ποτέ για να με προσέξεις. Όχι μόνο επειδή καθένας μας θα έλεγε πως "δεν είσαι για τα δόντια μου", αλλά επειδή είναι πολλά που βρίσκονται στη μέση. Πρόκειται για εκείνες τις μικρές και αμελητέες λεπτομέρειες που δεν επηρεάζουν καθόλου κάθε απόφασή μας αλλά σαν σύνολο είναι ικανές να μας τοποθετήσουν σε αντίθετα μονοπάτια. Μα τι λέω ο ανίδεος, καλύτερα αντίθετα παρά όπως τώρα, μη συγγραμμικά.
Άδικο, έτσι; Να έχεις να προσφέρεις τα πάντα για πάντα σε ένα άτομο και αυτό να μην το γνωρίζει, να σε κοιτάει και να σε προσπερνάει με ένα απλό χαιρετισμό, χωρίς να ξέρει ότι αυτό είναι αρκετό για να ευτυχήσεις για το υπόλοιπο της ημέρας. Να σχεδιάσεις ταξίδια και εκδρομές μαζί του στο μυαλό σου, να κλείνεις τα μάτια σου και να νιώθεις το αεράκι το οποίο ταυτίζεις με την αναπνοή του και ύστερα να τα ανοίγεις και να αισθάνεσαι το φως του ηλίου να καίει το μέτωπό σου, πεπεισμένος ότι είναι το ίδιο φως με εκείνο που θα τρυπώνει από το παραθυράκι δίπλα από το κρεβάτι σας στο σπίτι που θα αγοράσετε μαζί προκείμενου να βλεπόσαστε καθημερινά.
Πράγματι, αν μου έλεγες ότι υπάρχει μέχρι και η παραμικρή περίπτωση να είμαστε μαζί, αν μου έδινες ένα στοιχείο ότι στο μέλλον είναι πιθανό να σε προσεγγίσω, θα τα παρατούσα όλα και θα έτρεχα από πίσω σου, δεσμεύοντας έτσι κάθε πιθανότητα να είμαι με κάποιο άλλο άτομο. Άλλα δε θα με ένοιαζε, γιατί θα ήμασταν ταγμένοι ο ένας στον άλλον. Παρολ' αυτά, δεν είναι έτσι. Δε με πονάει όμως αυτό. Με πονάει η άσχημη προσγείωση που αναγκάζομαι να υποστώ αιφνιδιαστικά από τον κόσμο των ονείρων μου στην πραγματικότητα. Και θα συνεχίζω να χτυπάω έτσι βάναυσα μέχρι να με πείσεις εσύ και μόνο εσύ ότι δεν έχω καμία ελπίδα. Αυτή η βρώμικη ελπίδα, η οποία μας εμφυτεύει την ιδέα ότι μπορεί στο τέλος όλα να πάνε καλά και έτσι συνεχίζουμε να παλεύουμε ασταμάτητα για τις επιθυμίες μας. Κατά συνέπεια, επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αναγκαζόμαστε πρώτα εμείς να ξεψυχάμε συναισθηματικά.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Αυτό που μπορώ να κάνω μόνο είναι να εκφράσω πόσο με πληγώνει το γεγονός ότι ενώ σημαίνεις τόσα πολλά για εμένα, για εσένα, είμαι απλά ένας γνωστός, ένας άνθρωπος που βλέπεις περιοδικά και περνάς λίγο χρόνο μαζί του διασκεδάζοντας, ευελπιστώ τουλάχιστον. Πάντως, τα πράγματα Θα ήταν τελείως διαφορετικά αν υπήρχε κάποιος τρόπος να δεις τι βλέπω σε εσένα, μέσα σου, να δεις με τα μάτια μου τα μάτια σου. Μόνο τότε θα καταλάβαινες πώς είναι να είναι κανείς όμορφος. Γιατί, η αλήθεια είναι πως είσαι ό,τι πιο όμορφο έχω δει.
